His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 13

DENIZ P.O.V

Nakahiga pa rin ako sa kama, nakayakap sa akin si Aziel habang nakatingin siya sa akin na parang sinisiyasat ang bawat galaw ko. Masyado nang komplikado ang sitwasyon na ‘to, pero kailangan kong sabihin sa kanya ang totoo. Kailangan niyang malaman na may asawa na ako, na may ibang tao na dapat niyang irespeto.

"Aziel," simula ko, habang sinusubukan kong maging matatag ang boses ko. "Kailangan mong malaman... may asawa na ako."

Tumigil siya sa paghaplos sa buhok ko at tumingin sa akin nang diretso. Tila nanigas ang mga kalamnan niya, at ang mga mata niya ay nagdilim. "I don’t care," matigas niyang sabi. "Kasal lang kayo. I can make you mine by hook or by crook."

Napalunok ako. Hindi ko inaasahan ang ganitong reaksyon mula sa kanya. Parang hindi man lang siya nagulat o naguluhan. Para bang wala lang sa kanya ang sinabi ko.

"Aziel, seryoso ako," sagot ko, pilit na inaabot ang kamay niya para pakalmahin siya. "Hindi ito tama. May responsibilidad ako sa asawa ko. Hindi pwedeng basta-basta ko na lang itapon ang lahat."

Bigla siyang umupo mula sa pagkakahiga, at hinawakan niya ang magkabilang balikat ko, tinutok ang tingin niya sa mga mata ko. "Listen to me, Deniz," sabi niya, mas seryoso at mas malamig kaysa sa kanina. "I don’t care about your marriage. Alam kong may asawa ka, at alam ko rin kung sino siya."

Napalunok ako ulit, at bigla akong kinabahan sa sinabi niya. "Anong ibig mong sabihin?" tanong ko, kahit na may kutob na ako sa isasagot niya.

"I know everything about you, Deniz," sagot niya, walang alinlangan sa boses niya. "I did my research before I decided to pursue you. I know you’re married to Oliver."

Hindi ako makapagsalita. Alam niya pala. Alam niya ang lahat pero hindi siya natitinag. Hindi ko maintindihan kung bakit parang walang epekto sa kanya ang kasal ko. "Aziel... bakit mo ginagawa ‘to?" tanong ko, halos hindi ko na marinig ang sarili kong boses dahil sa kaba.

"Dahil gusto kita," diretsong sagot niya. "And I get what I want, Deniz. Hindi ako titigil hanggang makuha kita. I don’t care about your marriage. I’ll ruin him if I have to."

Napalunok ako ulit, hindi makapaniwala sa sinasabi niya. "Hindi mo pwedeng gawin ‘yan," mahina kong sabi. "Si Oliver…"

"Oliver doesn’t deserve you," putol niya. "He’s nothing but a cheater. Alam ko ang ginawa niya sa’yo, Deniz. Alam kong sinaktan ka niya, niloko ka niya. And I’m not going to stand by and let him keep you."

Nanginig ang buong katawan ko sa narinig ko. Alam pala niya. Alam niya ang lahat ng tungkol kay Oliver—ang mga kasinungalingan, ang panloloko, ang mga masasakit na salita. Pero hindi ko alam kung paano ko siya pipigilan. Hindi ko alam kung paano ko siya hihintuan.

"Aziel, please," pakiusap ko, halos humihikbi na ako sa kaba. "Hindi mo kailangan gawin ‘to."

Tumitig siya sa akin, at nakita ko ang determinasyon sa mga mata niya. "I don’t care," ulit niya. "I’ll do whatever it takes. Hindi mo na dapat iniisip ang taong ‘yon, Deniz. I’m here now. I can give you everything you need, everything you want. Hindi mo kailangan pang magdusa kasama niya."

Hindi ganon, I wanted Oliver to suffer in my own hand. I'm choosing revenge than divorcing that bastard. Hindi pa ako tapos sa isang iyon.

Tumingin ako sa kanya, hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Alam ko na mali ito. Alam kong dapat kong pigilan si Aziel, pero sa totoo lang, hindi ko na alam kung ano ang nararamdaman ko. Ang bigat ng mga salita niya, ang init ng mga haplos niya—lahat ng ito ay parang nagpapahina sa loob ko.

"Hindi ganon kadali ‘to," sabi ko, pilit na itinatago ang panghihina ng boses ko. "May mga bagay na kailangan kong harapin."

"Deniz," sagot niya, at naramdaman ko ang kamay niya sa pisngi ko, marahang hinihimas ang balat ko. "I’m not asking you to run away. I’m telling you to choose what’s best for you. Alam kong mahirap, pero alam ko rin na hindi ka masaya kay Oliver."

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang sinabi niya, lalo na’t totoo ang mga sinabi niya. Hindi ako masaya kay Oliver. Alam kong matagal na kaming wala, na kahit anong pilit kong ayusin ang relasyon namin, palaging may kulang, palaging may mali.

At ngayon, narito si Aziel—isang taong handang gawin ang lahat para lang mapasaya ako, handang labanan ang kahit sino para lang makuha ako. Pero tama ba ito? Tama bang hayaan ko siyang pumasok sa buhay ko, kahit na may asawa pa ako?

"Aziel," mahina kong sabi, pilit na binubuo ang mga salitang lalabas sa bibig ko. "Hindi ko alam kung paano ko haharapin ‘to."

"You don’t have to," sagot niya. "I’ll handle everything. Just stay with me, Deniz. Let me take care of you."

Napatingin ako sa mga mata niya, at nakita ko ang kaseryosohan doon—isang kaseryosohan na parang nag-aanyaya sa akin na magtiwala sa kanya. Pero kasabay nito, naramdaman ko rin ang takot. Takot na baka lalo pang magulo ang buhay ko, takot na baka hindi ko kayanin ang mga susunod na mangyayari.

"Pero paano si Oliver?" tanong ko, pilit na iniintindi ang mga susunod na hakbang. "Paano ang buhay ko kasama siya?"

"He’ll be out of the picture," sagot ni Aziel, na parang simpleng bagay lang ito. "I’ll make sure of that. Hindi na siya magiging problema mo."

Napalunok ako ulit. Alam kong hindi siya basta-basta nagsasalita lang. Alam kong kaya niyang gawin ang mga sinasabi niya. Pero sa kabila ng lahat ng ito, hindi ko pa rin mapigilan ang kaba sa dibdib ko.

"Aziel," sabi ko, hindi pa rin sigurado sa mga nararamdaman ko. "Hindi ko alam kung tama ‘to."

"It is," sagot niya, at naramdaman ko ang mga labi niya sa noo ko, isang malambing na halik na para bang sinasabi niyang okay lang ang lahat. "It’s the only right thing to do. Let me protect you, Deniz. Let me love you."

Naramdaman ko ang mga luha na nagsimulang bumuhos sa mga mata ko. Hindi ko na alam kung paano ko pipigilan ang nararamdaman ko. Hindi ko na alam kung paano ko haharapin ang mga susunod na mangyayari. Pero sa kabila ng lahat ng ito, naramdaman ko rin ang isang kakaibang kaginhawaan—isang kaginhawaan na alam kong si Aziel lang ang makakapagbigay sa akin.

Hinayaan ko ang sarili kong bumigay. Hinayaan ko ang sarili kong mahulog sa mga bisig niya, kahit na alam kong may mga bagay na mali sa sitwasyong ito. Pero sa ngayon, gusto ko lang maramdaman ang init ng katawan niya, ang t***k ng puso niya na parang sinasabi sa akin na tama ang desisyon kong ito.

"Okay," mahina kong sabi, habang yakap-yakap niya ako. "Pero hindi ko alam kung paano ko haharapin ‘to."

"We’ll face it together," sagot niya, at sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang isang kakaibang lakas na para bang nagmumula sa kanya. "I’ll take care of everything, Deniz. You don’t have to worry about anything. I’m here for you."

At sa pagkakataong iyon, hinayaan ko na lang ang sarili kong maniwala. Hinayaan ko na lang ang sarili kong umasa na kahit paano, magiging maayos ang lahat. Hinayaan ko na lang ang sarili kong magtiwala kay Aziel—sa taong handang gawin ang lahat para sa akin, kahit na ang ibig sabihin nito ay kalabanin ang buong mundo.