His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 19

DENIZ P.O.V

Nakaupo ako ngayon sa isang eleganteng restaurant, malamig ang paligid at halos marinig ko ang bawat kilos ng kutsara't tinidor ng mga taong kumakain. Pero wala akong pakialam sa paligid—nakatuon ang buong atensyon ko sa taong kaharap ko, si Oliver. Siya, ang dating asawa ko, ang lalaking minsang minahal ko, pero ngayon, halos hindi ko na makilala. Ang lamig ng titig niya sa akin, tulad ng lamig na nararamdaman ko sa puso ko tuwing naaalala ko ang ginawa niya.

Sa gitna ng mesa, nakalatag ang mga papeles ng annulment. Parang nag-aalab na apoy ang presensya ng mga dokumento sa pagitan namin, parang inaabangan kung sino ang unang bibigay.

Nagtagpo ang mga mata namin, parehong walang emosyon, parehong puno ng hinanakit at galit. Alam ko kung bakit siya nandito ngayon, at hindi ito dahil gusto niyang maging maayos ang paghihiwalay namin. Gusto lang niyang makuha ang mga bagay na hindi para sa kanya.

“So,” simula niya, malamig ang boses niya. “Ano pa ba ang hinihintay mo, Deniz? Just sign the papers.”

Napangiti ako, pero hindi ito ngiti ng kasiyahan. Ngumisi ako nang walang emosyon, tinitigan siya ng diretso. “Akala mo ba ganun lang kadali, Oliver?” tanong ko, hindi maitatago ang asim ng tono ko. “Alam kong hindi ito tungkol sa pag-aayos ng kasal natin. You’re after something else.”

Nagkibit-balikat siya, parang hindi naapektuhan sa mga sinabi ko. “I just want this done. Alam nating dalawa na hindi na tayo dapat magkasama. You don’t want this either.”

Umupo ako nang diretso, itinukod ko ang mga siko ko sa mesa at ipinulupot ang mga daliri ko sa ilalim ng baba ko. “Tama ka diyan,” sagot ko, hindi tinatanggal ang tingin sa kanya. “Pero hindi ko pipirmahan ang mga papeles na ‘yan hangga’t hindi ko nakukuha ang lahat ng pamana sa akin ng lolo mo.”

Bigla kong nakita ang bahagyang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Mabilis siyang bumalik sa malamig na anyo, pero hindi nakatakas sa akin ang galit na kumikislap sa mata niya.

“Huwag ka ngang magdrama, Deniz,” sabi niya, iniwas ang tingin mula sa akin. “You don’t need that money.”

Napangisi ako, halatang naiirita siya. “Tama ka ulit. Hindi ko kailangan ang pera. Pero alam ko kung sino ang may gusto,” sabay tingin ko sa kanya nang mariin. “At hindi ako tanga, Oliver. Alam kong ang pamana na iniwan ng lolo mo sa akin ang tanging dahilan kung bakit gusto mong matapos na ito.”

Napailing siya, parang nahihirapan na siyang itago ang inis. “Ang gusto ko lang naman ay matapos na ang lahat, Deniz. Para makapag-move on na tayo pareho.”

Umayos ako ng upo, kinuha ang baso ng tubig at uminom nang dahan-dahan bago muling nagsalita. “You’re lying,” sagot ko nang diretso, malamig at matalas. “You want the money, Oliver. At sa oras na ma-annul tayo, makukuha mo na ang para sa ‘yo, ‘di ba?”

Nakita ko kung paano tumigas ang panga niya, tila nagpipigil ng galit. Hindi siya nagsalita agad, pero kita ko sa mga mata niya na totoo ang lahat ng sinabi ko. Nag-aalab ang galit sa loob niya, pero sinubukan niyang maging kalmado pa rin.

“Deniz,” aniya, mas mababa ang boses, halos pabulong. “Tapos na tayo. Alam mo ‘yan. What’s the point of dragging this out?”

“Huwag mo akong paasahin na concerned ka sa feelings ko, Oliver. Lahat ng ito, ginagawa mo lang para sa sarili mo,” sagot ko, malamig pa rin. “Ang hinihintay ko lang ay makuha ang lahat ng pamana sa akin. Pag nakuha ko na ‘yun, pipirmahan ko ang mga papeles na ito. Pero hindi ngayon.”

Halata ko ang pagkagalit sa kanya, pero pilit niyang pinipigilan. “Bakit kailangan pang ganito, Deniz? We can end this now. You can have your freedom, I can have mine.”

Napangiti ako, pero hindi ito ngiti ng kasiyahan, kundi ng panghahamon. “Freedom?” tanong ko. “O ang freedom mo na masolo ang lahat ng pera?”

Bigla siyang tumayo, tila nawalan na ng pasensya. “You’re being unreasonable! Alam mo ba kung ano ang pinapalampas mo, Deniz?”

Tumayo rin ako, iniangat ang kilay ko sa galit na ipinapakita niya. “Ako? Ako pa ang unreasonable? Sino sa atin ang nagtaksil, Oliver? Sino sa atin ang nang-iwan para sa pera?” Malinaw ang galit sa boses ko, pero hindi ako nagpatinag. Alam ko na nasa tamang posisyon ako, at hindi niya ako kayang takutin.

“Matagal na ‘yun, Deniz!” sigaw niya, hindi na napipigilan ang sarili. “We’re done! Why can’t you just let this go?”

Lumapit ako sa kanya, hindi umaatras. “Hindi ko ito ginagawa dahil sa galit o paghihiganti, Oliver. Gusto ko lang makuha ang nararapat para sa akin. At ‘pag nakuha ko na iyon, wala ka nang maririnig sa akin. Pero hindi mo ako pwede madaliin.”

Hindi siya agad nakasagot, pero kita ko sa mukha niya ang pagkagulat at pagkabigo. Sa tagal ng oras na magkasama kami, ngayon lang niya ako nakitang ganito katapang, ganito kalamig.

“I don’t need your pity, Oliver. Kung gusto mong matapos na ito, you know what you need to do. Hintayin mong makuha ko lahat ng pamana ko. Kapag nangyari ‘yun, pipirmahan ko ang mga papeles. Pero hindi bago ‘yun mangyari.”

Tahimik siya, tila wala nang masabi. Alam kong hindi siya sanay na natatalo sa mga ganitong sitwasyon, lalo na’t sanay siyang laging may kontrol. Pero hindi ngayon. Hindi sa akin.

“Ang hindi mo alam, Oliver,” sabi ko nang malumanay pero madiin, “hindi ko balak gawing akin ang pera. Lahat ng pamana sa akin, idodonate ko sa mga charity. Wala akong balak makinabang sa kahit anong iniwan ng lolo mo. Pero hindi ko rin hahayaang makuha mo ‘yun. Hindi ikaw ang may karapatan sa yaman na ‘yun.”

Kita ko kung paano nagbago ang ekspresyon ng mukha niya—gulat, galit, at pagkatalo. “You’re bluffing,” sabi niya, pero halatang natataranta na siya. “Hindi mo kayang gawin ‘yan.”

Ngumiti ako, pero malamig pa rin. “Watch me.”

Nagpalitan kami ng matalim na tingin. Alam kong hindi na siya magsasalita pa. Alam kong nasa akin na ang huling salita. Tumayo ako, kinuha ko ang bag ko at humarap sa kanya.

"Pag nakuha ko na ang nararapat para sa akin, Oliver, magkasunod tayong lalaya. Pero hindi mo ako pwedeng madaliin. Hanggang sa oras na ‘yun, hindi mo ako maiisahan."

Tinalikuran ko siya at iniwan siyang nakatayo, galit at walang magawa.

Nagmamadali akong lumabas ng restaurant, tila ba humahabol ang bawat hakbang ko sa bigat ng tensyong naiwan ko sa loob. Pagod na ako sa drama ni Oliver. Hindi ko inakala na magkakasama kami muli sa ganitong klaseng sitwasyon—isang laro ng pride at pera. At sa gitna ng lahat ng ito, alam kong may mga bagay pa akong kailangang ayusin.

Mabilis akong naglakad patungo sa parking lot, ngunit naramdaman ko ang mabibigat na hakbang sa likuran ko. “Deniz, sandali lang!” Sigaw ni Oliver. Napahinto ako, ngunit hindi ako agad bumaling. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong makinig, o kung ang bawat hakbang ko papalayo ay dapat na hindi na mabahiran ng kahit anong alinlangan.

Huminga ako nang malalim bago ako tumalikod para harapin siya. Lumapit siya nang walang pakundangan, halatang hindi pa tapos ang usapan namin.

“Wala nang dapat pag-usapan, Oliver,” malamig kong sabi. Pero alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi niya nailalabas ang gusto niyang sabihin.

“Hindi ka makukuha ng ganito, Deniz,” madiin niyang sagot. “Akala mo ba madali lang ang pinaplano mo? Hindi mo alam kung anong ginagawa mo!”

Umiling ako. “Alam ko ang ginagawa ko. Ang hindi ko alam ay bakit kailangan pang magpatuloy itong lahat. We both know what this is really about—money. At sa tingin mo, Oliver, hindi ko alam na ikaw din ay gustong makuha ang yaman ng pamilya mo? Hindi mo na ako mapapaniwala sa mga kasinungalingan mo.”

“Huwag mo akong akusahan nang wala kang ebidensya, Deniz,” banta niya, ngunit hindi ko siya inintindi.

“Hindi ko kailangan ng ebidensya,” matigas kong tugon. “Nakita ko na ang lahat ng kailangan kong makita. Hindi na kita kayang pagkatiwalaan.”

Mabilis na gumapang ang galit sa mukha niya, pero pinilit niyang kontrolin ito. “At ikaw, Deniz? Ano ba talaga ang gusto mo? Sinabi mo na gusto mo ang mana, pero ano pa bang hinihintay mo? Bakit mo pa pinatatagal ang lahat?”

Napangisi ako nang matalim. “Simple lang. Gusto kong makita kung hanggang saan mo ako kaya lokohin. Hanggang saan mo kaya dalhin ang kasinungalingan mo para lang makuha mo ang gusto mo. At sa huli, Oliver, kapag nakuha ko na ang pamana ko, donasyon lang ang gagawin ko. Hindi ko hahawakan ni isang kusing, pero titiyakin kong hindi mo rin makukuha ang gusto mo.”

Natigilan siya sa sinabi ko, parang hindi makapaniwala. “You’re lying,” bulong niya, pero halatang hindi siya sigurado.

“Hindi ako nagsisinungaling, Oliver,” direkta kong sagot. “Matagal ko nang plinano ito. Lahat ng pamana, ibibigay ko sa mga nangangailangan. Kung iniisip mo na maaangkin mo ang pera para sa sarili mo, nagkakamali ka.”

Nagpalitan kami ng matatalim na titig, kapwa puno ng galit at pagtatampo. Kung dati, ang mga tingin niya ay puno ng pagmamahal, ngayon ay wala na kundi poot at kasakiman.

“Deniz, huwag kang magpakamartir,” sabi niya sa wakas, mababa ang tono ng boses, pero puno ng panunumbat. “Ang dami-dami mong pwedeng makuha dito. Why would you throw it all away?”

Inis akong tumawa. “Ikaw na rin ang nagsabi, Oliver—dami kong pwedeng makuha. At iyon ang dahilan kung bakit hindi ko hahayaang ikaw ang makinabang. Sa oras na pirmahan ko ang annulment na ito, malaya ka na, oo. Pero hindi mo makukuha ang pera. At sa tingin mo, may pakialam pa ako sa kalayaan na ‘yun? Hindi. Ang totoo, ang gusto ko lang ay makuha ang hustisya na hindi ko natamasa noon. Hindi mo ako pwedeng isahan ngayon.”

Parang may nagbago sa ekspresyon niya. Halatang napagod na rin siya, pero hindi siya basta susuko. “Deniz, alam mong hindi ito makatarungan. Hindi ba’t matagal na nating pinag-usapan na tapusin na ‘to? Bakit kailangan pang patagalin?”

Tinitigan ko siya nang matalim. “Oliver, nagbago ang usapan dahil ikaw ang unang nagbago. Ikaw ang unang nang-iwan, ikaw ang unang nagsinungaling. Ngayon, hindi ako makikipag-ayos hangga’t hindi ko natatamo ang hustisya. Kung gusto mo ng kalayaan, you’ll get it, but not on your terms.”

Napatingin siya sa mga papeles na hawak ko. “Deniz, hindi na natin kailangang magpaligoy-ligoy pa. Just sign it.”

Pinulot ko ang mga dokumento, binuklat ang mga pahina, ngunit hindi ako bumitaw sa usapan namin. “Pag nakuha ko na ang mana ko, pipirmahan ko. At kapag nangyari iyon, pareho tayong malaya. Pero hindi bago iyon.”

Hindi niya ako tinanggalan ng tingin, pero alam kong hindi na siya makakakuha ng anumang papabor sa kanya. Wala na siyang magagawa kundi ang maghintay.

“I’m not doing this out of spite, Oliver,” sabi ko sa wakas, marahang tinupi ang mga dokumento. “I’m doing this because I know it’s the right thing to do. At sa oras na makuha ko ang pamana ko, doon lang magtatapos ang lahat ng ito.”

Muling lumapit siya, pero hindi na ako nagpatalo sa presensya niya. Alam kong tapos na ang laban.

“Deniz,” mariing sabi niya, pilit pa ring humahabol sa usapan, “you can’t just—”

“Watch me,” putol ko sa kanya, at iyon na ang huling salita ko bago ako tuluyang lumakad palayo, bitbit ang mga papeles ng annulment na hindi ko pa pipirmahan.

Tulad ng dati, iniwan ko siyang nakatayo, tahimik, at puno ng galit. Alam kong huli na para magbago pa ang mga bagay, pero sigurado ako na sa huli, ako ang may kontrol sa kwento namin.

Habang lumalakad ako palayo, dama ko ang bawat hakbang na tila mabigat, pero sa kaloob-looban ko, alam kong tama ang desisyon ko. Sa oras na makuha ko ang para sa akin, ako na ang magdedesisyon sa kapalaran ko, at hinding-hindi na ako magpapaikot sa kasinungalingan at panloloko ng isang taong tulad ni Oliver.