His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 10

DENIZ P.O.V

Habang naglalakad ako sa hallway ng building, ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang ko. Hindi ko mapigilang isipin ang lahat ng nangyari ngayong araw. Mula sa pagkikita ko sa bagong CEO, hanggang sa pagkakaroon ng mga bagong trainees na kailangang i-train, parang lahat na lang yata ng bagay ay pumapatong sa balikat ko. Gusto ko na lang umuwi, humiga sa kama, at kalimutan ang lahat. Pero hindi puwede. Hindi ako puwedeng magpatalo sa ganitong klaseng sitwasyon.

Habang malalim ang iniisip ko, bigla kong naramdaman ang isang kakaibang presensya sa paligid. Alam mo 'yung pakiramdam na parang may nakatingin sa'yo mula sa malayo? Iyon mismo ang naramdaman ko. Kinilabutan ako. Dahan-dahan akong tumigil sa paglalakad at tumingin sa paligid.

Pagtingin ko sa kaliwa, doon ko siya nakita—ang bagong CEO. Nakatayo siya sa dulo ng hallway, nakasandal sa pader habang nakangiti nang bahagya, o mas tamang sabihin, nakangisi. Parang may alam siyang hindi ko alam. Ramdam ko ang lamig na dala ng tingin niya kahit na ilang metro ang layo namin sa isa’t isa. Hindi ko alam kung bakit, pero bigla na lang bumilis ang t***k ng puso ko. ‘Yung tipong pakiramdam mo’y tinik na hindi mo maalis sa lalamunan.

Napatingin ako sa mga mata niya, at parang may kilabot na dumaloy sa buong katawan ko. His eyes were as cold as ice, pero may kakaibang apoy na tila naglalaro sa loob nito. Para bang ini-scan niya ako, tinitingnan bawat detalye ng mukha ko, bawat galaw ko. Sa mga sandaling iyon, hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman—takot ba? Kaba? O isang bagay na matagal ko nang kinalimutan?

Napatigil ako sa paghinga nang marinig ko siyang magsalita, pero sa halip na lumapit, nanatili lang siya sa kinaroroonan niya. "Ms. Deniz," tawag niya sa akin gamit ang isang malamig pero malalim na boses na parang tumagos sa buong sistema ko.

Hindi ako nakapagsalita agad. Tiningnan ko lang siya, iniisip kung ano ang sasabihin ko. Pero sa totoo lang, wala akong maisip na tamang sagot. Sa kabila ng mga nangyari, sa kabila ng pagkakilala ko sa kanya noon, ngayon lang kami nagkita ulit at ang bigat ng sitwasyon na ito.

Lumapit siya sa akin, mabagal pero puno ng kumpiyansa ang bawat hakbang. Ramdam ko ang bigat ng presensya niya habang papalapit siya. Tumigil siya ilang hakbang mula sa akin, halos dalawang dipa lang ang layo namin sa isa’t isa. At doon ko muling narinig ang tinig niya.

"So, how’s your day going, Ms. Deniz?" tanong niya habang nakangiti nang bahagya, pero hindi ko alam kung ang ngiting iyon ay para sa akin o para sa kung ano man ang iniisip niya.

Hindi ko alam kung paano ako makakasagot nang maayos. Gusto ko siyang sagutin nang pormal at maayos, pero parang hindi ko magawa. "It’s... it’s fine," sagot ko na may pag-aalinlangan sa boses ko, sinusubukang maging composed kahit na sa loob ko ay parang sumasabog na ang lahat.

Napansin ko ang kanyang pagngisi na tila ba nagugustuhan niya ang kaba na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kakaibang tuwa sa mga mata niya habang tinitingnan ako. Tila ba natutuwa siyang makita ako sa ganitong sitwasyon—vulnerable, hindi sigurado sa sarili.

Habang nakatitig siya sa akin, lalo kong naramdaman ang bigat ng sitwasyon. Parang bigla akong nawalan ng lakas, pero alam kong hindi ako puwedeng magpakita ng kahinaan sa harap niya. "Is there something you need, sir?" tanong ko, sinusubukang ibalik ang kontrol sa sitwasyon, pero sa totoo lang, pakiramdam ko'y mas lalo lang akong nahuhulog sa kamay niya.

"Hmm, not really," sagot niya habang pinagmasdan ako mula ulo hanggang paa. "I’m just curious how you’re handling everything, given the... circumstances."

Nag-init ang mukha ko sa sinabi niya. Alam kong tinutukoy niya ang tungkol kay Oliver, ang pagtataksil ng asawa ko. Hindi ko alam kung paano siya nakakuha ng impormasyon tungkol doon, pero ramdam ko na tila ba pinag-aralan niya ako bago pa man kami magtagpo ulit. "I’m doing fine," sagot ko nang medyo matigas, sinusubukang ipakita na hindi ako apektado. Pero alam ko na nakikita niya sa mga mata ko ang kasinungalingan.

Napangiti siya, at may kakaibang kiliti akong naramdaman nang makita ko ang pagkurba ng mga labi niya. "Good to know," sagot niya, bago siya lumingon at maglakad palayo, pero hindi pa rin natatanggal ang ngisi sa mukha niya. "See you around, Ms. Deniz."

Iniwan niya akong nakatayo sa gitna ng hallway, na para bang iniwan din niya akong naguguluhan at punong-puno ng tanong. Ano ba talaga ang laro niya? Ano ba ang gusto niyang mangyari? At higit sa lahat, bakit bigla siyang naging interesado sa akin?

Habang pinagmamasdan ko siyang naglalakad palayo, hindi ko maiwasang mapaisip tungkol sa mga nangyari sa pagitan namin noong nakaraang gabi. Hindi ko rin maiwasang magtanong sa sarili ko kung bakit hindi ko siya makalimutan, kahit na isang beses lang naman kami nagtagpo. Ngayon, parang mas lalo lang gumulo ang sitwasyon ko.

Naglakad ako papunta sa elevator, sinusubukang kalmahin ang sarili ko. Pero kahit na anong gawin ko, hindi maalis sa isip ko ang ngisi niya, ang malamig niyang tingin, at ang paraan ng pagsasalita niya na para bang alam niya ang lahat ng bagay tungkol sa akin. Alam kong hindi ito matatapos dito. Ito pa lang ang simula ng isang laro na hindi ko alam kung paano laruin.

Pagdating ko sa elevator, pumasok ako at pinindot ang floor ng opisina ko. Habang papalapit ang pintuan ng elevator, tinitingnan ko ang sarili ko sa salamin. Sinusubukan kong alamin kung ano ba talaga ang nararamdaman ko. Takot ba? Kaba? O baka naman may bahagi sa akin na nag-e-enjoy sa atensyon na ibinibigay niya?

Ngunit isang bagay ang sigurado—hindi ko siya mapagkakatiwalaan. Alam kong may mas malalim pang dahilan sa likod ng mga ngiti niya, at hindi ko papayagang maloko ako ng ganoon kadali. Kailangan kong maging alerto, kailangan kong mag-ingat. Hindi ko alam kung ano ang plano niya, pero hindi ko siya bibigyan ng pagkakataon na magtagumpay.

At sa mga oras na iyon, habang nagsasara ang pinto ng elevator, nagdesisyon ako na kailangan kong maging mas matalino. Kailangan kong malaman ang laro bago pa man ito magsimula. Dahil sa huli, ako lang ang makakatulong sa sarili ko.