His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 16

DENIZ P.O.V

Nakaupo kami ni Aziel sa meeting room, tahimik at nakikinig habang nagsasalita ang isa sa mga senior manager tungkol sa bagong proyekto ng kumpanya. Pilit kong pinipilit na manatiling focus sa sinasabi ng ka-meeting namin, pero ramdam ko ang tensyon sa paligid ko. Hindi dahil sa proyekto, kundi dahil kay Aziel—ang presensya niya sa tabi ko ay parang isang apoy na hindi ko kayang isnabin.

Halos kalahating oras na kaming nasa meeting, at sa totoo lang, nawawala na ang atensyon ko. Hindi ko maiwasang mapansin ang bawat galaw ni Aziel mula sa gilid ng mata ko. Tahimik lang siyang nakaupo, mukhang seryoso sa pakikinig, pero alam kong iba ang nasa isip niya. Lalo na’t mas malapit siya sa akin kaysa sa dati. Parang hindi siya komportable hangga’t hindi niya ako nararamdaman.

Nakatitig ako sa mga slides na pinapakita sa harap, sinusubukang intindihin ang bawat detalye. Ngunit bigla kong naramdaman ang kamay ni Aziel na dahan-dahang bumaba sa gilid ng mesa at dumikit sa hita ko. Napalingon ako sa kanya, pero nagkunwari siyang walang nangyayari—nakangiti at nakikinig sa presentasyon.

Mabilis ang t***k ng puso ko. "What are you doing?" bulong ko sa isip ko, pero hindi ko kayang sabihin ng malakas. Hindi ko rin siya kayang pigilan. Hindi ko alam kung anong meron kay Aziel, pero sa tuwing ginagalaw niya ang kamay niya papunta sa akin, nawawala ang lahat ng pagpipigil ko.

Napakagat ako sa labi habang nararamdaman kong ang kamay niya ay dahan-dahang gumagapang sa ibabaw ng aking hita. Naka-pencil skirt ako, at walang anumang bagay ang humaharang sa init ng kamay niya. Ramdam ko ang bawat galaw ng daliri niya, bawat haplos na tila nagpapadala ng kuryente sa buong katawan ko.

"Focus, Deniz," pilit kong sinasabi sa sarili ko habang sinusubukang hindi magpahalata. Ramdam ko na unti-unting tumitindi ang pagnanasa ko, pero nasa meeting room kami. Nandito kami para magtrabaho, hindi para magpadala sa ganitong klaseng sitwasyon.

Pero paano ako makakapag-focus kung ang kamay niya ay naglalakbay na papasok sa loob ng skirt ko?

Mula sa gilid ng mata ko, nakita ko siyang ngumisi—isang ngiting puno ng kalokohan, na parang alam na alam niya kung anong epekto niya sa akin. Hindi ko alam kung paano ko mapapanatili ang kontrol sa sarili ko. Gusto kong tapusin ang meeting na ito at itulak siya palayo, pero sa totoo lang, may parte sa akin na gustong sumabay sa laro niya.

"Aziel, stop," bulong ko nang mahina habang patuloy kong pinipigilan ang sarili ko na mapaungol. Pero hindi siya nakinig. Sa halip, lalo pa niyang ibinaba ang kamay niya, patungo sa mas sensitibong parte ng katawan ko.

Napahawak ako sa gilid ng mesa, pilit na pinipigilan ang sarili ko na magpakita ng kahit anong reaksyon. Pero ang bawat galaw niya, bawat haplos niya, ay parang nagpapainit ng katawan ko. Ramdam ko ang init na umaakyat mula sa loob ng skirt ko, at hindi ko alam kung paano ko ito pipigilan.

Nakita ko sa gilid ng mata ko ang isa sa mga manager na nagpatuloy sa pagsasalita, pero halos wala na akong naririnig. Ang focus ko ay nasa kamay ni Aziel na ngayon ay nasa gitna na ng hita ko, naglalaro sa mga balat ko sa ilalim ng mesa. "Aziel, please," bulong ko ulit, halos pakiusap na. Pero imbes na tumigil, naramdaman ko ang mga daliri niyang marahan ngunit mapangahas na humahaplos sa gilid ng underwear ko.

Napaigtad ako sa gulat, pero mabilis kong pinilit na magmukhang natural. Baka mapansin ng iba. Nakita kong ngumiti si Aziel nang mapansin ang reaksyon ko. "Enjoying yourself?" bulong niya nang mahina, sapat lang para marinig ko.

Gusto ko siyang murahin, pero hindi ko magawa. Pigil na pigil ako sa pag-ungol, ngunit hindi ko na rin alam kung hanggang kailan ko kaya itong tiisin. Alam kong sinasadya niyang asarin ako, pinapalakas ang bawat haplos para mas lalo akong mawalan ng kontrol. Pero kailangan kong manatiling matatag. Kailangan kong panatilihin ang propesyonalismo ko. Pero ang hirap, lalo na’t ang init ng mga daliri niya ay tila nagpapasabog ng kuryente sa buong katawan ko.

Pinilit kong ibalik ang focus ko sa meeting, pero mahirap. Ramdam ko ang bawat galaw niya—ang kamay niyang dahan-dahang gumagapang sa mas sensitibong parte ng katawan ko, tila ba inaangkin ako kahit pa nasa gitna kami ng trabaho.

Aziel," bulong ko ulit, this time mas mahigpit ang tono ng boses ko. Pero ang sagot niya ay isang mahina at mapanuksong halakhak. "Relax, Deniz. You’re doing great. Just keep listening."

Napakagat ako sa labi ko, pilit na pinipigilan ang sarili ko na sumuko sa nararamdaman ko. Hindi ito ang tamang oras, hindi ito ang tamang lugar. Pero parang nawawala na ang lahat ng katwiran sa utak ko.

Narinig ko ang boses ng ka-meeting namin na nagtatanong, at pilit kong ipinilit ang sarili ko na makinig. "Deniz, what do you think about this proposal?" tanong niya.

Bigla akong napatayo, hindi dahil sa tanong kundi dahil sa kamay ni Aziel na ngayon ay mas agresibo nang gumagalaw. Hindi ko na kaya. Pakiramdam ko’y sasabog na ako. Napatingin sa akin ang mga kasama sa meeting, at naramdaman ko ang pamumula ng mukha ko.

"Uh, sorry," sagot ko, pilit na ipinapakita na hindi ako apektado. "I think the proposal is good. We just need to tweak some minor details. But overall, it’s great."

Nakita kong tumango ang ka-meeting namin, at ibinalik ang focus sa proposal, habang ako naman ay pilit na nagko-concentrate sa pagpapakalmang muli sa sarili ko. Pero hindi ko na alam kung kaya ko pang kontrolin ito. Hindi na ako makahinga ng maayos, at ang tanging nasa isip ko ay ang kamay ni Aziel sa ilalim ng mesa.

Nakita kong ngumisi ulit si Aziel, alam niyang hindi na ako makakatagal pa. At bago pa matapos ang meeting, naramdaman ko ang bulong niya sa tenga ko. "Let’s finish this later," sabi niya, puno ng kasiguraduhan. "You’re going to enjoy it, trust me."

Hindi na ako nakapagsalita. Tumayo ang lahat para magtapos ang meeting, at kahit papaano, nakahinga ako nang maluwag. Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi pa ito tapos. Alam kong pagkatapos ng lahat ng ito, may susunod pang mangyayari—at sa pagkakataong iyon, hindi ko na alam kung paano ko pipigilan si Aziel, o ang sarili ko.

********

Pagkatapos ng meeting, mabilis akong tumayo at naglakad palabas ng conference room, pilit na hindi nagpapahalata sa kaba at init na nararamdaman ko. Ramdam ko pa rin ang mga daliri ni Aziel na tila nagmamarka pa rin sa balat ko kahit na hindi na siya humahawak. Hindi ko maintindihan kung paano ko napigilan ang sarili ko kanina sa loob ng meeting room, pero alam kong hindi pa tapos ang lahat ng ito.

Nagmamadali akong bumalik sa opisina ko, pilit na nag-iisip ng paraan kung paano ko haharapin ang sitwasyong ito. Si Aziel—isang lalaking hindi ko kayang kontrolin, at sa totoo lang, hindi ko alam kung gusto ko pa siyang pigilan. Pero kailangan ko! Hindi puwede na basta-basta na lang akong nadadala sa mga gusto niya. Dapat akong magpakatatag.

Pagpasok ko sa opisina, napasandal ako sa pinto at huminga nang malalim. Ang init sa katawan ko ay hindi pa rin nawawala, at para bang kahit anong gawin ko, hindi ko maibaba ang tensyon sa loob ko. Kailangan kong mag-focus. Kailangan kong kalmahin ang sarili ko.

Ngunit bago ko pa man mailapat ang mga daliri ko sa keyboard ng laptop ko, narinig ko ang pamilyar na yabag ni Aziel papalapit sa opisina ko. Napapikit ako at napamura nang mahina. Hindi pa siya tapos, at alam kong hindi ko siya matatakasan.

Bago ko pa magawang isara ang pinto, bigla itong bumukas at pumasok si Aziel. Tuluyan akong natulala sa pwesto ko habang sinasara niya ang pintuan sa likod niya, at nilock ito—muli.

"Aziel, ano ba?" tanong ko, pilit na pinipilit ang boses ko na maging normal kahit na ramdam ko ang init sa buong katawan ko. "We just had a meeting! Hindi ba puwedeng magpahinga man lang?"

Ngumiti siya, isang mapanuksong ngiti na alam kong may kasunod na hindi ko magugustuhan—o baka nga magugustuhan ko rin. "I didn’t finish what I started," sabi niya habang dahan-dahang lumapit sa akin.

Umiling ako at tinapik ang dibdib niya para pigilan siya. "Aziel, seryoso. Hindi puwede ngayon. May trabaho ako—"

Pero bago ko pa matapos ang sasabihin ko, hinawakan niya ang braso ko at hinila ako papalapit sa kanya. "I’m not here to talk about work," bulong niya sa tenga ko, ang boses niya ay puno ng pahiwatig. "I told you, we’ll finish this later. Now is later."

Napasinghap ako sa pagdikit ng katawan niya sa akin. Ramdam ko ang t***k ng puso ko na parang tumatalon sa loob ng dibdib ko. "Aziel..." bulong ko, pero bago ko pa maituloy ang sasabihin ko, naramdaman ko na ang mga labi niya sa leeg ko, marahang humahalik, nag-iiwan ng init sa bawat parte ng balat na tinatamaan niya.

Pilit kong itinulak siya palayo, pero wala akong sapat na lakas. "We can’t do this here," bulong ko, pero parang hindi siya nakikinig. Sa halip, lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa akin, at ramdam ko ang kanyang mainit na hininga sa tenga ko.

"Who says we can’t?" bulong niya, na halos ikapabagsak ng tuhod ko.

Alam ko dapat akong tumanggi, pero sa bawat halik niya, bawat haplos niya, unti-unti akong nadadala. Alam kong mali ito. Alam kong hindi ito dapat mangyari, pero sa mga sandaling ito, parang nawawala lahat ng katwiran sa isip ko. Parang siya lang ang mahalaga, parang ang init ng katawan namin ang nagdidikta ng mga susunod naming gagawin.

Hawak pa rin niya ang kamay ko habang marahan niya akong iniikot para masandal ako sa mesa ko. Nakatingin ako sa kanya, hindi alam kung paano ko siya hihintuan. Hindi ko na kayang magsalita. Ramdam ko ang bigat ng pagnanasa sa hangin, at sa mga mata niya, nakita ko na wala nang atrasan.

Muli niyang hinila ang bewang ko palapit sa kanya, at ang mga labi niya ay muling bumaba sa leeg ko. Hindi ko na alam kung saan ako huhugot ng lakas para pigilan siya, dahil sa totoo lang, wala na akong balak pigilan pa.

"Aziel..." mahina kong sabi, pero sa pagkakataong ito, hindi na para pigilan siya. Hinayaan ko na lang ang sarili kong mahulog sa init na binibigay niya, at sa pagkakataong ito, wala na akong iniisip na iba kundi siya.

Inilapit ko ang mukha ko sa kanya at sinagot ang bawat halik niya.