His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 7

DENIZ P.O.V

Dalawang buwan na ang nakalipas mula nang mangyari ang lahat. Dalawang buwan na akong tahimik, pilit na nilulunok ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman ko. Pero ngayon, handa na akong bumalik sa normal na buhay—o kahit papaano’y magkunwari na normal ang lahat.

Kahit papaano, naisipan kong pumasok na ulit sa trabaho. Oo, isa akong empleyado sa KOA Company, at kahit na mataas ang posisyon ko bilang isang Senior Marketing Manager, alam kong marami pa rin sa mga tao dito ang nanonood sa akin, inaabangan ang bawat kilos ko. Pero wala akong pakialam. Hindi nila alam kung ano ang pinagdadaanan ko, at hindi ko rin kailangang ipaliwanag sa kanila.

Pagpasok ko pa lang sa opisina, ramdam ko na agad ang mga tingin ng ibang empleyado. Yung iba, patingin-tingin lang, na parang tinitimbang ang sitwasyon. Yung iba naman, hindi na nag-abala na itago ang awa sa kanilang mga mata. Nakita siguro nila kung paano ako pagtaksilan ni Oliver. Napanood nila siguro ang balita, kung paano niya ako pinahiya sa harap ng lahat.

Napangiti ako, kahit sa loob-loob ko lang. Hindi nila alam na iyon talaga ang gusto kong mangyari. Gusto ko silang makaramdam ng awa para sa akin, gusto kong makita nila kung paano ako naghirap. Sa ganitong paraan, mas madali kong makukuha ang simpatiya nila. At sa huli, kapag panahon na para bumangon ulit, sila mismo ang magiging daan ko para makuha ang hustisya na gusto ko.

Diretso akong naglakad papunta sa opisina ko, hindi pinapansin ang mga bulong-bulungan ng mga tao sa paligid. Mabilis kong binuksan ang pintuan ng office ko at pumasok nang walang imik. Pagkapasok ko, agad akong naupo sa swivel chair ko at huminga nang malalim.

"Back to reality, Deniz," bulong ko sa sarili ko habang pinagmamasdan ang mga papeles na naka-pile up sa desk ko. "You can do this."

Pero kahit na pilitin kong maging normal ang lahat, hindi ko maalis ang pakiramdam na may nagbago. May kirot pa rin sa puso ko, lalo na kapag naalala ko ang mga nangyari. Pero kailangan kong magpatuloy—kailangan kong ipakita sa kanila na kaya ko pa rin, na hindi ako pababagsakin ng kahit na sino, lalo na ni Oliver.

Binuksan ko ang laptop ko at sinimulang basahin ang mga emails na naipon habang wala ako. Maraming mga projects na kailangan ng atensyon ko, mga kliyente na gusto akong makausap. Pero kahit anong gawin ko, hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga tingin ng mga empleyado kanina.

"Let them stare," sabi ko sa sarili ko habang binabasa ang isang proposal. "They don't know what's coming."

Pagkatapos ng ilang sandali, may kumatok sa pintuan ko. Tumigil ako sa ginagawa ko at tiningnan ang oras. Alas-diyes na pala ng umaga, at malamang isa ito sa mga staff ko na gustong magbigay ng update tungkol sa mga ongoing projects.

"Pumasok ka," sagot ko habang inaayos ang mga papeles sa mesa ko.

Pumasok si Erica, ang assistant ko, na may dalang mga documents. Tiningnan niya ako saglit bago dahan-dahang inilapag ang mga papeles sa harapan ko.

"Ma'am Deniz, here are the latest reports for the marketing campaigns," sabi niya habang medyo nag-aalangan. "Also, the board wants to see you later this afternoon."

Napatingin ako kay Erica, at nakita ko sa mukha niya ang tila pag-aalala. Hindi ko na siya tinanong kung bakit, alam ko na rin naman ang dahilan. Gusto nilang malaman kung okay pa ba ako, kung kaya ko pa bang gampanan ang trabaho ko kahit na marami ang nangyari. Napailing na lang ako, hindi ko rin maiwasan ang mapangiti.

"Tell them I'll be there," sagot ko nang walang pag-aalinlangan. "I have nothing to hide, Erica. I can handle this."

Tumango si Erica at agad na lumabas ng opisina ko. Pagkaalis niya, huminga ako nang malalim at muling tumingin sa mga papeles sa harap ko.

Napakapit ako sa gilid ng mesa, pilit na kinakalma ang sarili. Alam kong kailangan kong ipakita sa lahat na hindi ako basta-basta mababasag. Kailangan kong ipakita na kaya kong magpatuloy kahit anong mangyari. Pero sa kabila ng lahat ng ito, may bahagi pa rin sa akin na natatakot—natatakot na baka hindi ko kayanin, na baka sa huli, ako pa rin ang matalo.

Pero hindi. Hindi ako papayag na mangyari iyon. Matagal ko nang pinagplanuhan ang lahat ng ito, at hindi ko hahayaang masira lang ng isang tulad ni Oliver ang lahat ng pinaghirapan ko.

Napatingin ako sa salamin sa harap ko, tinitingnan ang sarili kong repleksyon. Nakikita ko ang isang babaeng nakangiti pero puno ng galit at determinasyon sa loob. Hindi na ako ang dating Deniz na mahina at madaling sumuko. Ako na ngayon ang babaeng kayang labanan ang kahit sinong magtangkang sirain ako.

"This is just the beginning," sabi ko sa sarili ko habang nakatingin sa sarili ko sa salamin. "I'll make sure that everyone who doubted me will regret it."

Muli akong bumalik sa trabaho, pilit na ibinubuhos ang lahat ng atensyon ko sa mga ginagawa ko. Pero sa kabila ng lahat ng ito, alam kong hindi pa tapos ang laban. Alam kong marami pa akong kailangang gawin, marami pa akong kailangang patunayan—hindi lang sa kanila, kundi sa sarili ko rin.

Alam kong magiging mahirap ang lahat ng ito, pero handa akong gawin ang lahat ng kailangan para makuha ang hustisya na gusto ko. Handa akong lumaban, kahit na sino pa ang humarang sa akin.

At kapag dumating na ang araw na iyon, alam kong wala nang makakapigil sa akin.

*******

Pagpasok ko sa boardroom, ramdam ko agad ang bigat ng mga tingin nila sa akin. Alam kong ang dahilan ay hindi lamang ang mga proyekto na dapat naming talakayin ngayon, kundi pati na rin ang nangyari sa personal kong buhay. Kabisado ko na ang mga ganitong eksena—ang mga pasimpleng bulungan, ang mga tingin ng awa na parang sinasabi nilang, "Kawawa naman siya." Pero imbes na masaktan, mas lalo akong nahuhumaling sa ideya na kontrolado ko ang lahat ng ito.

Umupo ako sa upuan ko sa gitna ng mahaba at makintab na mesa. Tumutok ako sa mga papel sa harapan ko, pilit na hindi pinapansin ang mga nakakairitang tingin nila. Hindi ako dumating dito para kaawaan; dumating ako dito para gawin ang trabaho ko.

Nagsimula na ang meeting, at habang tinatalakay ang mga current projects at future plans ng kumpanya, hindi maiwasang magsingit ng mga tanong na wala namang kinalaman sa trabaho.

"Deniz, how are you holding up?" tanong ng isang board member na nakaupo sa kanan ko. Halata sa boses niya ang awa, na para bang isang batang nawalan ng laruan ang kausap niya.

Napatingin ako sa kanya, pilit na pinipigilan ang pag-ikot ng mata ko. "I'm fine, thank you," sagot ko nang may ngiti na pilit kong pinatatamis. "It’s challenging, but I’m focusing on my work. We have a lot of responsibilities here, and I want to ensure that our projects are still on track."

Alam kong hindi pa sila tapos sa paksang iyon, kaya't wala pang ilang segundo, sumingit na naman ang isa pang board member. "Deniz, we all saw the news about... you know, what happened with Oliver. Are you sure you're okay to handle everything? We can always take some of the load off your shoulders."

Napangiti ako sa loob-loob ko. Gusto ko talagang makita kung hanggang saan ang pangungulit nila. Pero imbes na magalit, kailangan kong magpanggap na nasasaktan at nagpapasalamat sa kanilang "concern."

"Thank you, I really appreciate the concern," sabi ko, habang kunwari’y pinupunasan ang gilid ng mata ko, kahit wala naman talagang luha. "It’s been tough, but I’m managing. I just want to keep my focus on my work. It’s what keeps me going right now."

Mukha namang kuntento na sila sa sagot ko, pero hindi ko maiwasang mapansin na may ilan pa rin sa kanila ang hindi mapakali. Alam kong gusto pa nilang magsalita tungkol sa personal kong buhay, pero natigil sila nang mag-announce ang chairman.

"We have a new CEO coming in tomorrow," sabi ng chairman habang sinusuri ang mga papel sa harapan niya. "We expect everyone to be present for the introduction. He’s someone with a lot of experience and has made significant contributions to the industry. We're looking forward to seeing how his leadership will drive the company forward."

Ramdam ko ang tensyon sa hangin. Alam kong hindi lang ako ang nagulat sa balitang iyon. Bagong CEO? At bukas na agad ang pasok? Nagtataka ako kung bakit hindi man lang nila binigyan ng heads-up ang mga tauhan. Pero syempre, hindi ko pinahalata na nagulat ako. In fact, kailangan kong ipakita na confident ako kahit ano pa ang mangyari.

Habang pinag-uusapan ng iba ang bagong CEO at kung ano ang mga maaaring mangyari sa kumpanya, nakatutok lang ako sa papel sa harapan ko, kahit na wala naman talaga akong binabasa. Iniisip ko kung ano ang magiging epekto nito sa akin. Kailangan kong maging handa sa kahit anong pagbabago, at kailangan kong gamitin ito sa aking advantage.

"Deniz, what do you think about the new CEO?" tanong ng isa pang board member na halatang curious sa opinion ko. Siguro iniisip nila kung paano ko haharapin ang bagong hamon na ito, lalo na sa kabila ng mga personal kong problema.

"Well," sagot ko habang ngumingiti, "I believe that every change brings new opportunities. I’m looking forward to seeing what he can bring to the table. And of course, I’m ready to work closely with him to ensure that our projects continue to be successful."

Mukha namang na-satisfy sila sa sagot ko, at nagpatuloy na ang meeting sa mga usual na usapan tungkol sa mga quarterly reports at marketing strategies. Pero sa likod ng lahat ng ito, alam kong may mas malaking bagay akong dapat paghandaan bukas. Ang pagdating ng bagong CEO ay maaaring maging game-changer para sa akin—positibo man o negatibo. Pero hindi ako natatakot.

Napansin ko na patuloy pa rin ang mga pasimpleng tingin ng ilan sa mga board members. Yung iba, halatang nag-aalala, yung iba naman, parang naghihintay ng susunod na drama. Pero walang makakaalam kung ano ang tunay kong iniisip. Ako lang ang nakakaalam na ang lahat ng ito ay parte ng plano ko.

Nang matapos ang meeting, tumayo ako at naglakad palabas ng boardroom na may ngiti sa labi. Kahit na may mga bagay na labas sa kontrol ko, alam kong kaya kong gamitin ang lahat ng ito para sa aking advantage. At bukas, makikilala ko na ang bagong CEO. Hindi ko alam kung anong mangyayari, pero isa lang ang sigurado—hindi ako basta-basta susuko.

Kailangan kong maging matalino at maingat sa bawat galaw. Alam ko na ang mga susunod na araw ay magiging kritikal. Ngunit handa ako. Handa akong gawin ang lahat para siguraduhing ako ang mananaig sa huli.