Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 4

THIRD PERSON POINT OF VIEW

Sa ilalim ng matinding araw, nanatiling nakatayo si Captain Damon Salvatore sa gilid ng training ground, pinapanood ang bawat galaw ng kanyang mga tauhan. Puno ng disiplina ang bawat kilos niya, ang kanyang malamig na titig ay parang tinatagos ang bawat isa, lalo na ang mga baguhan na sumusubok makasabay sa bilis ng pagsasanay. Alam niyang ang ganitong klaseng kahigpitan ang kailangan upang makabuo ng malalakas at matatatag na sundalo.

Habang abala sa pagmamasid, napansin niyang parating ang dalawang pamilyar na anyo — sina First Sergeant Kyle at Second Sergeant Diego, mga kasamahan niya at mga kaibigan mula pa noon. Sa unang tingin, ang dalawa ay mukhang mga seryosong nilalang na hindi dapat paglaruan. Ang kanilang postura ay diretso, at ang kanilang mga mukha ay mahigpit na parang mga sundalong handang makipagbaka. Kapag sa labanan, si Kyle at Diego ay parang mga demonyong handang lamunin ang kanilang mga kalaban; walang awa, walang alinlangan. Ngunit alam ni Damon na ang dalawang ito ay may kakaibang ugali.

Napalabi si Damon nang mas lumapit pa ang dalawa at agad napabuntong-hininga. Here we go again, naisip niya, dahil alam niyang sa kabila ng seryosong mukha ng dalawa, hindi rin maitatago ang kabaliwan ng mga ito.

"Captain!" masiglang bati ni Kyle, na halatang pilit ang seryosong mukha.

"Captain Damon!" dagdag ni Diego na mukhang nagpapapansin, sabay saludo nang may kasamang ngisi.

Napailing si Damon, sumisinghap habang nakatingin sa kanila. "Kung pupunta lang kayo rito para sa kabaliwan n’yo, may ibang lugar para doon. Nasa kalagitnaan tayo ng pagsasanay," malamig na tugon ni Damon, ngunit hindi nito nawala ang ngiti sa mukha ni Kyle.

"Aba, captain, seryoso naman kami!" sagot ni Kyle, kunwari’y pinipigilan ang pagtawa. “Kaya nga kami nandito para tulungan kang magturo sa mga trainees, di ba?”

“Oo naman,” dagdag pa ni Diego na kunwaring nakataas ang isang kilay, “Hindi mo ba kami pinagkakatiwalaan sa mga trainees na ‘yan, Captain?”

Tumitig si Damon sa kanila, iniisip kung paano niya natiis ang dalawang ito sa loob ng maraming taon. “Kung seryoso kayo, then prove it. Kung hindi, may mga latrine d’yan na pwedeng linisin,” malamig na biro ni Damon, ngunit alam niyang hindi ito tatamaan ng dalawa.

Ngumiti si Kyle at Diego, alam nilang biro iyon. Si Damon man ay may pagkamatigas, ngunit hindi ito ganap na hindi marunong magbiro sa kanila.

“Captain, ‘wag mo nang ipagtabuyan, para namang hindi tayo friends!” sabi ni Kyle, habang biglang inakbayan si Damon.

Mabilis na bumitaw si Damon at tinignan ito nang masama. “Kyle, alam mong ‘di ako mahilig sa mga ganyang display ng affection. Keep it professional.”

“Naku naman, Captain. Ang lamig mo talaga,” sabi ni Diego, habang pinapalo si Kyle sa balikat, na kunwaring nasasaktan sa pagiging malamig ni Damon.

Biglang may narinig silang sigaw mula sa mga trainee sa gitna ng field. May ilan sa mga baguhan na nahirapan sa obstacle course at isa-isa nang bumabagsak mula sa pag-akyat sa pader. Napansin ni Damon ang kakulangan ng determinasyon sa ilan sa kanila.

"Tama na ang kabaliwan n'yo," sabi ni Damon, biglang naging seryoso. "Tingnan niyo sila, tila kinakapos pa rin sa lakas ng loob. Pumunta kayo at turuan n'yo sila ng leksyon."

"Yes, Sir!" sabay na sagot nina Kyle at Diego, biglang nag-shift mula sa pagiging pabirong mga kaibigan sa pagiging seryosong mga sundalo.

Tumakbo ang dalawa patungo sa mga trainees na ngayon ay hinahabol ang hininga sa ilalim ng araw. Sa pagtuturo, kapansin-pansin ang kanilang pagbabago. Si Kyle ay naging mahigpit, sinisiguro na bawat isa ay may tamang porma sa kanilang pag-akyat sa pader, at si Diego naman ay nagbigay ng walang-awang feedback sa bawat mali ng mga trainees. Parang mga demonyo silang nagmando, ngunit sa bawat utos at sigaw nila, alam ni Damon na natututo ang mga sundalo sa ilalim ng pamumuno nila.

Habang pinapanood sila ni Damon, hindi niya maiwasang mapangiti nang kaunti. Alam niyang sa kabila ng kabaliwan ng dalawa, may puso sila sa kanilang trabaho at tapat sila sa kanilang tungkulin bilang mga pinuno.

Habang pinagmamasdan ni Captain Damon sina First Sergeant Kyle at Second Sergeant Diego sa gitna ng training ground, kitang-kita niya kung paano mag-iba ang kanilang pagkilos mula sa pagiging mga kaibigan na pabiro, patungo sa pagiging seryosong mga sundalo. Sa harap ng mga bagong recruit, ang dalawa ay nag-transform — wala na ang ngisi at pabirong mga linya. Puro disiplina at kahigpitan ang nangingibabaw sa kanila ngayon.

Si Kyle, ang mas mataas sa dalawa, ay may malakas at buo ang boses na nag-echo sa buong training ground. Tinatawag niya ang bawat trainee nang may kasamang sigaw, pinipilit silang itaas ang kanilang enerhiya at lakas ng loob. “Hindi kayo nagpunta rito para lang maglakad-lakad at magpahangin! Gusto n’yo bang tawagin kayong sundalo? Patunayan n’yo!” sigaw niya habang tinitingnan ang bawat trainee na naglalakad palapit sa obstacle course.

Isa sa mga trainees ang nagpipilit umakyat sa mataas na pader, pawis na pawis na ito at halos bumigay na ang mga braso. Pero hindi tinigilan ni Kyle ang panenermon sa kanya. “Ano? Isusuko mo na ba? Hindi pa nga tayo nasa totoong laban, sumusuko ka na? Magiging pabigat ka lang sa amin kung gan’yan!” Malupit ang tono ni Kyle, ngunit alam ng mga trainees na ito ang klase ng pagtuturo na kailangan nila para mabuhay sa mas seryosong mga sitwasyon.

Kasama naman ni Kyle si Diego na, sa kabila ng kanyang mas maliit na tangkad, ay may matinding aura na nagiging dahilan ng kaba sa bawat trainee. Si Diego ay may kakaibang pamamaraan sa pagsasanay: mas tahimik siya pero kapag nagsalita, asahan mong mabigat ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig. Isa sa mga trainees ang nakatayo sa harapan niya, humihingal at halos walang lakas nang matapos ang limang minutong sprint.

“Pagod ka na ba?” tanong ni Diego sa trainee, na agad namang tumango. Pero sa halip na bigyan ito ng pahinga, biglang sumigaw si Diego, “Hindi ka pwedeng mapagod! Sa oras ng laban, walang kapahingahan! Kung hindi mo kayang tumakbo sa loob ng limang minuto, paano mo magagawa sa oras na habulin ka ng kalaban? Takbo ulit!”

Napabuntong-hininga ang trainee, ngunit wala itong nagawa kundi sumunod kay Diego, tumatakbo ulit nang mabilis. Hindi nagtagal ay sumama na rin ang ibang trainees, hinihikayat silang ipagpatuloy ang kanilang pagtakbo sa ilalim ng mainit na araw. Ang bawat pagtakbo ay nagiging pagsubok ng lakas at pasensya, ngunit kasama ng bawat hakbang ang pag-asa na magiging mas matatag sila pagkatapos ng training.

Habang nagpapatuloy ang pagsasanay, nagpakita rin ng kakaibang disiplina si Kyle sa mga trainees na nahihirapan sa obstacle course. Isa-isang tinuruan ni Kyle kung paano ang tamang pag-akyat sa mataas na pader, kung paano gamitin ang kanilang mga braso at paa sa pag-akyat, at kung paano huminga nang tama para hindi madaling mapagod.

“Tingnan niyo ang mga paa niyo! Hindi ‘yan basta-basta inaangat! Dapat may pwersa, may lakas! Kaya huwag kayong tatamad-tamad d’yan. Para n’yong kalaban ang obstacle course! Ipakita n’yo kung sino ang mas malakas!” Malinaw ang bawat utos ni Kyle, at kahit na pawisan at hinihingal na ang mga trainees, halatang seryoso silang lahat sa pagtutok sa bawat salita niya.

Habang tumatagal, lumapit si Diego sa isang grupo ng mga trainees na nag-uusap at tila nagpapahinga ng hindi niya sinasabi. Hindi niya ito pinalampas. “Anong ginagawa niyo rito? Magpapa-cute? Bumalik kayo sa linya at sundan ang utos!” Ang tono niya ay malamig, ngunit may diin sa kanyang boses na nagbibigay ng takot sa bawat trainee. Walang naglakas loob na tumutol, lahat ay bumalik agad sa pagtakbo.

Pagkatapos ng isang oras ng masidhing pagsasanay, tinipon ni Kyle at Diego ang lahat ng trainees sa gitna ng training ground. Puno ng pawis at pagod ang mga ito, ngunit halata rin sa mga mukha nila ang pagsusumikap. Tumayo si Kyle sa harap nila at nagsalita.

“Lahat kayo nandito ngayon dahil pinili niyong maging sundalo, hindi para sa sarili niyo, kundi para sa bayan. Kung ganito na ang training at sumusuko na kayo, paano pa sa totoong laban?” Pinandilatan ni Kyle ang bawat trainee, iniisa-isa ang tingin sa kanila, at bawat isa ay parang nakuryente sa tindi ng kanyang titig.

Sumingit naman si Diego, mas tahimik pero mabigat ang boses. “Ang bawat sandali ng pagsasanay na ‘to ay hindi para lang pahirapan kayo. Dito natin sinusubok kung sino ang may lakas ng loob, kung sino ang handang isakripisyo ang lahat. Tandaan niyo, sa bawat kahinaan niyo, may buhay ang nakataya.”

Napayuko ang mga trainees, ramdam ang bigat ng responsibilidad na pinapasan nila. Ngunit sa kabila nito, nakita ni Damon ang determinasyon sa kanilang mga mata. Alam niyang si Kyle at Diego ay maaaring magaspang ang mga pamamaraan, pero ito ang klase ng disiplina na magdadala ng tagumpay sa mga sundalo sa larangan ng digmaan.

Muling nagsalita si Kyle, pero sa pagkakataong ito ay may konting ngiti sa kanyang labi. “Bukas, inaasahan ko na mas magaling na kayo kaysa ngayon. At kung palpak pa rin, alam niyo na kung sino ang magtuturo ulit sa inyo.”

Natawa ang ilang trainees, kahit alam nilang seryoso si Kyle. Nagbigay ito ng konting inspirasyon sa kanila, kahit na ang karamihan sa kanila ay pagod na at halatang kinakabahan sa mga susunod na araw ng pagsasanay.

Nang matapos na ang training, tinapik ni Kyle si Diego sa balikat. “Sige na, Diego, baka takutin mo na naman ‘tong mga trainees natin,” biro ni Kyle.

Nagulat si Diego sa biro, ngunit saglit siyang ngumiti bago bumalik sa kanyang malamig na anyo. “Ayos lang, Kyle. Kung natatakot sila, mas mabuti para mas tumapang sila.”

Nakita ni Damon ang chemistry ng dalawa, ang kanilang natural na pamamaraan ng pagtuturo — matigas pero patas. Sa kanilang paglakad palayo mula sa mga trainees, mas lalong napatunayan ni Damon na may silbi ang paraan ng pagtuturo ng dalawa, kahit pa minsan ay hindi nila maiwasang maging pabiro at maloko kapag wala sa training ground.

“Good work,” sabi ni Damon habang tumatango sa dalawa.

“Anytime, Captain,” sagot ni Kyle habang nakangisi. “Anything to make these kids real soldiers.”

Tumango si Diego bilang pag-sangayon. “Handa na tayo para sa mas mahihirap na pagsubok, Captain.”

Habang iniiwan nila ang training ground, ramdam ni Damon ang respeto sa dalawa. Alam niyang hindi magiging madali ang pagbuo ng isang malakas na grupo, pero sa tulong nina Kyle at Diego, natitiyak niyang magiging handa ang kanilang unit sa anumang laban na haharapin nila.