Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 1

NADZ MONTRELL POINT OF VIEW

Pagmulat pa lang ng mga mata ko, halos masigawan ko na ang sarili ko dahil sa sakit ng ulo ko. Para akong binagsakan ng mundo—sakit ng ulo, pakiramdam ng pagkahilo, at ang kirot ng sikmura ko. Damn, ito na yata ang pinakamasamang hangover na naranasan ko. Ibang klase talaga ang gabing inuman kagabi kasama ang mga kaibigan at katrabaho ko sa hospital. Nakakaloka. Pakiramdam ko, masaya lang kami kagabi, pero ngayon… ang sakit, grabe.

Napaungol ako, sabay pisil sa sintido ko. Hahanap sana ako ng tubig sa tabi ng kama ko nang biglang mag-ring ang cellphone ko sa bedside table. Parang binabasag ang ulo ko sa lakas ng tunog, kaya napairap ako. Sino ba naman ang walang konsiderasyong tatawag ng ganitong oras? Kahit pa medyo inaantok pa ako, kinapa ko ang cellphone at sinagot ang tawag.

Pagkabukas na pagkabukas ng linya, bumungad agad ang galit na boses ni Dr. Manuel, ang head doctor namin sa hospital. Diyos ko po, kung ano ang sakit ng ulo ko, dinagdagan pa ng boses niyang parang kidlat.

"Montrell! Nasaan ka na?!" singhal niya na halos ikatulak ko sa kabilang mundo.

"Doc, ah... uh... good morning po?" sagot ko na medyo sablay dahil wala pa ako sa wisyo.

"Good morning? Alam mo bang late ka na? May emergency operation tayo! Kailangan ka dito ngayon na!" Halos humiyaw na si Dr. Manuel, at damang-dama ko ang inis sa bawat salita niya.

Parang natauhan ako bigla, at napatitig sa wall clock ko. Napatulala ako. Late na nga ako. s**t, dapat kanina pa ako nandun! May emergency operation pa!

Mabilis akong tumayo mula sa kama, pero dahil sa biglaan kong pagtayo, bigla akong nawalan ng balanse. Napaupo ulit ako, hinihingal at nilalabanan ang pagkahilo. “Doc, pasensya na po! Papunta na po ako!” ang nasabi ko na lang, habang sinisikap kong bumalik sa wisyo.

"Huwag mo akong pasensyahan, Montrell. Alam mong hindi biro ang trabaho natin. Magmadali ka at siguraduhin mong nandito ka sa loob ng trenta minutos!" sagot ni Dr. Manuel, at kahit hindi ko nakikita, alam kong naka-arko ang kilay niya sa inis.

“Yes, Doc! Sorry po!” sagot ko at mabilis na binaba ang telepono bago pa siya makasigaw ulit.

Shet. Kailangan kong magmadali. Para akong sinilaban sa kaba. Hinanap ko agad ang scrub suit ko na nakaayos naman sa closet, buti na lang nakapaghanda ako kahit papaano kagabi bago ako umalis. Habang nagbibihis ako, iniisip ko kung paano ko haharapin si Dr. Manuel. Alam kong hindi basta-basta ang pagiging doktor, lalo na’t ito ang pinili kong propesyon. Isa akong general surgeon, at kahit ilang taon na akong nagpa-practice, hindi ko pa rin maiwasang ma-stress kapag may ganitong klaseng sitwasyon—lalo na’t nalate ako ngayon.

Habang nagsusuklay ng buhok at naglalagay ng konting ayos sa mukha para magmukha naman akong presentable, naalala ko yung mga ibang doktor at nurses na kasama ko kahapon. Alam kong uulanin ako ng biro pagdating ko sa ospital. Sila pa? Hindi nila palalagpasin ito.

Habang nagmamadali akong bumaba, nagmamadali din akong kumapa ng wallet at susi ko, hindi ko na nga nadampot yung cellphone ko. Pasakay ako sa elevator nang muling tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko iyon mula sa bulsa ko at napatingin sa screen—si Nina, isa sa mga kasama kong doktor na sabay kong lumaklak kagabi.

"Hoy, Nadz! Nasa’n ka na? Sobrang late mo na, girl! Alam mo bang galit na galit si Dr. Manuel?!" bungad niya, halos nagtatawanan pa habang sinasabi niya yun.

“Nina, wag mo na nga akong asarin! Late na nga ako, lalo lang akong kakabahan. Akala mo ba gusto ko ‘tong mangyari?” sagot ko, sinusubukan kong mag-focus habang nasa elevator pababa.

“Hay nako, good luck! Mag-expect ka nang sermon from Dr. Manuel, baka mas mabangis pa siya ngayon. Hahaha!” tawanan niya sa kabilang linya, halatang wala siyang awa sa kalagayan ko.

Mabilis akong naglakad papunta sa parking lot, agad na binuksan ang pinto ng kotse ko at pinaharurot ito. Hinihiling ko na lang na hindi gaanong traffic ngayon. Lahat na yata ng panalangin sinasabi ko sa isip ko—kahit gaano ako ka-confident bilang doktor, iba pa rin kapag ang head doctor ang makakausap mo at galit pa. Hindi ko rin maiwasan ma-stress sa iniisip na meron akong pasyente na naghihintay sa akin.

Pagdating sa ospital, halos tumakbo ako papunta sa locker room. Wala na akong pakialam kahit pawis na pawis ako, kailangan kong makarating sa OR nang mabilis. Pagkatapos kong magpalit ng sterile gown at gloves, diretso agad ako sa operating room.

Pagpasok ko, nakita ko agad si Dr. Manuel na nakatayo sa tabi ng operating table, hawak ang mga surgical instruments. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin sa pasyente namin. Pero nang makita niya akong pumasok, agad niyang itinuro ako at halos ibalibag niya ang mask niya sa galit.

"Montrell, maswerte ka at nakarating ka bago pa lumala ang sitwasyon ng pasyente!" sabi niya nang pasigaw, pero ramdam ko rin ang kaba niya para sa pasyente.

“Sorry po talaga, Doc. Hindi na po mauulit,” sagot ko, nakayuko habang papalapit ako sa operating table. “Gagawin ko po ang lahat para makabawi.”

Huminga nang malalim si Dr. Manuel bago tumango. “Alam kong magaling ka, Nadz, pero hindi pwedeng lagi kang late. Tandaan mo, ang bawat minuto, mahalaga sa isang doktor.”

Tumango ako at pumuwesto na sa tabi niya. “Opo, Doc. Sige po, simulan na natin.”

Nagsimula na kaming mag-operate. Habang ginagawa namin ang procedure, ramdam ko ang tensyon sa bawat galaw ni Dr. Manuel. Alam kong hindi biro ang sitwasyon ng pasyente namin ngayon, at bilang isang doktor, hindi ko rin maiwasang ma-pressure sa bigat ng responsibilidad. Pero kahit ganon, pinilit kong mag-focus. Isa-isa kong ginawa ang mga hakbang na alam kong tama, bawat hiwa, bawat tahi, bawat galaw—lahat dapat sakto, lahat dapat sigurado.

Hindi ko na rin napansin ang oras. Parang ilang segundo lang ang lumipas, pero pagkatapos ng ilang oras ng pag-oopera, natapos din namin ang procedure. Napabuntong-hininga kami ni Dr. Manuel nang sabay, pagod at pawis na pawis pero masaya. Salamat naman, ligtas ang pasyente.

Pagkalabas namin ng OR, tinapik ako ni Dr. Manuel sa balikat. Hindi ko inaasahan ang gesture niya, kaya natigilan ako.

"Good job, Montrell," sabi niya, pero seryoso pa rin ang mukha niya. "Pero tandaan mo, hindi pwedeng lagi kang aasa sa swerte. Siguraduhin mong nasa tamang oras ka palagi."

Ngumiti ako, nararamdaman ko ang bigat ng sinabi niya pero alam ko ring totoo ito. "Opo, Doc. Salamat po sa reminder. Promise po, hindi na mauulit."

Tumango siya at tumalikod na, naglakad pabalik sa office niya. Naiwan akong nakatayo, pero may konting ngiti sa labi ko. Alam kong muntik na akong malintikan, pero buti na lang at nagawa ko pa rin ang trabaho ko. Sa kabila ng sermon, alam kong kaya pa rin akong pagkatiwalaan ni Dr. Manuel. Mahirap, pero parte ito ng pagiging doktor—ang mga pagod, ang mga sermon, at ang mga moments na akala mo hindi mo na kaya.

Minsan talaga, nakakalimutan kong hindi basta-basta ang trabaho ko. Isa akong doktor, at kahit gaano kahirap ang training, kahit gaano nakakapagod ang mga shift, alam kong ito ang pinili kong propesyon.