His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 9

DENIZ P.O.V

Pagbalik ko sa opisina, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Parang biglang bumigat ang buong araw ko pagkatapos ng pagkikita namin ng bagong CEO. Alam ko na dapat ay sanay na ako sa ganitong mga sitwasyon, pero bakit parang ang hirap-hirap ngayon? Ang lakas ng t***k ng puso ko at hindi mawala-wala ang kaba sa dibdib ko. Pero, hindi puwedeng magpatalo ako dito.

Nilapitan ko ang mesa ko at umupo sa swivel chair ko, pilit na iniisip na normal lang ang lahat. Pero paano ako makakapag-concentrate kung ang tao na nagpatibok ng puso ko nang mabilis noong isang gabi ay siya ring magpapahirap sa akin araw-araw sa opisina? Kailangan kong mag-focus. This is my job, at hindi ako puwedeng matanggal dito dahil lang sa isang lalaki.

Habang iniisip ko iyon, biglang pumasok si Erica, ang assistant ko, na parang may gustong sabihin. Tiningnan ko siya at nakita kong may dala siyang isang clipboard na puno ng notes. Kita sa mukha niya na may kabigatan ang sasabihin niya.

"Ma'am Deniz," bungad niya habang nakangiti ng kaunti, "hinihintay na po kayo ng mga bagong trainees sa conference room. Sampu po silang lahat, bagong hired under your department." Nakangiti siya pero halata kong iniingatan niya ang tono ng boses niya, para bang iniisip niya na baka ako'y sumabog anumang oras.

Napabuntong-hininga ako ulit at pinikit ang mga mata ko saglit. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinis dahil sakto pa talaga sa araw na ito nila ako na-schedule na mag-train ng bagong empleyado. Pero wala akong choice. This is my responsibility as the Senior Marketing Manager, and no matter how much I want to escape from this, I need to handle it. Isa pa, ayokong makitang mahina ako, lalo na ngayong nalaman na nila ang tungkol kay Oliver.

"Alright, Erica," sagot ko habang tinatanggal ang stress sa mukha ko at pilit na naglalagay ng isang professional na ngiti. "Tell them I’ll be there in a few minutes."

Tumango si Erica at lumabas na ng opisina ko, iniwan akong mag-isa. Napabuntong-hininga ulit ako at tumingala sa ceiling, iniisip kung paano ko haharapin ang araw na ito. Alam kong hindi madaling itago ang nararamdaman ko, pero kailangan ko itong gawin. Kailangan kong magmukhang kalmado at collected, kahit na sa loob ko ay parang gumuho na ang lahat.

Pagkatapos ng ilang minutong pag-iisip, tumayo na ako mula sa upuan ko at inayos ang sarili. Kinuha ko ang planner ko sa desk at siniguradong handa ako sa mga ituturo ko sa kanila. Kailangan ko itong magawa nang maayos, kahit na masakit ang ulo ko at ang pagkakaroon ng bagong CEO ay parang dagok pa sa araw ko.

Paglabas ko ng opisina, sinalubong ako ni Erica sa labas. "Ma'am, ready na po sila," sabi niya, na sinundan ng isang maliit na ngiti. Kita ko sa mata niya na sinusubukan niyang bigyan ako ng lakas ng loob, at kahit papaano, nakuha naman niya iyon.

"Thanks, Erica," sagot ko, sinusubukang maging masayang pakinggan ang boses ko kahit na sa loob ko ay may naglalaban-laban na emosyon.

Pagdating namin sa conference room, agad akong sinalubong ng mga tingin ng mga bagong empleyado. Halos lahat sila ay mukhang kabado at kinakabahan, at nakita ko sa mga mata nila na iniisip nila kung sino ba talaga ang trainer nila ngayon.

Hindi ako dapat magpakita ng kahinaan, kaya naman inangat ko ang ulo ko at ngumiti. "Good morning," bati ko sa kanila, na sinamahan ko ng isang professional smile. "I’m Deniz. I’ll be your Senior Marketing Manager and your trainer for today. I know some of you might be nervous, but don’t worry, we’ll take this one step at a time."

Tiningnan ko sila isa-isa, sinisiguradong makuha ko ang atensyon ng bawat isa. Naaalala ko ang unang araw ko sa trabaho, kung gaano ako kabado at natatakot. Pero alam ko rin na kailangan ko silang hikayatin, na kailangan nilang malaman na ito ay isang learning experience para sa kanila. At kahit na ang utak ko ay puno ng mga problema, hindi ko sila puwedeng pabayaan.

"Today, we’ll be focusing on the basics of marketing strategies and how we can apply them to our ongoing projects," simula ko habang inilalabas ang mga materyales na nakahanda na. "I’ll be walking you through the process step by step, so feel free to ask questions if you’re unsure about anything. Don’t hesitate to speak up. Remember, there are no wrong questions."

Nakinig silang lahat nang mabuti, at kahit na ramdam kong nahihirapan ako sa bawat salita, patuloy akong nagsalita. I made sure na malinaw ang mga paliwanag ko at na naiintindihan nila ang bawat konsepto na tinuturo ko. I tried to be patient and approachable, kahit na gusto ko nang magtago at umiyak na lang.

As the session went on, nagulat ako sa sarili ko. Habang nagtuturo, unti-unti kong nalilimutan ang bigat na dinadala ko. Siguro dahil sa focus ko sa pagtuturo, o dahil sa simpleng pakiramdam na kahit paano’y may ginagawa akong makabuluhan. Nakakatuwa rin makita ang mga bagong empleyado na unti-unting nawawala ang kaba at nagsisimulang magtanong ng mga bagay-bagay.

Napansin ko na may ilang empleyado na tahimik lang at hindi masyadong nagtatanong, kaya sinubukan kong hikayatin sila. "Don’t be shy," sabi ko sa isang babae na nakaupo sa dulo ng mesa. "If you have something on your mind, just ask. This is a safe space for learning."

Muli, nakangiti akong bumalik sa pag-explain ng mga concepts. Nakakatuwa rin makita na sa kabila ng lahat, kaya ko pa ring magpanggap na maayos ang lahat. Hindi nila kailangang malaman ang tunay na nararamdaman ko, hindi nila kailangan malaman kung gaano ako kagulo ngayon. They just need to see that I’m strong and capable, just like how I want them to be.

Pagkatapos ng ilang oras ng pag-train, naramdaman kong medyo gumaan na ang pakiramdam ko. Siguro dahil sa alam kong kahit paano, nagawa ko pa rin ang trabaho ko kahit na parang gumuho na ang mundo ko. Pagkatapos ng training session, nagbigay ako ng isang maliit na pagsasara at nagpasalamat sa kanila sa kanilang pakikinig at pakikilahok.

"Thank you everyone for your attention today. I hope you learned something valuable," sabi ko, at sinundan ng isang maliit na ngiti. "Remember, this is just the beginning. There’s a lot more to learn, and I’m here to help you every step of the way."

Tumayo ang mga trainees at nagbigay ng kanilang pasasalamat, at kahit papaano, naramdaman ko na nagawa ko nang maayos ang trabaho ko. Hindi man naging madali, pero natapos ko ito. At kahit papaano, sa kabila ng lahat ng nangyari, alam kong kaya ko pa ring mag-move forward.

Paglabas nila ng conference room, naiwan akong mag-isa, pagod pero kontento. Alam ko na marami pa akong kailangang harapin—ang bagong CEO, ang mga problema ko sa personal na buhay, at kung ano pa man ang darating. Pero sa ngayon, kahit isang araw lang, napatunayan ko sa sarili ko na kaya ko.

At kahit na alam kong baka bukas ay magising akong muling nangangamba, alam kong magpapatuloy ako. Dahil sa huli, ito ang buhay ko. Ito ang trabaho ko. At walang sinuman ang makakakuha nito mula sa akin, hindi kahit ang bagong CEO na iyon, hindi kahit ang mga pangyayari sa buhay ko. I’m stronger than that. And I’ll prove it.