“ไม่รู้อ่ะ แต่มึงต้องช่วยกู” ฉันยัดเยียดให้มันออกปากกับไอ้นุ่น โดยที่ไม่ถามความเห็นใดๆ อีกต่อไป ถ้ามันถามไอ้นุ่นแล้วแป้ก ฉันก็ยังพอจะเนียนไม่รู้เรื่องแล้วอ่อยมันต่อไปเรื่อยๆ ได้ แต่ถ้าฉันถาม แล้วแม่งแป้กเนี่ย ฉันคงไปไม่เป็นอ่ะ จะจีบต่อก็ดูจะหน้าด้านหน้าทน เพราะฉะนั้น ฉันต้องเข้าทางเพื่อนนี่แหละ ใช้ไอ้หลิวให้เป็นประโยชน์
“อ่ะๆ ก็แค่ถามใช่ปะ?”
“เออ”
“แล้วถ้ามันบอกว่าไม่อ่ะ”
“ก็จะทำยังไงได้อ่ะ ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อ” ฉันจบใจความก่อนจะเงียบเมื่อคนร่างสูงจัดการจานเสร็จเรียบร้อยและเดินเข้ามาทางระเบียงห้อง มันมองหน้าฉันอยู่ครู่นึงก่อนจะเริ่มย่นคิ้วแล้วแสดงท่าทีดุๆ
“ไอ้นัท ไปนอนดิ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วกินยายัง?” มันพูดด้วยน้ำเสียงเข้มก่อนจะเดินไปค้นๆ ตู้ของฉันราวกับเป็นห้องของตัวเอง และเพราะไม่ว่าฉันจะย้ายหอสักกี่ที่ ฉันก็มักจะเก็บของไว้ในมุมเดิมๆ หรือบริเวณเดิมๆ ไอ้นุ่นก็เลยพอจ
