His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 15

DENIZ P.O.V

Tahimik akong nakaupo sa opisina ko, nagbabasa ng mga papeles at sinusubukang tapusin ang trabaho ko nang biglang bumukas ang pintuan. Hindi ko na kailangang tumingin para malaman kung sino ang pumasok—si Aziel lang ang may ganitong klaseng kumpiyansa na basta na lang papasok kahit hindi kumakatok.

Napatingin ako sa kanya, nakataas ang kilay habang dire-diretsong pumasok siya at ini-lock ang pintuan ng opisina ko. "Aziel, ano bang ginagawa mo? Baka may makakita sa atin," bulong ko, pero walang kahit katiting na pag-aalala sa mukha niya. Tumigil siya sa harap ng mesa ko, at bago pa ako makapag-react, hinila niya ako patayo mula sa swivel chair ko.

"Wala akong pakialam," malakas na sabi niya, at bago ko pa maproseso ang nangyayari, umupo siya sa swivel chair ko at hinila ako sa kandungan niya. Napa-aray ako nang bahagya dahil sa bilis ng pagkakaupo ko, at hindi ko alam kung paano haharapin ang ganitong sitwasyon. Nakaharap ako sa kanya, bukaka sa kandungan niya, at ramdam ko ang init ng katawan niya laban sa akin.

"Aziel!" bulong ko, halatang nagulat at namula na agad ang pisngi ko. "Anong ginagawa mo?"

Ngumisi lang siya habang tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. "What do you think?" tanong niya, ang boses niya ay puno ng pagnanasa, at halata sa mga mata niya ang paglalaro. "I missed you."

Napakagat ako sa labi ko, pilit na pinipigil ang pagngiti. Sa totoo lang, gusto ko ring maramdaman ulit ang presensya niya, pero hindi ito ang tamang lugar o oras. "Aziel, nasa trabaho tayo," sabi ko habang sinusubukang tumayo mula sa kandungan niya, pero mabilis siyang humawak sa bewang ko at pinanatili akong nakaupo sa ibabaw niya.

"Wala silang malalaman," bulong niya habang inilapit niya ang mukha niya sa akin, sapat para maramdaman ko ang hininga niya sa leeg ko. "At kahit alam nila, do you really care?"

Nag-init ang mukha ko sa sinabi niya. "Of course, I care!" sagot ko, pero ramdam ko ang panghihina ng boses ko. "Aziel, hindi puwedeng—"

Pero bago pa ako makapagsalita pa, naramdaman ko ang kamay niya na dumaan mula sa bewang ko pataas, marahang hinihimas ang tagiliran ko. "You’re so tense," sabi niya, halatang ini-enjoy ang reaksyon ko. "Relax, Deniz. You’re making this more difficult than it has to be."

Hindi ko maiwasang mapapikit sa tuwing nararamdaman ko ang mga haplos niya. "Aziel..." bulong ko, pero bago pa ako makapagpatuloy, naramdaman ko na lang ang mga labi niya sa leeg ko, malambot at mainit, na parang hinahalikan ako ng dahan-dahan para pasiklabin ang apoy sa loob ko.

Ramdam ko na ang pamumula ng buong mukha ko, at hindi ko alam kung paano ko siya haharapin. Hindi ko na alam kung paano pipigilan ang nararamdaman ko. "Aziel, please... someone might walk in."

Ngumiti siya habang tinititigan ako, ang mga mata niya ay puno ng paglalaro. "Don’t worry, I locked the door, remember?" Napangisi siya, halatang natutuwa sa pagkapula ng mukha ko.

Napatingin ako sa pintuan, at doon ko nga napagtantong naka-lock ito. Pero kahit na ganoon, hindi pa rin mapawi ang kaba ko. "Hindi ito tama," sabi ko, kahit pa ang mga kamay ko ay nakahawak sa balikat niya, parang hindi ko na kayang bumitaw.

"Who cares about right and wrong?" bulong niya habang bumalik ang mga labi niya sa leeg ko, nag-iiwan ng maliliit na halik na tila ba sinusubukan niyang pasabugin ang kontrol ko. "I don’t."

Hindi ko na alam kung anong isasagot ko. Ramdam ko na ang init na dumadaloy sa katawan ko, at parang nawawalan na ako ng kakayahang mag-isip ng maayos. Pero kailangan kong pigilan ito. Kailangan kong maging responsable. "Aziel, stop. May meeting ka pa mamaya," paalala ko, sinusubukang magpaka-professional kahit pa nakakabaliw na ang sitwasyon.

"Meeting?" tanong niya, halatang hindi interesado. "The only thing I’m interested in right now is you."

Napapikit ako, pilit na pinipigilan ang pagngiti. "Aziel..." bulong ko ulit, pero bago ko pa magawang sabihin ang susunod na salita, hinawakan niya ang baba ko at inangat ang mukha ko, pinilit akong tumingin sa mga mata niya.

"I know you want this too," sabi niya, at napangiti siya habang tinititigan ako. "But fine, kung gusto mo talagang magpaka-professional..." Bigla niyang binitawan ang baba ko at umayos sa pagkakaupo, pero hindi pa rin niya ako hinayaang bumaba sa kandungan niya. "May meeting nga ako, at ikaw ang isasama ko."

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. "What? Bakit ako?"

"Because I want you there," sagot niya, parang napaka-simple lang ng sagot niya. "Besides, it’s about the new project we’re working on. I need you to be there."

Nagulat ako sa sinabi niya, at hindi ko alam kung matatawa o maiinis. "Aziel, you can’t just—"

"I can do whatever I want," putol niya, at ngumisi ulit. "You know that by now, right?"

Napapikit ako at napailing. Alam ko na talagang walang makakapigil kay Aziel sa mga gusto niyang gawin, at kung anuman ang nasa isip niya, hindi ko iyon mababago. Pero kailangan ko pa ring subukan. "Aziel, hindi ako handa. Wala akong dalang mga materials."

"I already prepared everything," sagot niya, at kitang-kita ko ang kalokohan sa mga mata niya. "All you need to do is be there. And sit next to me, of course."

Namula ulit ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may ibang kahulugan ang bawat salita niya, kahit pa alam kong propesyunal ang pakay niya. "Fine," sagot ko na lang, pilit na pinipigil ang init sa mukha ko. "But after this meeting, we’re talking. We need to set boundaries."

Ngumiti siya, at bago ako makaalis sa kandungan niya, hinalikan niya ako ulit, this time mas marahan, mas malambing. "We can talk all you want," bulong niya pagkatapos ng halik. "But you know, Deniz, we both know where this is heading."

Hindi ako makasagot. Alam kong may katotohanan sa sinabi niya. Hindi ko na kayang tanggihan ang nararamdaman ko, kahit pa pilit kong nilalabanan. Sa kabila ng lahat ng pag-aalala ko, alam kong darating ang araw na kailangan kong harapin ang katotohanan—na hindi ko kayang layuan si Aziel, at hindi rin siya titigil hangga’t hindi niya ako nakukuha nang buo.

Tumayo na ako mula sa kandungan niya, nag-aayos ng damit na tila ba hindi ko maayos ng maayos dahil sa kaba at hiya. "Let’s go," sabi ko, pilit na ibinabalik ang focus ko sa trabaho.

Ngumiti siya habang tumayo rin at inayos ang suit niya. "Lead the way, Ms. Deniz," sabi niya, halatang natutuwa pa rin sa mga nangyari.

At habang papalabas kami ng opisina, hindi ko maiwasang mag-isip kung paano ko ito haharapin. Alam kong magiging mahirap ito, pero sa ngayon, kailangan kong magpatuloy. Kailangan kong harapin ang bawat araw na kasama si Aziel, kahit na alam kong ang bawat araw ay mas magiging kumplikado pa.

Pagdating namin sa meeting room, dumiretso kami sa harap ng mesa, at gaya ng sinabi niya, naupo ako sa tabi niya. Ramdam ko ang mga tingin ng ibang tao, pero pilit kong pinanatiling propesyunal ang lahat.