His Villain Wife (SSPG)

CHAPTER 6

DENIZ P.O.V

Nagising ako kinabukasan na may matinding sakit sa katawan, lalo na sa aking p********e. Hindi ako sanay sa ganitong klaseng pakiramdam—parang may bigat na hindi ko maipaliwanag, isang kakaibang kirot na nagpapaalala sa akin na nawala na ang virginity ko. Napansin kong wala na ang lalaki sa tabi ko. Wala ni isang bakas ng presensya niya, parang isang panaginip lang ang lahat. Pero kahit may sakit, hindi ko maitanggi na masaya ako. Masarap pala ang ganun—ang maging isa sa isang tao, kahit sa isang gabi lang.

Humiga pa ako nang mas matagal, iniisip kung ano nga bang nangyari. I replayed every moment in my mind—ang bawat halik, ang bawat galaw ng mga kamay niya sa katawan ko. Ang init ng katawan niya laban sa akin, ang paraan ng pag-angkin niya sa akin na parang siya na ang may-ari ng buong pagkatao ko. Hindi ko alam kung paano, pero masaya ako sa nangyari. Pakiramdam ko, naging buo ako sa isang sandali—sa isang gabi ng kalibugan at kasalanan.

Napabuntong-hininga ako habang iniisip ang nangyari. Pero nang bumaling ako sa gilid ng kama, may isang bagay na nagpawala ng lahat ng kaligayahan ko. Isang makapal na sobre ng pera ang nakalagay sa side table. Hindi ko agad maintindihan kung ano ang ibig sabihin nito, pero nang buksan ko ito at makita ang laman—mga libo-libong dolyar—bigla akong nainis. What the hell? Ano ang akala niya sa akin? Bayarang babae?

Napaupo ako ng bigla, halos malaglag ako sa kama dahil sa tindi ng galit na naramdaman ko. Akala ba niya mabibili niya ako? Na pagkatapos niyang angkinin ang virginity ko, okay lang na bayaran niya ako tulad ng isang puta?

"Mothrfck*r!" sigaw ko habang galit na galit na hinahagis ang pera sa buong kwarto. Ang bawat papel ay parang isang insulto sa akin, bawat dolyar ay nagpapalala ng sakit at galit na nararamdaman ko. Ano akala niya sa akin? Na pagkatapos ng lahat ng iyon, pwede niya akong suholan ng pera? Na pagkatapos ng lahat ng nangyari, pupulutin ko lang ang pera at magpapasalamat?

Hindi ko inakala na may ganito palang klaseng tao. Ang yabang, ang kapal ng mukha! Hindi siya isang gentleman; isa siyang hayop! Kahit na ilang beses akong magbalik tanaw sa nangyari kagabi, hindi ko lubos maisip na ang isang gabing puno ng pagnanasa ay matatapos sa ganitong klaseng kababuyan.

Bumangon ako sa kama, hinahabol ang bawat piraso ng pera na kumalat sa sahig. "You think I'm some cheap slut? Na kaya mo akong bayaran para manahimik na lang? You're so fcking wrong!" Hinampas ko ang side table, pilit na pinapakalma ang sarili ko, pero walang epekto. Ang bawat bahagi ng katawan ko ay nanginginig sa galit. Walang pakialam kung may makarinig sa akin, sumigaw ako nang buong lakas, "Fck you! Hindi mo ako mabibili ng pera mo, gago ka!"

Napakapit ako sa ulo ko, pilit na iniisip kung paano siya nakatakas nang hindi ko namamalayan. Siguro noong natutulog ako, dahan-dahan siyang umalis, iniwan lang ako kasama ng perang iyon—na parang isang basura. Hindi ko mapigilang magalit sa sarili ko, sa aking kahinaan, sa aking pagtitiwala. Hindi ko akalain na sa kabila ng lahat, ang ganitong klaseng tao ang papatol sa akin.

Bumalik ako sa kama at kinuha ang unan, isinisigaw ko ang galit ko dito. Alam kong walang makakarinig sa akin, pero kailangan ko lang ilabas ang lahat ng nararamdaman ko. Napakapit ako ng mahigpit sa unan, iniisip kung paano ko siya paghihigantihan. Akala niya siguro wala akong magagawa, na isa lang akong babaeng pwedeng gamitin at itapon.

Napaluhod ako sa harap ng kama, ang mga kamay ko ay nanginginig pa rin habang kinakalma ang sarili. Naisip ko na baka siya ang tipo ng taong laging gumagawa ng ganito—ang mag-iiwan ng pera matapos ang isang gabi ng pagnanasa, walang pakialam sa damdamin ng babaeng iniwan niya. Pero hindi ako papayag na maging isa lang sa mga babae na ginaganito niya. Hindi ako papayag na ganito lang ang magiging wakas ng kwento ko.

Huminga ako nang malalim, pilit na inaalis ang galit sa sistema ko. Pero ang bawat segundo ay nagpapaalala sa akin ng pagkatalo ko—hindi lang dahil nawala na ang virginity ko, kundi dahil ang unang karanasan ko ay naging isang kahihiyan, isang bagay na hindi ko inaasahan. At lahat ng iyon, dahil sa isang lalaking akala siguro ay kayang bilhin ang lahat ng bagay sa mundo.

"You're going to pay for this," bulong ko sa sarili ko, hinahaplos ang mga marka na iniwan niya sa akin. Alam kong hindi ito matatapos ng ganito. Gagawa ako ng paraan para ipakita sa kanya na hindi lahat ng babae ay pwedeng suholan ng pera. Gagawa ako ng paraan para iparamdam sa kanya ang sakit na nararamdaman ko ngayon—ang pagkasuklam at galit na sumasakal sa akin.

Pero sa kabila ng lahat, sa likod ng lahat ng galit at sakit, isang tanong ang hindi ko maiwasan—ano ba talaga ang dahilan kung bakit niya iniwan ang perang iyon? Para saan ba iyon? At bakit parang may ibang ibig sabihin ang kanyang mga galaw at mga salita kagabi? Siguro, sa mga susunod na araw, makukuha ko rin ang mga sagot na iyon. Pero sa ngayon, isang bagay lang ang malinaw sa akin—hindi ako ang tipo ng babae na tatanggap ng ganitong klaseng insulto.

Hindi ako papayag na ganito na lang matapos ang lahat ng ito. Makakaganti rin ako. At kapag nangyari iyon, makikita niya na hindi niya ako kayang maliitin. This isn’t over yet, and he will regret ever crossing paths with me.

************

Kahit masakit ang gitna ko, pinilit kong tumayo mula sa kama. Ang bawat kilos ko ay parang isang mabigat na parusa, pero kailangan kong makaalis sa kwartong ito. Habang iniisip ko ang nangyari kagabi, naramdaman ko ang panghihina ng katawan ko, pero hindi ako pwedeng magpatalo. Kailangan kong magbihis, kailangan kong makaalis.

Mabilis kong hinanap ang damit ko na nagkalat sa sahig ng kwarto. Kinuha ko ang bra na itinapon ko kagabi, pati na rin ang panty na ngayon ko lang muling nakita. Nakaramdam ako ng kirot nang isinuot ko ang mga ito, pero hindi ako nagreklamo. Wala akong balak manatili dito ng matagal. Nahanap ko rin ang dress na suot ko kagabi, iyong pulang damit na halos wala nang matitira sa imahinasyon kapag suot ko. Agad ko itong isinuot, kahit na masikip ito at mahirap ikabit ang zipper.

Mabilis kong inayos ang sarili ko, hindi na nag-abalang tingnan ang repleksyon ko sa salamin. Alam kong mukha akong laspag, pero wala akong pakialam. Ang gusto ko lang ay makaalis agad sa kwartong ito at kalimutan ang lahat ng nangyari.

Bago ako lumabas, tiningnan ko muli ang perang nakakalat sa sahig. Nakakahiya para sa kanya na akala niya mabibili niya ako ng ganitong kalaki. Lumapit ako sa isang bundle ng pera at sinipa ito ng malakas.

"Ang cheap naman ng lalaking iyon," bulong ko sa sarili ko habang naiirita sa iniwan niyang pera. "Kung milyon man lang sana ito, baka tinanggap ko pa." Napatawa ako ng bahagya kahit galit na galit ako. Akala niya ba ganoon na lang kadaling suholan ako? Kung tumanggap man ako ng pera, hindi dahil isa akong bayaran kundi dahil ang halaga ng ginawa niya ay hindi matutumbasan ng ganito kaliit na halaga. Gusto ko pang iduraan ang pera, pero hindi na ako nag-aksaya ng panahon. Sapat na ang ginawa ko; hindi na kailangang magtagal pa.

Lumabas ako ng VIP room na may pagmamadali. Sa totoo lang, hindi ko na maalala ang eksaktong itsura ng lugar dahil sobrang bilis ng mga pangyayari kagabi. Pero alam ko na nasa bar pa rin ako—yung parehong bar na pinuntahan ko para mag-celebrate matapos kong sirain ang imahe ni Annabelle sa social media. Hindi ko akalain na ang celebration na iyon ay magtatapos sa ganitong klaseng kahihiyan.

Nagmamadali akong naglakad palabas ng VIP section, pilit na nilalabanan ang kirot na nararamdaman ko. Bawat hakbang ay parang pako na itinutulak papasok sa katawan ko, pero hindi ako nagpakita ng kahinaan. Hindi nila kailangang malaman ang nangyari sa akin. Wala silang karapatang husgahan ako.

Paglabas ko sa VIP section, sinalubong ako ng malakas na tunog ng musika at mga ilaw na nagsasayawan sa paligid. Parang walang nagbago—lahat ay masaya, lahat ay nasa mood para magsaya. Pero ako, ibang-iba na ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko ay may isang malaking puwang sa loob ko na hindi ko alam kung paano pupunuin.

Nakita ko ang mga lalaking nasa gilid na nag-uusap, at ang ilan ay napatingin sa akin habang naglalakad ako. Ramdam ko ang mga mata nila na sumusukat sa akin—parang tinatantiya nila kung magkano ang halaga ko, kung kaya ba nila akong bilhin tulad ng ibang babae. Napangiti ako ng mapait. Hindi nila alam kung sino ang kanilang tinitingnan. Hindi nila alam na hindi ako isang babaeng mabibili nila ng pera.

Habang papalapit ako sa exit, iniisip ko kung ano ang gagawin ko pagkatapos nito. Pwede akong umuwi at magpahinga, magpanggap na wala lang nangyari. Pero alam kong hindi ko iyon magagawa. Alam kong kailangan kong harapin ang nararamdaman ko—ang galit, ang inis, ang pagkasuklam. Kailangan kong harapin ang lalaking iyon, kailangan kong sabihin sa kanya ang lahat ng gusto kong sabihin.

Pero paano ko siya haharapin? Wala akong alam tungkol sa kanya—hindi ko alam ang pangalan niya, hindi ko alam kung saan siya nanggaling. Pero may isang bagay akong alam—hindi ko siya basta-basta mapapalampas. Hindi pwede.

Paglabas ko ng bar, naramdaman ko ang malamig na hangin sa labas. Parang sinasampal ako ng realidad na masakit tanggapin. Huminga ako nang malalim at pilit na nilalabanan ang emosyon ko. This isn’t over yet. Hindi ako magpapatalo sa nangyari kagabi. Kung akala niya ay tapos na ito, nagkakamali siya. Hindi ko basta-basta kalilimutan ang lahat ng ito, at siguradong hahanapin ko siya. At kapag nangyari iyon, hindi siya makakawala sa akin.

Sinalubong ako ng mga ilaw ng mga sasakyan na dumadaan sa harap ng bar. Mabilis akong sumakay ng taxi, kahit na wala akong ideya kung saan ako pupunta. Sa totoo lang, gusto ko lang makaalis sa lugar na iyon—gusto kong makalayo sa alaala ng gabing iyon.

Habang nakasakay ako sa taxi, iniisip ko pa rin ang lalaking iyon. Kung nasaan siya ngayon, kung ano ang iniisip niya matapos ang lahat ng nangyari. Gusto ko siyang saktan, gusto ko siyang gantihan sa ginawa niya sa akin. Hindi ko alam kung paano, pero gagawin ko ang lahat para ipakita sa kanya na hindi niya ako pwedeng maliitin.

Huminga ako ng malalim, pinipilit na kalmahin ang sarili. Sa kabila ng lahat ng nangyari, may isang bagay akong natutunan—hindi lahat ng lalaki ay kagaya ni Oliver. May mga lalaki palang handang gumamit ng ibang tao para sa pansariling interes, kahit pa ibig sabihin nito ay sirain ang buhay ng iba. Pero hindi ako ang tipo ng babae na basta-basta susuko. Hindi ako papayag na matapos ang lahat ng ito ng ganito lang.

Huminto ang taxi sa harap ng condominium na tinitirahan ko, at nagbayad ako bago bumaba. Pagkapasok ko sa loob, agad akong dumiretso sa banyo at naghilamos, pilit na nililinis ang sarili mula sa lahat ng alaala ng gabing iyon. Pero kahit anong gawin ko, hindi maalis ang galit na nararamdaman ko. Hindi pa rin maalis ang inis ko sa sarili ko, na hinayaan kong mangyari ang lahat ng ito.

Napatingin ako sa repleksyon ko sa salamin, at nakita ko ang sarili kong galit na galit pa rin.

"This isn’t over," sabi ko sa sarili ko, "I will make sure he regrets everything."