DENIZ P.O.V
Tatlong araw na ang nakalipas simula noong nangyari sa amin ni Aziel, at sa mismong bahay niya rin ako umuuwi. Parang panaginip pa rin ang lahat, pero totoo ito—isang lihim na hindi namin dapat ipaalam sa iba. Mula sa mga oras na magkasama kami, hanggang sa mga sandaling kami’y nagkakasalubong sa opisina, kailangan naming magpanggap na parang walang nangyari, na parang wala kaming itinatago. Mahirap, pero kailangan.
Ngayon, sabay kaming papasok sa kompanya. Nasa kotse niya ako, nakaupo sa passenger seat habang nagda-drive siya. Hindi ko mapigilang mapaisip—paano kung may makakita sa amin? Paano kung malaman ng ibang tao? Hindi kami puwedeng mahuli. Hindi ako puwedeng mahuli. Kasal ako kay Oliver, at may mga plano pa akong dapat ayusin bago ako tuluyang makawala.
Habang nasa
