His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 12

DENIZ P.O.V

Nagising ako nang may naramdaman akong tapik sa pisngi ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko, at doon ko nakita ang mukha ni Aziel Koa, ang bagong CEO ng kompanyang pinagtatrabahuhan ko.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, at bigla akong napaupo. Pero bago pa ako makagalaw ng maayos, naramdaman ko ang malambot na kutson sa ilalim ko. Nasa kama ako... at walang suot na kahit ano.

Namula ako nang mapagtanto ko kung nasaan ako at kung anong sitwasyon ko. Pero bago pa ako makapag-react nang husto, ngumiti si Aziel—isang ngiti na may halong kalokohan, na parang sinasadya niyang asarin ako.

"Wake up, sleepyhead," sabi niya, habang nakatingin sa akin na parang natutuwa siya sa pagkagulat ko. "You just passed out kagabi. Naka-four rounds pa lang tayo, pero lupaypay ka na."

Para akong pinukpok ng martilyo sa ulo sa narinig ko. Ang init ng pisngi ko ay parang aabot na sa boiling point. "What?" tanong ko, halos hindi makapaniwala sa narinig ko.

Natawa siya ng malakas. "Huwag kang mag-alala, I enjoyed every moment. It’s been a while since I’ve seen someone who can keep up with me."

Muntik na akong mapatili sa hiya. "Hindi ko alam na ganito ka...ka-intense," sagot ko, hindi makatingin ng diretso sa kanya. Lalo na ngayong narealize kong nasa kama kami sa mismong opisina niya.

"I told you, Deniz. I have plans for you," malambing niyang sabi habang ipinapahiran ang isang hibla ng buhok na natabingi sa mukha ko. "And I think last night was just the beginning."

Napalunok ako, hindi alam kung paano mag-react. Lahat ng nangyari kagabi ay parang blur na lang sa isip ko. Hindi ko alam kung paano ko ito haharapin ngayon, lalo na’t hubad pa rin ako sa harap niya. "Ano bang plano mo sa akin?" tanong ko, pilit na iniipon ang lakas ng loob ko para humarap sa kanya.

"Simple," sagot niya, habang yumuyuko para mas lalong magdikit ang mga mukha namin. "You’ll stay by my side, whatever it takes."

Napaatras ako ng konti, pero wala naman akong magagawa dahil nasa gilid na ako ng kama. "Ano?" tanong ko ulit, na para bang gusto kong ulitin ang narinig ko para masigurado.

"You heard me right," sabi niya, at ang mga mata niya ay seryoso na ngayon. "I don’t just want you in my bed, Deniz. I want you in my life, my world. And I’m willing to do anything to make sure you stay there."

Halos mawalan ako ng hininga sa sinabi niya. Hindi ko alam kung paano ko siya sasagutin. Sa lahat ng oras na nagtrabaho ako sa kumpanyang ito, hindi ko inakalang mapupunta ako sa ganitong sitwasyon—kasama ang mismong CEO, at higit pa rito, mayroong ganitong klaseng pahayag mula sa kanya.

"Aziel," mahina kong sabi, pilit na inaaninag ang totoo sa mga mata niya. "Hindi ko alam kung anong klaseng laro ang pinapasok natin dito, pero—"

"Hindi ito laro, Deniz," prangka niyang putol sa akin. "I’m serious. I’m not the type of man to play around, especially when it comes to something I want."

Napalunok ako ulit, hindi pa rin makapaniwala sa lahat ng nangyayari. At habang tinitignan ko siya, nakita ko kung gaano siya kaseryoso. Hindi ito biro para sa kanya, at kahit na sa sarili ko, alam kong hindi rin ito biro para sa akin.

"I don’t know what to say," amin ko habang iniwas ko ang tingin ko sa kanya, pakiramdam ko ay nasa ilalim ako ng microscope dahil sa mga mata niyang nakatutok sa akin.

"You don’t have to say anything," bulong niya, at naramdaman ko ang mga daliri niya na dumaan sa pisngi ko pababa sa leeg ko, na parang sinusubukan niyang pakalmahin ako. "Just let me take care of everything."

"Ano bang ibig sabihin nito?" tanong ko, pilit na iniintindi kung paano kami nauwi sa ganitong usapan.

"It means exactly what you think it means," sagot niya, habang ang isang kamay niya ay naglakbay pababa sa balakang ko. "You’re mine now, Deniz. And I won’t let you go."

Muli, naramdaman ko ang init sa pisngi ko. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa mga salita niya o sa init ng katawan niyang nararamdaman ko sa tabi ko. Pero ang alam ko lang, lahat ng pag-aalala ko, lahat ng takot ko, ay parang unti-unting nawawala habang nakatitig ako sa mga mata niya.

"Hindi ko alam kung—" pilit kong sinimulan, pero bago ko pa matapos ang sasabihin ko, bigla niyang hinalikan ang labi ko—isang halik na puno ng determinasyon at pagnanasa, na para bang sinasabi niyang wala na akong ibang choice kundi sumunod sa gusto niya.

At sa totoo lang, hindi ko na rin naman alam kung ano ang gusto kong gawin. Ang tanging alam ko lang ay ang init ng katawan ko, ang pagnanasang nag-aalab sa loob ko na tila hindi ko kayang pigilan. Ang bawat halik niya ay parang nagpapalimot sa akin ng lahat ng bagay—lahat ng pag-aalala, lahat ng takot.

Bago pa man ako makapagprotesta ulit, naramdaman ko na lang ang mga kamay niya na humihigpit sa pagkakahawak sa akin, na para bang gusto niyang siguraduhin na hindi ako aalis sa tabi niya. At sa kabila ng lahat ng ito, naramdaman ko ang sarili ko na tumutugon sa bawat haplos at halik niya—na para bang ito ang matagal ko nang hinihintay na mangyari.

"Aziel," bulong ko habang naghiwalay ang mga labi namin, humihingal ako sa bigat ng nararamdaman ko. "Hindi ko alam kung tama ito..."

Ngumiti siya, pero sa ngiting iyon, nakita ko ang kaseryosohan sa mga mata niya. "You don’t have to worry about that. Just trust me."

At sa mga sandaling iyon, kahit na may bahagi ng isip ko na nagsasabing mali ito, hinayaan ko ang sarili ko na magtiwala sa kanya. Hahayaan ko siya na hawakan ang mga kamay ko, hahayaan ko siyang dalhin ako sa kung saan man niya ako gustong dalhin.

Kahit na hubad ako sa harapan niya, kahit na pulang-pula ako sa hiya, kahit na lahat ng nangyari ay parang masyadong mabilis para sa akin—wala na akong magawa kundi magtiwala sa kanya. Alam kong sa kanya ako dadalhin ng mga desisyon ko, at kahit na hindi ko alam kung anong naghihintay sa akin, gusto ko lang maramdaman ang bawat sandali kasama siya.

"Mamula-mula ka na naman," biro niya habang hinihimas ang pisngi ko. "It’s cute. Don’t worry, I’m the only one who’ll ever see you like this."

Lalo akong namula sa sinabi niya, pero imbes na sumagot, napahinga na lang ako nang malalim at sumandal sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang magiging bukas namin, pero sa ngayon, sapat na sa akin na narito siya—nasa tabi ko, at hawak ang mga kamay ko.

Tiningnan ko ang mga mata niya at nakita ko ang pag-aalala, pero higit sa lahat, ang kaseryosohan ng nararamdaman niya para sa akin. Hindi ito biro para sa kanya, at sa isang banda, alam ko rin na hindi ito biro para sa akin.

"Aziel," bulong ko ulit habang nakatitig sa kanya. "I’m scared."

Hinawakan niya ang kamay ko at mas lalo pa niya itong hinigpitan. "Don’t be," sagot niya, at sa mga sandaling iyon, alam kong kahit paano, handa siyang ipaglaban ako.

Sa kabila ng lahat, sa kabila ng takot at pag-aalala, hinayaan ko ang sarili ko na mahulog sa kanya. Hinayaan ko ang sarili ko na maramdaman ang bawat paghawak niya, bawat halik na ibinigay niya, at sa pagkakataong iyon, alam kong kahit paano, nasa tama akong kamay.

Wala na akong ibang kailangan pang isipin. Wala na akong ibang kailangan pang alalahanin. Ang tanging importante sa akin ay ang mga sandaling ito, kasama si Aziel, at ang lahat ng emosyon na dulot nito.