“ออกจากห้องกูไปเลยสัส อย่าให้มีน้ำโห” ฉันโวยวาย
“นุ่น มึงจะทำร้ายกูลงเหรอ กูเพื่อนมึงนะเว้ย” ไอ้หลิวพยายามจะโน้มน้าวไอ้นุ่นด้วยการทำตาปริบๆ หากแต่ไอ้นุ่นกลับหัวเราะก่อนจะตอบอย่างไร้เยื่อใย
“เออ”
“มึงคิดเหรอว่าจะจับกูได้” มันหัวเราะร่วน วิ่งไปอีกฝั่งของโต๊ะกินข้าวไม้ ก่อนที่ไอ้นุ่นจะพยักหน้าและตอบสั้นๆ ว่า ‘เออ’ ยังไม่ทันสิ้นเสียงของมัน ไอ้นุ่นก็ยกโต๊ะไม้แล้วผลักให้มันเอนไปทางไอ้หลิว เพราะคนกวนประสาทไม่ทันได้ตั้งตัว มันเลยตกใจแล้วรีบใช้สองมือปัดป้องและจับโต๊ะไว้ ทำให้แขนทั้งสองข้างของมันไม่ว่างและขยับร่างไม่ได้ไปชั่วครู่ พอดีเดียวกับที่ไอ้นุ่นขยับเท้าแล้วเอื้อมมือไปคว้าแขนมันในทันที!
“ขี้โกงสัส” ไอ้หลิวจิ๊จ๊ะ ในขณะที่มันยังจับโต๊ะไว้อยู่ก่อนจะค่อยๆ วางโต๊ะลงที่เดิม เพราะมันไม่ใช่โต๊ะที่ใหญ่นักแถมยังกะทัดรัดและน้ำหนักเบา จึงแบกได้ด้วยแรงผู้ชายคนเดียว
“กลับไปได้ละ ไอ้นัทจะนอน” ไอ้นุ่นว่
