Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 5

THIRD PERSON POINT OF VIEW

Sa ilalim ng malaking puno malapit sa training ground, umupo sina Captain Damon, First Sergeant Kyle, at Second Sergeant Diego para sa kanilang lunch break. Simple lang ang kanilang pagkain — sandwich at tubig, pero sapat na ito para magpatuloy sa mabigat na araw ng training.

Habang tahimik na kumakain si Damon, biglang ngumisi si Kyle at sumulyap kay Diego bago nagsimulang magsalita, “Alam mo, Damon, may gusto akong itanong.” Nagtataas ng kilay si Damon, pero hindi siya nagpahalata at patuloy lang sa pagkain.

Nagpatuloy si Kyle, ang ngisi ay mas lumaki. “Naalala mo ba ‘yung nangyari sa bar nung nakaraan?”

Medyo nag-blush si Damon nang marinig ito, pero hindi niya pinansin ang pangungulit ng kaibigan at patuloy lang na ngumunguya ng sandwich.

“Eh, nakita ko eh,” dagdag pa ni Kyle, sabay tawa nang mahina. “Parang first time mong makahalik sa babae, ah? Pero in fairness, ikaw ang nilapitan, hindi ikaw ‘yung nag-approach. Malakas ka rin pala kahit hindi mo sinasadya!”

Napangiti si Diego, alam niyang hindi niya dapat palampasin ang pagkakataon na asarin ang kanilang kapitan. “Ikaw pala, Captain, tinatawanan mo lang kami lagi, pero mukhang may sariling ‘kilig’ ka rin.”

Napatingin si Damon sa dalawa, pero kahit hindi siya nagsalita, ang mga mata niya ay nagbabala. Gayunpaman, tila walang pake si Kyle at Diego at mas lalo pang natuwa sa pang-aasar. Alam nila ang totoo, na si Damon ay mahigpit sa kanyang buhay at trabaho, pero hindi nila maiwasang mapansin ang pamumula sa kanyang mga pisngi tuwing binabanggit ang nangyari sa bar.

“Kung ‘di ako nagkakamali,” tuloy ni Kyle, “yung babae na ‘yun, mukhang hindi pa sanay sa military na galing mo. Kita mo, kiniss ka lang basta. Hindi ba? Parang nakaka-impress din ‘yon, Captain, kahit ikaw hindi makagalaw.”

Walang reaksyon si Damon sa mga sinasabi ni Kyle, pero sa loob-loob niya, naroon ang malinaw na alaala ng gabing iyon. Inaalala niya ang babae — matangkad, may mahaba at makintab na buhok, at may isang tiyak at misteryosong tingin sa kanyang mga mata. Sobrang bilis ng mga pangyayari, pero hindi niya malimutan kung paano siya biglaang hinila ng babae at hinalikan nang hindi man lang siya nakapag-react.

Inisip niya ang tanong ni Kyle at kung ano ang nangyari pagkatapos. Totoo, iyon ang unang beses na may humalik sa kanya na parang wala siyang kontrol, na siya ang napasunod. At sa kabila ng lahat, ang babae pa mismo ang nagbigay ng biro sa kanya sa huli, “My innocent baby...”

Napailing siya sa sarili, pero tahimik lang at walang imik pa rin.

Napansin ito ni Diego at natawa. “Mukhang hindi ka pa rin over sa kiss na ‘yon, Captain. Sana naman, hindi ka masyadong in love agad. Baka isipin namin ni Kyle, mahina ang puso mo kapag babae na ang usapan.”

Napansin ni Damon na hindi siya mapakali sa loob, pero wala siyang balak bigyan ng satisfaction ang dalawa sa anumang reaksyon. Tinuloy lang niya ang pagkain at tinapos ang kanyang sandwich, pinipilit na maging natural at hindi pansinin ang usapan.

Pero si Kyle ay ayaw pang sumuko. Tumikhim siya at binigkas ng pabiro, “Sa tingin mo, Diego, paano kaya kung makita ulit ni Captain yung babae? Baka siya naman ang gumanti ng halik, hindi na siya ang matameme.”

Nagpatuloy si Damon sa pag-inom ng tubig, pero napansin ni Kyle ang tila bahagyang pamumula sa pisngi ng kanilang kapitan.

“Bakit, Captain? Mukhang may binabalak kang ipakita kung magkikita kayo ulit ng babae na ‘yon?” tanong ni Kyle na may kasamang pag-iling. “Siguro, dapat nagdala ka na ng practice, ano?”

Tumawa si Diego. “Mukha ngang seryoso si Captain, ha! Sino kaya yung babae na ‘yun?”

Sa wakas, nagsalita si Damon, pero sa malamig at seryosong boses na lagi niyang ginagamit kapag nais niyang tapusin ang usapan. “Mag-focus na lang tayo sa trabaho. Training ang priority natin, hindi ‘yung walang kwentang usapan.”

Natahimik ang dalawa, pero hindi nagtagal ay muling tumawa si Kyle. “Aminin mo na lang, Captain, curious ka rin kung makikita mo ulit siya.”

Walang sinabi si Damon, pero sa loob-loob niya, totoo naman ang sinabi ni Kyle. May bahagi sa kanya na nagtataka kung sino talaga ang babaeng iyon at kung bakit ganoon siya kalakas ang loob na magpakilala sa kanya sa paraang ganoon. He was used to respect, to rigidness, but she broke that effortlessly.

Nagpatuloy ang lunch nila, ngunit alam ng bawat isa na kahit tahimik si Damon, alam nilang hindi lang ito ordinaryong pangyayari para sa kanilang kapitan. Nasa utak pa rin niya ang alaala ng babaeng biglaang nagbigay ng kanyang unang halik.

*********

Sa oras na matapos ang lunch break, dumiretso si Captain Damon sa loob ng malaking gusali ng academy na tinatawag na Royal Military Academy of Valor. Itinatag ang paaralang ito para sa pinakamahuhusay at may disiplina sa larangan ng militar. Hindi pangkaraniwan ang academy na ito — lahat ng estudyante ay lalaki, at hindi basta-basta nakakapasok dito. Mayroon silang mahigpit na sistema ng dormitoryo, kung saan ang mga estudyante ay hindi basta-basta nakakalabas.

Pumasok si Damon sa gusali, tahimik at nakatuon ang isip sa susunod na gawain. Matangkad siya at may awtoridad sa kanyang paglalakad, kaya’t natitigil ang usapan ng mga estudyanteng nakakakita sa kanya habang naglalakad siya sa pasilyo patungo sa kanyang opisina.

Pagdating niya sa kanyang opisina, kaagad niyang binuksan ang pinto at diretsong umupo sa kanyang mesa, sinusubukang mag-focus sa mga papeles na kailangang tapusin para sa araw na iyon. Ngunit hindi pa siya nakakabasa ng ilang linya, biglang nag-ring ang telepono sa kanyang mesa. Tumigil siya, huminga nang malalim, at inabot ang telepono.

“Hello,” malamig niyang bati, sinusubukang itago ang kahit anong emosyon.

Narinig niya ang boses ng kanyang ama sa kabilang linya, may halong sigla at pagka-aliw. “Damon! Anak, kamusta ka na riyan sa academy? Balita ko, busy ka na naman.”

Napabuntong-hininga si Damon. Kahit pa seryoso siya pagdating sa trabaho, iba ang pakikitungo niya sa kanyang ama, na minsan ay para bang bata pa rin ito. “Ayos naman po, Dad. May mga bagong batch na naman ng trainees, kaya’t tuloy-tuloy ang training namin.”

“Oo nga, narinig ko ‘yan,” tugon ng ama niya, sabay halakhak. “Pero alam mo, anak, kailan ka ba uli bibisita rito? Sabik na sabik na akong makita ka.”

Tahimik lang na nakinig si Damon. Sanay na siya sa ganitong ugali ng kanyang ama, pero ngayong araw ay tila mas makulit ito. “Baka bukas, Dad,” maikli niyang sagot, sinusubukang hindi magpakita ng iritasyon. “Pupunta ako doon pagkatapos ng training.”

Biglang sumigla ang boses ng kanyang ama, para bang may malaking selebrasyon ang nagaganap. “Talaga? Bukas? Ang saya naman! Alam mo bang matagal ko nang hinihintay na makauwi ka? Pakiramdam ko kasi, halos hindi na kita makita nitong mga nakaraang buwan.”

Napangiti ng bahagya si Damon kahit na hindi ito nakikita ng kanyang ama. “Busy lang po, Dad. Alam n’yo naman na marami kaming ginagawa dito sa academy. Ang daming mga estudyanteng kailangang turuan at i-guide.”

“Alam ko, anak. Alam ko naman na importante ‘yan. Pero tandaan mo, minsan kailangan mo rin ng pahinga. Baka makalimutan mo na ang mukha ko kung hindi ka magpapakita,” biro ng kanyang ama, sabay halakhak.

Hindi naiwasan ni Damon ang mapangiti nang bahagya, pero nagbalik siya agad sa pagiging seryoso. “Dad, hindi naman ganun. Lagi ko naman kayong iniisip kahit nandito ako sa academy.”

Natahimik sandali ang kanyang ama bago muling nagsalita. “Anak, alam mo bang malungkot na rin ako dito minsan? Wala ka na kasi sa bahay, at iba pa rin talaga kapag nariyan ka. Para bang nawawala ang ingay at saya dito sa bahay kapag wala ka.”

Napabuntong-hininga si Damon, naramdaman niya ang kaunting bigat sa kanyang dibdib. Sanay na siya sa ganitong lambing ng kanyang ama, pero sa bawat tawag, mas tumatagos ang sinseridad ng mga sinasabi nito. “Sige po, Dad. Bukas, mag-uusap tayo nang mahaba. Magdala kayo ng tsaa, at magkukuwentuhan tayo nang matagal.”

“Hahaha! Tsaa? Ayaw mo ng kape, anak? Palagi kang seryoso, kaya minsan gusto ko sanang makita kang relax lang. Subukan mo kaya ang kape minsan, baka sakaling lumambot ang puso mo!” biro ng kanyang ama.

Ngumiti si Damon kahit na hindi ito nakikita ng kanyang ama. “Tsaa na lang po, Dad. Mas okay na ‘yon sa akin. Saka baka hindi ko kayanin ang sobrang kape, baka lalo akong magising at hindi na makatulog.”

Tuwang-tuwa ang ama ni Damon sa kabilang linya. “Naku, anak, ikaw talaga. Eh ‘di sige, bukas, maghahanda ako ng tsaa. Hindi kita bibiguin. Pero magdala ka naman ng kwento mula sa academy, ha? Gusto kong malaman ang mga ginagawa niyo roon. Baka sakaling ako ang magbigay ng tips sa’yo, kahit na retired na ako!”

Napailing si Damon at natatawang umiling. Kahit sa edad ng kanyang ama, nananatili ang pagiging mapagbiro nito. “Sige, Dad. Magdadala ako ng kwento. Pero huwag kayong umasa masyado na lahat ay nakakaaliw.”

“Ang importante, anak, ay ang makita kitang mabuti at masaya,” seryosong sabi ng ama niya. “Alam kong mabigat ang trabaho mo, pero tandaan mong nandito ako, anak. Sa tuwing kailangan mo ng kausap, andito lang ako palagi.”

Sa narinig, naramdaman ni Damon ang sinseridad ng kanyang ama. Kahit paano, nawala ang bigat na nadarama niya tuwing pinapagalitan ang mga trainee o tuwing sobrang pagod sa araw-araw na gawain.

“Salamat, Dad,” maikling tugon ni Damon, puno ng pasasalamat. “Sige, Dad, magkita tayo bukas.”

“Sigurado ka, ha? Wala nang urungan ito, Damon!” sabi ng kanyang ama, puno ng saya.

“Oo, Dad. Hindi ako uurong. Bukas, pupunta ako,” pagtatapos ni Damon.

Nang matapos ang tawag, tahimik na ibinaba ni Damon ang telepono, ngunit may ngiti siyang dala sa kanyang labi. Alam niyang mahirap maging sundalo at lalo na ang maging isang kapitan, ngunit dahil sa kanyang ama, may dahilan siyang ipagpatuloy ang laban.