Laplapan Sa Dilim (SSPG)

Nasa masikip na bar si Nadz, halos wala na siyang makitang maayos sa sobrang dami ng nainom niya. Kung kanina ay masaya siyang nakikipagtawanan sa mga kaibigan niya, ngayon ay pakiramdam niya’y nagsisimula nang umikot ang paligid. Pero hindi pa rin siya nagpapahalata. Ayaw niyang isipin ng mga kaibigan niyang hindi niya kayang makipagsabayan sa inuman. Ayaw niyang magpatalo kahit kanino, kaya’t kahit hilo na siya, tumayo pa rin siya mula sa upuan niya sa counter at napangiti sa mga kasama. "Sandali lang, CR lang ako," paalam niya, medyo pa-slur ang mga salita dahil sa kalasingan. Pasuray-suray siyang naglakad sa makitid na espasyo ng bar. Halos magdadalawang paningin na siya sa bawat ilaw, sa bawat mukha, at sa bawat mesa na nadaraanan niya. Sa bawat hakbang ay ramdam niya ang bigat ng katawan niya, parang ang bawat kilos ay may kasamang pag-alon ng paligid. Pero hindi siya nagpapahalata; tuloy lang siya, may kung anong kumpyansa sa bawat galaw niya kahit pa pilit niyang binabalanse ang sarili. Sa hindi inaasahang pagkakataon, napansin niya ang isang lalaki sa di kalayuan. Nakatayo ito, parang may hinihintay, o baka naman nagpapahinga lang. Malayo palang ay naramdaman niya agad ang kakaibang vibe ng lalaki. Hindi niya alam kung dahil lang ba sa tama ng alak kaya’t sobrang lakas ng kumpyansa niya ngayon, pero hindi niya mapigilang pagmasdan ang lalaki habang papalapit siya dito. Habang nakalapit siya nang kaunti, nakaramdam siya ng kapilyahan. Siguro dahil na rin sa alak o baka dahil lang sa excitement na dala ng gabi, napangiti siya at bago pa niya mapigilan ang sarili ay hinila na niya ang lalaki papunta sa kanya. "Hi," bulong niya, bago tuluyang hinapit ang lalaki palapit sa kanya. Halos hindi man lang nakapalag ang lalaki. Napatulala lang ito, halatang nagulat sa ginawa ni Nadz. Pero sa halip na mag-back out o umatras, dumiretso si Nadz, inilapit ang mukha niya at dahan-dahang hinalikan ang lalaki. Sa sobrang lapit nila, ramdam niya ang init ng hininga nito, at halos malunod siya sa lakas ng kaba sa dibdib niya. Pero alam niyang wala nang atrasan. Hinalikan niya ang lalaki, dahan-dahan, banayad ngunit may kasamang malalim na pagnanasa. Ngunit sa mga unang segundo ng halik, may napansin si Nadz. Parang hindi kumikilos ang lalaki, walang tugon mula sa mga labi nito. Tanging siya lang ang gumagalaw, habang nananatiling nakabukas lamang ang mga labi ng lalaki. Napangiti siya sa ilalim ng halik. Nakakatawa man, pero parang inosente ang lalaki, hindi marunong lumaban sa halik. Kakaiba, pero sa halip na mawalan ng interes, lalong naintriga si Nadz. Nagustuhan niya ang ideya ng isang inosente sa ganoong sitwasyon. Sa kanilang dalawa, siya ang nagdadala, siya ang nangunguna, at parang gustong-gusto niya iyon. Bahagyang humiwalay si Nadz, nakatitig sa lalaki na halatang naguguluhan at hindi pa rin makapaniwala sa nangyari. Ang mga mata ng lalaki ay puno ng pagtataka, at tila may bahid ng hiya at kaba. Natawa si Nadz, pinipilit na pigilan ang sarili pero hindi niya mapigilan ang kapilyahang nakaukit sa kanyang mukha. Nakangiti siya nang may pag-aasar, at bago niya napigilan ang sarili ay bumulong siya sa lalaki, "You don’t know how to kiss, ah? My innocent baby..." Mapang-akit ang tono ng boses niya, parang inaasar pero may halong lambing. Nagulat ang lalaki sa sinabi niya, bahagyang namula at hindi malaman ang isasagot. Parang tinamaan siya ng hiya, pero natatawa rin si Nadz sa sarili niyang kapilyahan. Sa sobrang lakas ng tama ng alak, hindi na niya iniisip ang kahihiyan; ang mahalaga sa kanya ngayon ay ang kasiyahan ng sandaling ito. "I-I… Ah… Hindi naman sa…" Pautal-utal na sabi ng lalaki, halatang hindi alam kung paano sasagutin si Nadz. Ngumisi lang si Nadz, hinawakan muli ang kwelyo ng lalaki at nilapit ito sa kanya, tila nag-aanyaya. "Wala namang masama sa pagiging baguhan, baby…" bulong niya, at sa sandaling iyon, nakita niya ang pamumula ng lalaki habang mas lalo itong namula at tila hindi mapakali. "Ang cute mo," sabi pa niya, halatang pinaglalaruan ang reaksiyon ng lalaki. Sa kaunting distansya nila, nakita ni Nadz ang kaba sa mga mata ng lalaki. Hindi na niya alam kung dala ba iyon ng pagkabigla, ng hiya, o ng pagnanasa, pero sa kanilang sitwasyon, ramdam niya ang tensyon sa pagitan nilang dalawa. Sobrang tahimik ng paligid, kahit na ang ingay ng bar ay tila nawala at tanging silang dalawa lang ang natira. Nakadagdag pa sa kilig ang bawat segundo ng pagtitig nila sa isa’t isa, parang ang mga mata ng lalaki ay nagtatago ng mga salita na hindi nito masabi. Natatawa si Nadz sa sarili, iniisip kung bakit sa dinami-dami ng puwedeng mangyari ngayong gabi, napunta siya sa ganitong sitwasyon. Pero, hindi niya ito pinagsisisihan. Bigla siyang humakbang palayo, iniwang nakaawang ang bibig ng lalaki, halatang tulala pa rin at hindi makapaniwala sa nangyari. Bago siya tuluyang tumalikod ay muling ngumiti si Nadz, tinapik ang balikat ng lalaki at nag-iwan ng isang huling bulong, "Practice makes perfect, diba? Next time, sana naman may laban na, ha?" Nangingiti siyang lumayo, iniwan ang lalaki na halatang naguguluhan at natatawa sa sarili.