‘นัทพูดแล้วนะว่ารับได้’
เสียงของไอ้นุ่นยังคงหลอกหลอนแม้ตอนที่ฉันตื่น ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองบอบช้ำไปทั้งร่าง ทั้งที่มันก็ไม่ได้ขนาดนั้น ฉันคิดว่าพอเราตื่นขึ้นมา เราจะพบปะกับบรรยากาศอึดอัดและเคอะเขิน แต่ไม่เลย ไอ้นุ่นลุกขึ้นปุ๊ปก็ไถลตัวไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ เดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำแล้วโผล่หน้าออกมาถามหาแปรงสีฟันสำรอง
อะไรวะ มันได้ฉันละนะ มันควรมีปฏิกิริยามุ้งมิ้งมากกว่านี้สิ เคยดูละครช่องหลากสีมั้ยอ่ะ ที่พระนางได้กัน พอตื่นมาแล้วหน้าแดงและอึกอักอ่ะ แต่ไอ้นุ่นตื่นมาทำหน้าเหมือนเมื่อวานมันแค่นอนกลอกตาแล้วเผลอหลับไปยังไงยังงั้น
ฉันถอนหายใจยาวและเข้าใจว่ามันอาจจะแกล้งซึนก็ได้ ความจริงไอ้นุ่นมันก็เห็นฉันทุกตารางนิ้วแล้ว แต่ฉันก็ยังแสร้งเอียงอายด้วยการเอาผ้าห่มมาปิด ค่อยๆ แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยสีหน้านางเอกที่สุดเท่าที่จะทำได้
ก็ไม่รู้จะเสแสร้งเป็นกุลสตรีทำไม ทั้งที่เมื่อคืน ฉันก็แสดงสันด
