EP2 สามีซาตาน
1112 Words
หญิงสาวนั่งรอสามีอยู่ในห้องทำงานของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะว่าเขาพกเธอมาและให้เหตุผลว่าที่บ้านลูกน้องเยอะไม่อยากให้อยู่ลำพัง
ทั้งที่แม่บ้านก็อยู่กันเยอะแยะ...
"หิวมั้ยเดี๋ยวผมจะสั่งลูกน้องเอาอาหารมาให้" เขายังคงเอาใจใส่เธอมากกว่าตัวเองก่อนเสมอรักที่เขาพร่ำบอกเธอเสมอแต่ทำไมเธอไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักของเขาสักทีนะ
"หะหิวก็ได้ค่ะ" ทว่ารอยยิ้มอ่อนโยนของเขาแต่แววตากดดันทำให้เธอต้องรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
ก็อก ก็อก ก็อก
"ขออนุญาตค่ะท่านประธาน" เลขาของเขาถือแฟ้มเอกสารมาให้เขาตรวจดูงานด้วยท่าทีประหม่าเมื่อเห็นว่าเขาอยู่กับภรรยาเธอเกรงว่าเรื่องที่เธอเคยมีอะไรกับเขาจะรู้ถึงหูพริ้งพราว
"อืม ออกไปได้แล้ว"
"ค่ะ"
"มีอะไรหรอคะ? พริ้งเห็นคุณมองนานแล้ว มีอะไรกับพริ้งหรือเปล่าคะ" ทว่าเธอเอ่ยขึ้นมาทำให้เลขาสาวที่กำลังก้าวเท้าไปถึงประตูถึงกับชะงัก
"ออกไปได้แล้ว" เขากดดันหญิงสาวอีกคนทางสายตาทำให้เธอพยักหน้าเบาๆ
"กล้ามีอะไรกันลับหลังพริ้งตั้งนานสองนานแต่ทำไมวันนี้กลับมากลัวคะ? ทีลับหลังเอากับผัวคนอื่นไม่กลัวอะไรแต่ทำไมวันนี้เพิ่งมากลัวคะ?" เธอมองสายตาผู้หญิงคนนี้ที่มีทั้งเศร้าและมีเยื่อใยอีกอย่างเผยพิรุธออกมาขนาดนั้นซึ่งมันก็พอจะเดาออก
"..."
"คะคุณพริ้ง" เธอพูดเสียงตะกุกตะกัก
"หน้าพริ้งอยู่นี่ค่ะไม่ใช่หน้าสามีพริ้ง" เธอกอดอกที่เธอเป็นแบบนี้ไม่ได้ก็เพราะหึงหวงหรือพิศวาสเขาเลยสักนิดแต่ที่เธอทำแบบนี้เธอจะได้มีอิสระสักวันด้วยการเอาข้อนี้มาอ้าง
"ขอโทษค่ะคุณพริ้ง"
เลขาสาวก้มหน้าก้มตาเท่าที่เธอดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ถูกสามีเธอกดกันไม่ให้พูดแน่นอน เขานี่ร้ายจริงๆ ผู้ชายคนนี้คือซาตานในร่างคนและไม่ใช่ซาตานธรรมดาด้วยนะเพราะเขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอ
"ถ้าอยากจะทำอะไรก็กันเชิญเลยนะคะพริ้งขอตัว" เธอพูดแล้วหยิบกระเป๋าแบรนด์ดังที่เขาเป็นคนซื้อให้เดินออกไปหน้าตาเฉยซึ่งเขาก็นั่งมองเธอนิ่งๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
"ออกไป"
"คะค่ะท่านประธาน"
"ตามคุณพริ้งไป" เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่งใส่ปลายสายลูกน้องคนสนิท
[ครับนาย]
หลังจากวางสายเขาก็นั่งทำงานอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นทว่าเขาเองก็รู้ทันความคิดของเธอแล้วนึกขำไม่น้อยเธอไม่ได้รักเขาสักนิดเธอจะหึงหวงเขาทำไมนอกซะจากต้องการหาเรื่องออกไปจากเขา แววตาของเธอไม่ได้มีความรักให้เขาสักนิดกลับกันแววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความเกลียดชังเพราะเขาสังเกตในแววตาของเธอ
"หึๆ คิดจะไปจากฉันมันไม่ง่ายหรอกหนูพริ้งที่รัก" เขาเอ่ยยิ้มๆ หัวเราะเบาๆ ในลำคอทว่าแววตากลับหน้ากลัวดวงตาคมเข้มก้มลงไปมองแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา
"แม่คะ!?" เธอแวะมาหามารดาด้วยความดีใจเพราะตั้งแต่แต่งงานไป เธอก็ไม่ได้เจอมารดาอีกเลยไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำแต่วันนี้เธอมาได้แต่ก็ต้องมีการ์ดเขาตามมาด้วย
"หนูพริ้ง" สองแม่ลูกโผลเข้ากอดกันด้วยความดีใจดวงตามีน้ำใสๆ เอ่อคลออยู่
"เขาทำอะไรลูกมั้ยอยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้างลูก" หญิงวัยกลางคนผละออกจากลูกสาวสำรวจร่างเล็กอย่างละเอียดทว่าต้องสะดุดตาในทันทีเพราะเมื่อเลิกชุดเดรสที่เธอใส่แขนยาวมาถึงข้อมือภายใต้ชุดเดรสเต็มไปด้วยร่องรอยของการทำร้ายร่างกายจนแทบทุกสัดส่วนทำให้ผู้เป็นแม่ที่เห็นดังนั้นน้ำตาไหลออกมาด้วยความสงสัยลูกสาวจับใจยิ่งลูกสาวเจ็บมาหเท่าไหร่ผู้เป็นแม่อย่างเธอก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
"มันทำอะไรลูกแม่!?" เธอเอ่ยถามทว่าเด็กสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตาสวมกอดมารดาอีกครั้งเพื่อบ่งบอกทุกๆ อย่างที่เธอเจอมาตลอดกาลแต่งงานเป็นภรรยาของเขา
"ฮึก ฮือ แม่ขาพริ้งอยากกลับมาอยู่บ้าน ฮือ เขาทำร้ายพริ้งไม่พอเขายังนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไม่รู้สึกผิดอะไรเลยค่ะ" เด็กสาวร้องไห้ในอ้อมอกของมารดาจนตัวโยนทว่าผู้เป็นพ่อที่เห็นและได้ยินทุกอย่างแทนที่จะเป็นห่วงลูกแต่กลับเป็นห่วงสมบัติของฟรานซิสแทน
"ผัวเมียจะรุนแรงก็ไม่แปลกถ้าแกอยากเป็นอิสระแกก็แค่วางยาแล้วรีบหอบสมบัติมันมาให้ฉันแกก็เป็นอิสระจากมันแล้ว" ผู้เป็นบิดาคำพูดหน้าตาเฉยไม่ได้เป็นห่วงลูกสาวสักนิด
พ่อที่อบอุ่นและพ่อที่ทำทุกอย่างเพราะรักครอบครัวของเธอหายไปไหนแล้วตอนนี้คนตรงหน้าเหมือนคนอื่นคนที่เธอไม่เคยรู้จัก
ผีพนันเข้าสิงจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี
ตึกๆ ตึกๆ เสียงฝีเท้าหลายคู่เดินเข้ามาในบ้านถ้าไม่รักสามคนหันไปสนใจพริ้งพราวได้เห็นดังนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นสามีเธอที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่รู้สึกอะไรสักนิดและเธอก็ชินกับเขาไปแล้วหล่ะ
"กลับบ้านเราเถอะหนูพริ้ง" มาเฟียหนุ่มเอ๋ยยิ้มยิ้มเธอว่าเธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาเสแสร้งแกล้งทำดีต่อหน้าแม่เธอเอากับว่ารักเธอนักหนาทั้งที่จริงแล้วเขานั้นเป็นสามีซาตานคู่แสนโหดร้ายที่เธอไม่ต้องการ
"อ้าวคุณลูกเขยไม่ได้เจอกันนานสบายดีหรือเปล่าครับ ยัยพริ้งกำลังรอคุณมารับกลับบ้านอยู่พอดีเลย" ผู้เป็นพ่อเอ่ยโกหกทั้งที่เธอเพิ่งมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงและไม่ได้อยากจะกลับสักนิด ชายวัยกลางคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเธอพูดยิ้มแย้มราวกับไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินมาจากเธอสักนิดเดียวไม่พอยังพูดจาดีกับเขาไปอีกจนเธอนึกเสียใจที่ผู้เป็นพ่อเปลี่ยนไปเพราะติดการพนันจนลืมรักครอบครัวตัวเอง
- Writer
