Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 3

THIRD PERSON POINT OF VIEW

Sa loob ng isang malawak na kampo, abalang-abala si Captain Damon Salvatore, na pinagmamasdan ang mga sundalong nagsasanay. Kilala si Damon sa buong military camp bilang isang walang-awang pinuno. Pagdating sa labanan, hindi siya nagpapakita ng awa sa sinumang kalaban, lalo na’t ang layunin niya ay ipagtanggol ang bansa. Alam ng lahat na ayaw na ayaw ni Damon ang mga traydor, at sinumang magtangka na lokohin siya o ang kanilang bayan ay siguradong tatanggap ng mabigat na parusa mula sa kanya.

Kanina pa niya pinapanood ang mga sundalo—mga lalaking nakahubad ang pang-itaas, pawis na pawis habang tumatakbo sa paligid ng kampo sa ilalim ng mainit na araw. May ilan ding baguhan o "trainees" na nasa gilid, ang iba’y halatang hirap na hirap habang sumusubok makasabay sa mga mas beteranong sundalo.

“Move it, soldiers! Faster!” malakas na sigaw ni Damon habang naglalakad sa gilid ng training field, tinitingnan ang bawat kilos ng kanyang mga tauhan. Ang mga trainees ay dumadaan sa iba’t ibang pagsubok—mula sa obstacle course na puno ng mga kahoy at putik hanggang sa mga barbel na mabibigat na kanilang binubuhat sa bawat ikot ng training area.

Tinititigan ni Damon ang mga lalaking humihingal na, at may bakas ng pagod sa kanilang mga mata. Alam niyang marami sa kanila ang hirap na, pero hindi niya ito iniintindi. Ang para sa kanya, ang kampo ay hindi para sa mga mahihina. Ang bawat isa sa kanila ay kailangang matutong maging matatag at sanay sa hirap.

“Hustle, people!” muling sigaw niya, na may bahid ng paghamon. “If you think this is tough, wait until you see the battlefield. No excuses, no mercy. I want every single one of you to push harder. You don’t want to embarrass yourselves in front of the enemy, do you?”

Natigilan ang isang trainee na nagmamadaling tumatakbo. “Sir, yes sir!” sigaw niya pabalik, halatang hirap pero nagpupumilit. Halos manghina ang boses nito, ngunit alam niyang ang disiplina ay hindi lang nasa lakas ng katawan kundi pati na rin sa pagiging matatag ng loob.

Nagpatuloy sa paglalakad si Damon, pinagmamasdan ang bawat paggalaw ng mga sundalo. Kapansin-pansin ang kaayusan at koordinasyon sa buong kampo. Sa isang sulok, may mga nag-iinspeksyon ng kanilang mga armas, sinisiguradong handa ang mga ito sakaling biglaang tawagin sa misyon. Ang mga baril at bala ay nakalinyang maayos, at bawat sundalo ay sinanay na maghanda nang mabilis.

Napatigil si Damon malapit sa obstacle course kung saan ang mga sundalo ay dumadaan sa mga lubid at metal bars. Isa sa mga trainees, si Private Ethan, ay mukhang nahihirapan sa pag-akyat sa isang mataas na pader ng lubid.

“You call that climbing, Private?” tanong ni Damon, nakapamulsa ang mga kamay at may bahid ng inis sa boses.

“Sir... I'm trying, sir!” sagot ni Ethan, halos habol na ang hininga, habang patuloy sa pag-akyat.

“You're not here to try, you're here to do it,” sabi ni Damon, ang mga mata’y malamig na nakatingin kay Ethan. “In a real fight, hesitation gets you killed. Every second counts. Now, stop wasting time and pull yourself up. You don't leave the wall until you reach the top.”

Sinubukan ni Ethan na higpitan ang hawak niya sa lubid, at sa kabila ng pagod, nagawa niyang makaraos sa pader. Pagkababa niya, humihingal siya ngunit may kasiyahan sa mga mata na nagawa niya ang utos ni Damon.

Hindi rin nakaligtas sa mga mata ni Damon ang ilang sundalong tila mabagal kumilos. Lumapit siya sa isang grupo ng mga sundalong nagpapahinga matapos tumakbo, at may mga bahid ng pagod at pamumula sa kanilang mga mukha.

“You think you deserve a break?” tanong ni Damon, nakatayo sa harapan nila.

Isang sundalo ang naglakas-loob na sumagot, “Sir, we’ve been running laps for an hour straight.”

“And?” tanong ni Damon, isang kilay ang nakataas. “You think the enemy will give you a break just because you’re tired? Out there, no one cares if you’re exhausted. You keep moving, you keep fighting, or you die. Now, get back on your feet and run another ten laps. I don’t want to see anyone stopping until I say so.”

Walang naglakas-loob na magreklamo pa; agad silang bumangon at nagpatuloy sa pagtakbo, kahit na halatang hirap na hirap na sila.

Para kay Damon, ang pagiging sundalo ay hindi basta tungkol sa lakas ng katawan. Ang totoo, mas malalim ang kanyang pinapahalagahan—disiplina, tapang, at katapatan sa kanilang bansa. Alam niya na sa bawat pagsasanay, lalo na’t matindi ang hirap, ang mga sundalong ito ay natututo ng mahalagang aral na magagamit nila sa gitna ng labanan.

Habang pinagmamasdan niya ang buong kampo, naramdaman ni Damon ang isang kakaibang satisfaction. Ipinagmamalaki niya ang kanyang mga tauhan, pero hindi iyon dahilan para maging malambot siya sa kanila. Para sa kanya, ang kanilang tagumpay ay tagumpay rin ng kanilang bansa.

“Listen up!” sigaw niya, na nagpagising sa lahat ng nakikinig sa kanya. Tumigil ang bawat isa, nag-ayos ng postura, at humarap sa kanya.

“The battlefield doesn’t care if you’re young, inexperienced, or afraid,” panimula ni Damon. “Out there, you’re either ready, or you’re not. And if you’re not, you’re dead. This training isn’t just about building strength; it’s about building resilience. It’s about learning to keep moving even when you think you have nothing left.”

Tiningnan niya ang bawat isa, at alam niyang nakuha niya ang atensyon ng kanyang mga sundalo. “I want every one of you to remember that. Every obstacle you face here is nothing compared to the real thing. So treat this camp like it’s the battlefield. Because one day, it just might be.”

May ilang nagpalakpakan, ngunit karamihan ay seryoso ang mga mukha, alam nilang totoo ang bawat salitang lumabas sa bibig ni Damon. Siya ang kanilang captain, ang lider na may mabigat na kamay ngunit may tapat na puso para sa kanyang mga tauhan at sa bansa.

Matapos magsalita, muling nag-ikot si Damon sa training ground, tinutulungan ang ilang sundalo na mas mapabuti pa ang kanilang galaw. Alam niya na ang bawat isa ay may potensyal, kailangan lang ng tamang disiplina at tapang.

Sa likod ng kanyang matigas na panlabas, may malasakit si Damon para sa mga kasama niya. Alam niyang ang hirap ngayon ay para sa kanilang kaligtasan sa hinaharap.