Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 6

NADZ POINT OF VIEW

Nakaupo kaming lahat sa conference room ng hospital, kasama ang iba pang mga doktor. Nandito ang halos buong team namin – mga specialists, consultants, interns, at pati ang mga head nurses. Tahimik na tahimik ang buong silid habang hinihintay ang chairman ng hospital, si Dr. Efraim Castillo, na siyang nag-organize ng meeting na ito. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong excitement sa hangin. Bihira kasing bumisita si Dr. Castillo sa hospital. Isa siyang kilalang surgeon na nakabase sa ibang bansa at talagang respetado sa industriya.

Pagpasok niya sa conference room, nakikita mo agad kung bakit siya ang chairman. Matangkad siya, matikas ang tindig, at halatang kagalang-galang ang bawat galaw. Tumikhim siya nang bahagya at ngumiti sa aming lahat, na tila nagpapakita ng kaunting relief na makita kami dito.

“Good afternoon, everyone,” bati niya nang may kabaitan. Tumugon kami ng "Good afternoon" nang sabay-sabay, halos pabulong pa. Ramdam na ramdam ang respeto sa kanya sa loob ng silid.

“Una sa lahat, gusto kong pasalamatan kayo sa patuloy na dedikasyon niyo dito sa ospital,” simula niya. “Alam kong hindi madali ang trabaho natin dito, lalo na sa mga nakalipas na buwan. Lalo na sa inyong mga senior doctors, alam kong marami sa inyo ang halos walang pahinga.”

Napabuntong-hininga ako. Totoo naman ang sinabi ni Dr. Castillo – nakakadrain talaga, pero iba ang fulfillment sa trabahong ito. Nasa isip ko ang mga pasyente kong nangangailangan ng pag-aalaga at pag-iingat.

Patuloy si Dr. Castillo. “Ngayon, gusto ko kayong bigyan ng magandang balita. Nakipag-partner ang ospital natin sa Royal Military Academy para sa isang espesyal na proyekto. Bilang bahagi ng kanilang bagong programa, magpapatayo sila ng medical facility sa campus nila para sa pangangailangan ng kanilang mga estudyante at personnel.”

Napangiti ako nang bahagya. Isang military academy? Narinig ko na ang Royal Military Academy na iyon – sikat at kilalang-kilala, pero napakahigpit ng seguridad. Hindi basta-basta makakapasok ang kahit sino. Kahit na hindi pa niya sinabi ang detalye, ramdam ko nang magiging exciting ito.

Nagpatuloy siya. “Para sa proyektong ito, kailangan ng academy ng isang doctor na may kakayahan sa emergency medicine, trauma care, at general surgery. Isa itong mahalagang tungkulin, at napili na namin ang tamang tao para sa posisyong ito.”

Sa puntong ito, nagkatinginan kaming lahat. Hindi ko alam kung sino sa amin ang mapipili, pero kung sino man iyon, siguradong may malaking responsibility siya. Napatingin ako sa katabi kong si Dr. Santos na ngumiti lang pabalik, halatang nagtataka rin.

Biglang tumingin si Dr. Castillo sa gawi ko, at ako naman ay bahagyang natigilan. Teka, ako ba ang tinitingnan niya? Parang bumagal ang oras.

"Dr. Montrell," tawag niya sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko, at halos hindi ako makapaniwala. Ako?

“Dr. Nadz Montrell, ikaw ang napili ng board bilang official doctor na ipadadala sa Royal Military Academy,” sabi ni Dr. Castillo na may ngiti sa mukha. “Base sa iyong experience at dedication, nakita namin na ikaw ang pinaka-akma sa posisyong ito.”

Hindi ako nakapagsalita agad. Parang napatulala lang ako sa sinabi niya, at naramdaman ko ang mga tingin ng mga kasamahan ko. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko, pero naramdaman kong bumilis ang t***k ng puso ko. Ito ay isang napakalaking responsibilidad!

“Dr. Montrell,” dagdag ni Dr. Castillo, “alam kong malaking hakbang ito para sa career mo, at alam din namin na kayang-kaya mo ang trabaho. You have shown dedication, and we believe you’re ready for this.”

Napalunok ako bago sumagot. “Thank you po, Dr. Castillo. It’s a huge honor, at hindi ko po alam kung ano ang sasabihin ko. Pero handa po akong gawin ang lahat ng makakaya ko para sa proyektong ito.”

Ngumiti si Dr. Castillo, at nakikita kong natutuwa siya sa sagot ko. “That’s the spirit, Dr. Montrell. Ang start date mo ay sa susunod na buwan. Kaya siguro ay may oras ka pang paghandaan ito at mag-orient sa mga bagay-bagay.”

Tahimik akong tumango, ngunit ramdam ko ang kaba at excitement sa dibdib ko. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko – masaya ba ako? Kaba ba ito? O pareho? Naramdaman kong parang sinasabi ng katawan ko na kaya ko ito, kahit hindi ko pa masyadong naiintindihan ang lahat ng dadanasin ko.

“Congratulations, Dr. Montrell!” bati ng iba kong kasamahan, at may mga nagpalakpakan pa. Natawa na lang ako nang bahagya at tumango sa kanila bilang pasasalamat.

Habang nagpapatuloy ang meeting at pinag-uusapan pa ang mga detalye ng proyekto, hindi ko maiwasang isipin kung ano kaya ang magiging buhay ko sa academy. Military setting ito – sanay ako sa hospital environment, pero ang military? Parang ibang mundo yata iyon. Ngunit hindi ko rin maiwasang maging curious.

Biglang may tumapik sa balikat ko, si Dr. Santos. “Congrats, Nadz! Bilib talaga ako sa ‘yo. Ikaw pa lang ang unang kakilala ko na may ganitong opportunity sa military academy!”

Natawa ako at bahagyang napailing. “Sobra-sobra ka naman, Santos. Hindi ko nga alam kung kaya ko talaga ‘to.”

“Hey, hey! Of course, kaya mo ‘yan! Minsan kailangan lang natin ng kaunting tiwala sa sarili,” sabi niya, sabay tapik ulit sa likod ko. “Alam mo, kahit sobrang strict daw ang mga sundalo, masarap din silang kausap. Baka sakaling makahanap ka pa ng prince charming doon,” biro niya.

Napairap ako at tumawa. “Ay naku, hindi ako naghahanap ng prince charming, Dr. Santos. Trabaho muna ang focus ko!”

“Puwes, baka hindi prince charming ang mahanap mo doon kundi knight in shining armor!” biro pa niya.

Mas lalo akong napatawa, at napailing na lang. “Kung saan-saan mo na talaga dinadala ang usapan, Santos. Pero sige na nga, titignan ko na rin kung sino ang mga tao roon,” sabi ko, kahit pa lihim kong iniisip ang mga maaaring kaharapin ko.

"Sa totoo lang, excited na ako para sa ‘yo, Nadz,” bulong ni Dr. Santos habang pabiro siyang ngumisi. “Isa kang history maker dito, sa totoo lang. Dapat proud ka sa sarili mo!”

Hindi ko maiwasang mapangiti. “Oo nga, no? Pero, honestly, kinakabahan din ako.”

“Iyon naman ang masaya eh,” dagdag ni Dr. Santos. “Ibig sabihin, mahal mo ang trabaho mo at handa kang magsakripisyo.”

Napabuntong-hininga ako. “Oo nga, Santos. Pero ibang challenge ‘to.”

Ngumiti si Dr. Santos at tinapik ulit ako sa likod. “Kaya mo ‘yan, Nadz. Alam namin na hindi ka pababayaan ng ospital, at kami, nandito lang para sa’yo. Huwag kang mag-alala, marami kang support system.”

Pagkatapos ng meeting, lumabas ako ng conference room na may halong saya at kaba. Alam kong hindi magiging madali ang magiging trabaho ko sa military academy, pero sa puntong iyon, naramdaman kong handa akong tanggapin ang hamon.