Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 2

NADZ POINT OF VIEW

Pagkatapos ng operation, napabuntong-hininga ako habang dahan-dahang inaalis ang gloves at mask ko. Pakiramdam ko'y napakalalim ng mga mata ko sa sobrang pagod. Hangover pa rin, pero heto, nagawa ko pa rin ng maayos ang trabaho ko. Parang pasan ko ang buong ospital sa balikat ko sa bawat galaw, lalo na kanina habang hinihintay ni Dr. Manuel ang pagdating ko. Minsan, iniisip ko rin, paano ko ba napasukan ang ganitong trabaho? Pero sa kabila ng lahat, gusto ko ang pagiging doktor.

Habang papunta ako sa staff lounge para magpahinga, napatingin ako sa paligid, at natanaw ko si Dr. Manuel na nakatayo malapit sa nurse's station. Tinitingnan niya ang medical charts habang seryoso ang kanyang mukha. Kahit pagod ako, hindi ko maiwasang mapangiti nang kaunti. Si Dr. Manuel, ang head doctor namin, minsan akala mo wala siyang pakialam sa mga tao sa paligid niya—sobrang cold, laging may nakasungit na expression, pero alam ko na may malasakit siya sa aming lahat. He just doesn’t show it in words.

Kahit na hindi kami malapit ni Dr. Manuel, parang may nafi-feel pa rin akong concern sa kanya sa simpleng gestures niya. Noong mga unang taon ko pa lang dito sa ospital, sobrang nakakatakot siya. Para siyang perpekto sa lahat ng bagay—wala kang makikitang mali sa mga galaw niya sa loob ng operating room, pero nakakapressure rin dahil ang taas ng standards niya sa aming mga nasa ilalim niya. Siguro kaya niya ako pinagsabihan kanina; gusto niyang maging maayos ang bawat galaw namin dahil alam niyang buhay ang nakasalalay. Hindi na niya kailangan magsalita para iparating ang concern niya—ika nga nila, actions speak louder than words, at kitang-kita ko 'yon kay Dr. Manuel.

Minsan naiisip ko, ano kaya ang pinagdaanan niya para maging ganito siya katibay at ka-dedicated sa trabaho? Kaya siguro hindi na rin ako gaanong nagtampo sa kanya kanina kahit napagsabihan ako nang ganon. Kahit galit siya, ramdam kong gusto lang niyang maging maayos ang trabaho namin.

Pagdating ko sa lounge, halos ihiga ko na ang buong katawan ko sa couch. Sarap na sarap ako sa sandaling pahinga. Sinimulan kong isara ang mga mata ko, pilit na hindi iniisip ang oras ng natitirang shifts, hanggang sa biglang pumasok sa isip ko yung isang bagay—or rather, isang tao—na hindi ko inaasahan.

Naisip ko bigla yung lalaking nakasalubong ko sa bar kagabi. Ang lakas ng tama ko, halos nagdadalawa na yung paningin ko. Pero hindi ko makakalimutan yung hitsura niya. Para bang may na-trigger na kung ano sa akin nang makita ko siya, kaya kahit sobrang lasing ako, hindi ko mapigilan ang sarili ko at hinila ko siya papalapit sa akin.

Maputi siya, halatang may lahing banyaga. Pero higit pa sa kanyang itsura, ang talagang bumihag sa akin ay ang kanyang mga mata. Maliwanag na brown ang kulay, parang honey na nagniningning kahit sa madilim na bar. At yung mga labi niya, oh my god, para bang ang lambot at ang fresh. Hindi ko alam kung bakit ako biglang naging ganon ka-bold, pero nung naramdaman ko ang mainit niyang hininga malapit sa akin, para bang nawala ang lahat ng pag-aalinlangan ko.

Hinila ko siya, at bago pa niya malaman ang nangyari, hinalikan ko siya. Hindi ko makakalimutan ang paghawak ko sa kanya, kasi sobrang stiff niya, parang hindi niya alam kung ano ang gagawin. Natawa tuloy ako sa isip ko habang hinahalikan ko siya; hindi siya marunong makipaghalikan! Para bang inosenteng bata, hindi alam ang gagawin. Sinubukan kong igalaw ang mga labi ko, pero wala pa rin siyang reaksyon.

“You don’t know how to kiss, ah?” bulong ko sa kanya habang patuloy kong hinahaplos ang kanyang pisngi. Para siyang natigilan, hindi makasagot, pero halata sa kanyang mga mata na may kunting hiya at kaba. Hindi ko tuloy napigilan ang sarili kong ngumiti at mapailing.

"Ang cute mo pala. My innocent baby..." bulong ko, at nagpipigil akong hindi matawa nang todo sa harap niya.

Alam kong ang daming lalaki sa bar, pero iba talaga siya. Para siyang batang bago lang na-expose sa mundo ng mga matatanda. Ang inosente ng tingin niya, pero sa kabila ng lahat ng iyon, ang gwapo niya pa rin. Mahahabang pilikmata, matangos na ilong, at yung panga niya, parang inukit ng diyos sa sobrang defined. Parang nasa harap ako ng model o artista.

Natawa ako nang maalala ko kung paano siya nanlaki ang mga mata habang tinutukso ko siya. Kahit hindi niya aminin, alam kong na-curious rin siya kahit papaano. Dahil pagkatapos noon, hindi niya rin naman ako tinulak o iniwasan. At sa totoo lang, parang nagustuhan ko yung kaba sa mata niya.

Pero bakit ba siya pumasok ulit sa isip ko? Hindi ko nga siya kilala. Basta ang natatandaan ko lang, noong humiwalay ako sa kanya pagkatapos ng halik namin, hindi ko na siya nakita ulit. Nawalan ako ng lakas dahil sa ininom ko, kaya pinilit ko na lang makauwi nang maayos. Pero ngayon, habang nakaupo ako dito sa lounge, parang ang hirap kalimutan yung moment na 'yon.

Napailing ako at napabuntong-hininga. Love at first kiss, huh? Kakaibang konsepto, pero parang totoo siya ngayon sa akin.

*********

Nakaupo lang ako sa lounge, ninanamnam ang bawat segundo ng pahinga. Ang hangover ko ay parang may martilyo na kumakatok sa utak ko. Pumikit ako nang saglit, umaasang kahit papaano’y mawawala ang bigat sa ulo ko. Pero, biglang bumukas ang pinto ng lounge, at pagdilat ko, napatigil ako.

Si Dr. Manuel.

Diretso siyang lumapit sa akin, at pilit kong pinigilan ang mapangiti nang makita kong may dala siyang tubig at gamot sa hangover. Ipinatong niya iyon sa table sa harapan ko at umupo sa kabilang upuan. Nag-cross siya ng legs, saka niya ako sininyasan na inumin ko ang gamot.

Nagtaas ako ng kilay, pilit na nagtitimpi sa sobrang pagka-amused. Sobrang bihira kasi sa kanya ang ganito—yung may gesture na parang may malasakit talaga. Pero siyempre, hindi ko na pinansin iyon masyado. Kinuha ko ang gamot at tubig, at habang iniinom ko iyon, napansin kong nakatitig lang siya sa akin, seryoso at walang ekspresyon.

"Hindi ko alam na nurse ka rin pala, Doc Manuel," sabi ko, nginitian siya nang kaunti. "Ikaw na talaga ang all-around doctor dito sa ospital."

Hindi siya sumagot; tahimik lang siyang nakatingin sa akin, pero may konting pilosopong ngiti sa sulok ng labi niya.

"Alam mo, hindi mo kailangan gawin ito para sa akin. Hindi naman ako talaga... ano, yung tipo ng tao na mahina. I mean, yes, medyo masakit yung ulo ko ngayon kasi, ugh, grabe yung inuman kagabi, pero kaya ko 'to!" Umayos ako ng upo, pilit na nagpapakita ng lakas kahit halata namang pagod na pagod ako.

Nagkibit-balikat lang siya at tumango nang kaunti. "Baka kailanganin mo pa rin yan. Mabuti na lang ako ang nagdala. Para sigurado."

Napairap ako nang bahagya, pero natawa rin. "Grabe, Doc, wala kang tiwala sa akin. Kung sabagay, may point ka. Pero seryoso, ikaw talaga 'tong may dala ng gamot para sa akin? Ang sweet naman."

Bahagya siyang napangiti, pero agad rin itong nawala. "Hindi naman. Ayoko lang na may pasyente akong mahirapan dahil sa pagod ng isang doktor."

Napatawa ako nang konti, lalo na't sanay na ako sa straightforward niyang ugali. “Doc, aminado naman akong hindi tayo best friends dito sa ospital, pero alam ko na may concern ka rin, kahit hindi mo sabihin. Alam ko yan. Actions speak louder than words, diba?”

Tiningnan niya ako, parang gustong tumanggi pero alam kong tama ako. “Minsan. Hindi palaging ganon.”

“Hmm, minsan lang?” Nagtaas ako ng kilay at sumandal sa upuan, nagtatampo nang kunwari. “So, ibig sabihin hindi mo talaga ako gusto, Doc?”

Napabuntong-hininga siya at nag-cross ulit ng arms, nakatingin sa akin nang may maliit na ngiti. “Hindi naman kita sinabing ayaw ko. Sabi ko lang, hindi kailangan ipakita palagi.”

“Ahhh, kaya pala medyo suplado ka sa aming lahat!” Hindi ko napigilan ang mapatawa ulit, at nakita ko siyang napailing, pero hindi naman mukhang naiinis.

“Suplado?” ulit niya.

“Oo! Kasi, sa totoo lang, Doc, minsan parang nanlalamig ka sa lahat. Pero,” sabay tingin ko sa tubig at gamot, “nasanay na rin ako. Alam kong may malasakit ka rin, kahit tahimik ka lang.”

Tahimik lang siya, pero alam kong nakikinig siya. Sobrang bihira ko siyang makita sa ganitong sitwasyon—yung parang normal lang kaming nag-uusap, hindi bilang head doctor at isang regular na doktor.

“At saka,” dugtong ko pa, “hindi naman kita kinukulit palagi, diba? Nag-iingat rin naman ako kasi alam kong medyo...” Hinahanap ko yung tamang salita habang tinitingnan ko siya. “Alam kong seryoso ka. Pero kung minsan, hindi masamang mag-relax, diba? Kahit minsan lang?”

Hindi siya sumagot kaagad. Tiningnan niya ako nang matagal, parang may iniisip siya na hindi niya sinasabi. Napalunok ako, hindi sanay sa ganitong katahimikan sa harap niya.

“Nadz,” tahimik niyang sabi, “hindi lahat ng tao mahilig sa mahabang usapan.” Napansin kong tumingin siya ng bahagya sa paligid, na para bang may ibang iniisip na hindi niya masabi.

“Grabe naman yan,” biro ko. “Eh di hindi kita kakausapin ulit, Doc!”

Ngumiti siya nang bahagya, at sa unang pagkakataon, naramdaman kong genuine yung ngiti niya. “Hindi naman sa ganon. Ikaw lang siguro ang masyadong madaldal para sa tahimik na lounge.”

Napangiti rin ako. “Ah, ganon pala ha! Well, sorry na lang, Doc. Pero ganito talaga ako. At saka, paano kung hindi ko makita ang ganitong side mo, diba? Parang rare exhibit lang ito.”

Tumingin siya nang diretso sa akin, at para bang may nakita akong kakaibang emosyon sa mga mata niya. “Hindi naman ako ganon ka-special, Nadz.”

“Doc, kung alam mo lang kung ano ang tingin ng mga tao dito sa ospital sa’yo. Parang ang dami-dami mong alam, ang dami mong kayang gawin... tapos ganito ka lang pala, nagdadala ng tubig at gamot sa isang lasing na doktora?”

Hindi siya sumagot, pero hindi nawala yung konting ngiti niya. Napatigil ako, natatawa pa rin sa sitwasyon namin. Minsan talaga, sa kabila ng cold niya, napapalapit pa rin ako. Bakit kaya?

Tahimik kaming parehas ng ilang segundo, at pakiramdam ko ay masyadong seryoso na ang moment namin. Kaya't sumandal ako pabalik sa upuan at bumuntong-hininga.

“Alam mo, Doc, minsan iniisip ko, napaka-seryoso mo palagi. Hindi ka ba napapagod?”

Napatigil siya at tinitigan ako nang seryoso. “Siyempre, napapagod din. Pero ganon talaga ang trabaho natin, Nadz. Lalo na kapag buhay ng tao ang nakasalalay.”

Napayuko ako, napaisip rin. Tama naman siya, pero minsan ang hirap lang talaga. "Oo nga, pero sana, Doc, minsan mag-relax ka rin. Baka naman ma-stress ka nang sobra."

Napangiti siya ng kaunti bago tumayo. “Ikaw na lang ang mag-relax para sa ating dalawa, Nadz.”