♥ MA Friend'XXX เปลี่ยนเพื่อนให้เป็นแฟน

“หลบหน่อยค่ะ” น้ำเสียงของหญิงสาวผู้มาใหม่ดังเพียงกระซิบหากแต่กลับทำให้ทุกคนที่กำลังยืนต่อคิวซื้อตั๋วหนังแหวกกลางออกเป็นสองส่วนเผยให้เห็นร่างสูงราวร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรของบุคคลผู้มีรูปหน้าเรียวไข่ ผิวขาวเนียนละเอียดสะอาดอ้าน เอวบางร่างเล็ก เรือนผมสีน้ำตาลทองยาวเลยบ่าลงมาหนึ่งคืบ ไฮไลท์ปลายสีแดงสดเพิ่มความเก๋ไก๋เสริมให้ดูมีเสน่ห์ ทุกอย่างดูดีไปหมดยกเว้น... นัยน์ตาเรียวรีที่กรีดอายไลน์เนอร์สีดำสนิทลากเฉียงขึ้นด้านบนสี่สิบห้าองศา เสริมให้นัยน์ตาดุจนทุกคนต้องลอบกลืนน้ำลายดังอึก นั่นล่ะ ฉันเอง ‘นัท’ ผู้หญิงที่โคตรจะธรรมดาแต่หน้าตาท้าตบทุกสิ่งมีชีวิตที่อยู่รอบด้าน เดินผ่านหมา... หมาเห่า เดินผ่านแมว... แมวกางเล็บ เดินผ่านหน้าเด็ก... เด็กร้องไห้ แต่คนประเภทเดียวกันมักดึงดูดกันและกันคล้ายแม่เหล็ก เพราะถัดไปอีกสิบเซนติเมตรด้านขวา คือสปีชีส์เผ่าพันธุ์ประหลาดเช่นฉัน เขาคือ ‘ไอ้นุ่น’ เพื่อนคนสนิทที่ชอบตีใบหน้าเฉยชาตลอดเวลาแถมยังหน้าตาผิดจารีตประเพณีและศีลธรรมอันดีของประเทศนี้เอามากๆ คิ้วคมเข้มรับกับเรือนขนตาแพยาว จมูกโด่ง สันกรามชัด ส่วนสูงราวร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตร สีผิวไม่จัดว่าขาว แต่ก็ไม่ได้ดำ ออกไปทางโทนเหลืองซะมากกว่าแต่ที่สะดุดตาจนต้องหยุดมองคงหนีไม่พ้นรอยสักลายอะไรก็ไม่รู้ที่อยู่บนลำคอด้านขวา ช่วงเวลาประมาณบ่ายสาม ผู้คนกำลังขวักไขว่ เด็กนิสิตนักศึกษามากมายวิ่งวุ่นจนตาลาย ไอ้นุ่นอยู่ในชุดธรรมดากะโหลกกะลา เสื้อยืดสีขาวสะอาดกับกางเกงยีนส์ขาดๆ และผ้าใบหนึ่งคู่ ส่วนฉันอยู่ในชุดนิสิต เสื้อสีขาวพอดีตัวกับกระโปรงทรงเอเข้ารูป แต่งหน้าเบาๆ ด้วยการทาลิปสติกสีชมพูนู้ด ปัดแก้มสีกุหลาบ เพิ่มความหวานขึ้นหนึ่งระดับ แต่เมื่อดูจากปฏิกิริยาคนรอบข้างแล้ว ไม่ว่าฉันจะแต่งหน้าหวานแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรช่วยให้ดีขึ้น ยิ่งฉันเดินกับไอ้นุ่น ยิ่งดูเหมือนแก๊งอันธพาลปี 2499 หนักเข้าไปอีก “ดูหนังเรื่องไรดี” มันว่าพลางใช้ปลายนิ้วสะกิดชายเสื้อฉันนิดๆ แล้วพยักเพยิดไปบนจอมอนิเตอร์ที่แสดงรอบฉายเต็มไปหมด มันแอบตวัดสายตาไปยังผู้หญิงร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างเกรงใจ เธอรวบผมมัดตึง สวมเสื้อสีขาวสะอาดกับกระโปรงยาวเลยเข่ามาหนึ่งคืบ บุคลิกภาพเรียบร้อย อ่อนช้อยเหมือนนางในวรรณคดี คิ้วเข้ม หน้าคมแถมยังยิ้มสวย สเป็คไอ้นุ่นสุดๆ ไอ้นุ่นชอบผู้หญิงหน้าคมผสมหวาน และมีความกุลสตรีอยู่เต็มพิกัด กระโปรงต้องเลยเข่าอย่างน้อยหนึ่งคืบ ถึงข้อเท้าเลยยิ่งดี กิริยามารยาทต้องเรียบร้อยเหมือนผ้าที่พับไว้ ร้อยมาลัยทำอาหารเก่งงานบ้าน พูดจาไพเราะเสนาะหู มีหางเสียงคะขา ซึ่งตรงข้ามกับฉันทุกประการ ฉันหน้าดุ แถมความกุลสตรีมีต่ำเตี้ยเรี่ยดินจนเกือบติดลบ กระโปรงเหนือเข่ามาหนึ่งคืบ กิริยามารยาทขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ เรื่องงานบ้านฉันไม่เคยแตะ คำพูดคำจาดีกว่าหมานิดนึง ฉันเป็นผู้หญิงที่ตรงกับทุกลักษณะที่มันเกลียด แต่ฉันก็ไม่สนใจ บทคนมันจะใช่ มันก็ใช่ มันไม่มีเหตุผลมากมายหรอก “ชอบเหรอ?” ฉันยักคิ้วอย่างรู้ทัน มันยิ้มก่อนจะไหวไหล่ราวกับปฏิเสธแต่ใบหน้าดันขึ้นสีแดงระเรื่อเอียงอาย “จะขอเบอร์ให้รึไง?” มันถามย้อนก่อนที่ฉันจะส่งเสียงเฮอะดังในลำคอพลางสอดสายตาพิจารณาผู้หญิงที่มันจับจ้องอยู่แวบนึง เหมือนเธอจะรู้ว่าถูกพวกเราจับจ้องอยู่เลยหลบสายตาและทำท่ากลัวๆ ดูจากปฏิกิริยาผู้หญิงคนนั้น มันจีบไม่ติดแน่ๆ แค่เดินเข้าไปคุยแล้วเค้าไม่วิ่งหนีก็บุญแล้ว “เปล่า ถามเฉยๆ” ฉันตัดบทแสดงทีท่าเรียบเฉย ทำให้มันเบ้หน้าไม่ชอบใจนัก ซึ่งฉันก็ไม่ได้สน ฉันโสด มันก็ต้องโสดด้วย จะทิ้งฉันไปมีแฟนได้ยังไง ต้องอยู่บนคานไปด้วยกันสิถึงจะเรียกว่าเพื่อนแท้ “คนนี้ไม่ผ่าน นมเล็กไป” ฉันตวัดสายตาไปสำรวจอีกทีพร้อมกับให้เหตุผลที่โคตรจะไร้สาระด้วยใบหน้านิ่งๆ ไอ้นุ่นชะงักกับคำกล่าวของฉันก่อนจะดีดนิ้วเข้ากลางหน้าผากฉันดังป๊อก! “พูดจาน่าเกลียด เป็นสาวเป็นแส้” “แล้วจะให้พูดยังไง” ฉันย่นคิ้วไม่พอใจ ฉันเป็นคนพูดขวานผ่าซาก ซ้ำยังหุนหันพลันแล่นเลยยากที่จะควบคุมหูรูดปากตัวเองได้ สายตาฉันเห็นเป็นยังไง ก็พูดไปตามนั้น “เป็นซะอย่างนี้จะมีแฟนกับเค้าปะเนี่ย?” ไอ้นุ่นกระแหนะกระแหนแถมกำลังเหมาผู้ชายทั้งประเทศว่าชอบผู้หญิงสเป็คเดียวกับมัน แถมอย่างมันก็อยู่ในสถานะที่ไม่ต่างจากฉันนักหรอก! ฉันกลอกตาแล้วเงียบไปครู่นึงเพื่อคิดอะไรบางอย่าง ฉันโสด+ มันโสด = เราคงต้องเป็นแฟนกัน เออ เวิร์คว่ะ!! ฉันกับมันหน้าตาหาเรื่องชาวบ้านเขาจะตาย ถ้าหาแฟนไม่ได้ ก็ได้กันเองเนี่ยแหละ ไม่เห็นยากเลย แก่ไปก็ไม่เหงาด้วย เสียอย่างเดียว... หน้าฉันดุ หน้ามันก็ดุ ลูกฉันออกมาต้องหน้ามหาโจรมากแน่ๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกนุ่น...” “ฉันยกยิ้มหวานอย่างมีเลศนัยก่อนจะตบบ่าคนร่างสูงอย่างเป็นมิตร พูดเสียงทีเล่นทีจริงเหมือนตั้งใจจะกวนตีน “ถ้าหาใครไม่ได้ ก็จะเอาแกเนี่ยแหละ” เป็นเพราะฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ชวนคบกันเหมือนชวนมันกินข้าว ทำให้ไอ้นุ่นชะงักก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะให้กับข้อเสนอของฉัน “ไอ้นัท ไร้สาระอีกละ” “ยังไง?” ฉันเหล่สายตามองหน้ามันอย่างต้องการคำตอบ ทำให้ไอ้นุ่นถอนหายใจยาวแล้วดีดนิ้วเข้าที่หน้าผากฉันซ้ำเข้าที่เดิมดังป๊อกจนฉันผงะไปด้านหลัง ความเจ็บจี๊ดแผ่กระจายจากจุดหนึ่งไปจุดหนึ่งทำให้ฉันเบะปากไม่พอใจ มันคงคิดว่าแรงดีดของมันเบามากมั้ง! หัวคนนะไม่ใช่ลูกแก้ว ดีดอยู่ได้! มันเงียบแล้วมองหน้าฉันครู่นึงราวกับกำลังแสกนสายตาและท่าทางของฉันว่าพูดจริงหรือพูดเล่นก่อนจะหัวเราะร่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพลางยืดมือออกมาตบบ่าฉันสามที “ใจเย็น นี่เพื่อน” ฉันคลำหัวป้อยๆ อย่างหงุดหงิด สาเหตุไม่ใช่เพราะมันดีดหน้าผากฉันจนระบมแต่เพราะมันคิดว่าฉันล้อเล่น… ทั้งที่ฉันเอาจริง