DOUBLE IDENTITY: GRENCIE LUZ [ VILLAVERDE SISTER SERIES- I ]

Chapter Six

Note; Hindi ako kabisado tungkol sa mga college life or subject etc, dahil hindi naman ako grad. So basically I'm not good at it.

Pinarada ko ang motor sa parking lot ng unibersidad, umangkas nga si Meeri sa akin at ang luka may sariling helmet. Ayaw niya daw gumamit sa isang helmet ko at baka kung sino sino lang ang gumagamit daw ‘non.

“Kapal ng mukha mo, Meeri. Ikaw lang naman naglakas loob na umangkas sa akin.”

“Tch! Huwag mong sabihin na si Ate Devika hindi umangkas d’yan sa motor mo?”

“Boplaks ka ba? Sinabi ko na kanina na ikaw lang umaangkas sa akin,”

“Eto naman, maka boplaks ka d’yan, sumbong talaga kita kay Lola.”

“Sige magsumbong ka, sumbongera ka naman talaga.”

“Tch! Sige na, una na ako!” Saad nito.

“Umalis kana at baka hindi ako makapag pigil ay mahampas kita ng helmet.” Natatawa kong saad.

“Subukan mo lang talaga at baka gusto mong mapektusan kita d’yan.”

“Tch!”

I walked down the university hallway and entered the Fourth-year building. There's only one thing I don't like here on campus. The buildings are so tall, yet there are no escalators or elevators, just a staircase. It hurts my legs to walk up the stairs.

Nasa hallway pa lang ako ay masakit na ang tingin ng ibang mga estudyante, yeah. They hate us because we are Villaverde. Grandma is known as a monster because of her extremely unpleasant demeanor. Konting pagkakamali ay kaagad nitong palakihin at kung sasabihin mong kasuhan mo siya ay hindi ito matitinag, mas mauna ka pang makulong kaysa sa kanya. That's how she knows how to humiliate the people around her, especially those who don't contribute anything to her.

Pero kahit ganyan ang ugali ni Lola ay naiintindihan namin siya, dahil kung hindi siya maging demonyo sa paningin ng karamihang tao ay hindi niya maabot ang ganitong estado at mamaliitin lamang si Lola sa mga ito. Lola deserved to be respected especially, marami na siyang naitulong dito sa bansa.

Gumawa siya ng organisasyon na makakatulong sa gobyerno, May koneksyon siya sa iba't-ibang bansa. Hindi lang dahil may negosyo siya kundi sa personal niyang buhay.

First subject namin ngayon ay ang Architectural designs at late na ako dahil mabagal akong umakyat, ang haba naman kasi ng akyatin wala man lang elevator.

“Ms.Villaverde! You're late again!” Sigaw ng terror professor namin.

I rolled my eyes and seat my chair, Pabalang pa akong umupo doon at hindi siya sinagot. Yumuko na sana ako upang matulog ng bigla nalang nagusot ang uniporme ko at marahan akong umangat.

My eyes landed on her face, yeah. Our female professor scrutinized me, but who said that I'm fuckíng tolerate it.

Masama ko itong tinignan.

“Huwag mo akong tingnan ng ganyan Villaverde, hindi ako natatakot sa pam—”

“Really?!” I said with amusement. “You're not scared to be fired? I mean, all the students here don't like you because you're super strict. Am I right, my dear classmates?”

Wala akong narinig na salita pero nakita ko ang kanya-kanya nilang pag-iwas ng tingin, I smiled widely. “Now, can you put me down?... Mmmm?”

Napa kurap-kurap naman ang professor, hindi ko talaga gusto na gamitin ang kapangyarihan ng pamilya namin. Pero ibang usapan na iyong kinuwelyohan ka sa harap ng maraming estudyante. At tsaka wala akong naging kasalanan, hindi ko na nga siya pinatulan ng singhalan niya ako dahil sa pagiging late ko kaya ano ang rason niya bakit niya ako kinuwelyohan? Di ba?

Dahan dahan niya akong inilapag muli, “I'm sorry ms.Villaverde, I'm sorry class. I'm in a bad mood from the start so there will be no classes for now!” Wika ng prof at kaagad na umalis ng classroom.

Umayos ako ng upo at ipinikit ang mata, umalis siya kaya ako pa ang gagawin ko maliban sa matulog nalang? Wala akong kaibigan rito dahil lahat sila galit sa akin, sa amin.

“Pabida-bida kasi, akala mo naman kung sino,” saad ng kaklase ko na nagmumukhang clown dahil sa kapal ng kanyang make-up.

“Oo nga e, sayang may answer pa naman ako sa quick quiz niya,” segunda naman ng alipores niyang maganda tingnan kapag nasa kamay, Tch!

I opened my eyes and directed my gaze towards her, “Really? Do you have an answer? Can I see it? Baka kasi mali-mali na naman ang answer mo. Sayang naman.” Nanunuyang saad ko sa kanya.

Namumula naman agad ang kanyang mukhang dahil sa hiya, “Y-you!”

“What? Totoo naman kasi, remember no'ng pabida-bida niyong itinaas ang mga kamay niyo sa kanya. Di ba? Wala namang tamang answer ang naibigay niyo?”

Humalakhak naman ako, “Don't look at me like that, Shane. Hindi ako mamatay rito dahil lang sa masama mong tingin, Try to get a knife and stab it in my chest, and that way I would surely die.”

Namutla ang kanyang mukha kaya mas napangisi naman ako, “Oh, sweetie, your face turned pale,” I said as I calmly returned to my chair as if nothing threatening had happened.

Pagbalik ko sa inupuan ko ay mabilis kong hinila ang bag tsaka lumabas, kailangan naming lumipat ng room at nasa ibaba nito ang second subject namin na Building technology. Tahimik lamang akong naglakad at walang pakialam sa mga tinginan ng mga estudyante.

Pagpasok ko sa susunod na room ay umupo ako sa pinakadulo, ayokong mapansin ng prof at baka tulad kanina ay magiging gulo lamang. Pero katulad kanina sa nauna ay masama akong tinignan ni Prof Odette, Will I don't care anyway. Nakatingin lang ako sa board ng mag explain ito tungkol sa ginawang building sa kabilang kanto, of course it's all about the building because were soon to be Architect. Ano pa nga ba ang ginagawa ng architect kundi ay mag disenyo ng gusali o bahay.

Walang gana akong nakatingin sa harapan ng nakangisi na tumingin sa akin ang professor, alam ko ang ngisi niya at gusto niyang ako ang magbigay ng sampol tungkol sa tinayo na gusali sa kabilang kanto.

Sa halip na kaba ang nararamdaman ko ay napangisi rin ako, will I've known as no brain in this school. Kahit naman perfect ang nga test paper at mga project, etc. Bobo parin ang tingin nila sa akin. Like I said, I don't fućking care anyway!

I stood up, feeling like a queen. My male classmates even placed bets on whether my answer would be correct. Meanwhile, the professor couldn't wipe off her grin, thinking I wouldn't be able to answer her question correctly. After confidently answering the question she gave me, I faced her, and that was when I saw her face.

She turned pale, mouth wide open, as usual. That's also the reaction I got from other professors. I even wrote down the possible answers, even though my three answers were already valid.

Bago pa ito mabalik sa ulirat ay lumapit na ako sa kanya at bumulong, “Wrong move, Ms.Odette.” I said, And chuckled. Naglakad na rin ako pabalik sa inupuan ko at nakita ang isang mapagmatyag na mga mata.

Senyorito Martin…..

Hindi ko alam pero kakaiba ang nararamdaman ko, para akong naduduwal at parang may paro-paro sa loob ng tiyan ko. I scratch my nose, hindi alam kung ano ang ere-react.

Nakatayo lang ito buong oras at ng tinapos na ng professor ang kanyang lecture ay kaagad akong tumayo. I was about to approach him, I was bumped on the shoulder by Prof Odette and she quickly hugged Martin. Napa kurap-kurap pa ako dahil sa nakita, magkakilala sila.

Imbes na lumapit sa kanya at gustong tanungin ay lumihis ako ng daan, imbes na pupunta ako ng cafeteria ay hindi ko ginawa sa halip ay pumunta ako sa rooftop at doon tumambay.

Pag-akyat ko sa rooftop ay nagpakawala ako ng mabigat na paghinga, I don't know but I feel so exhausted in the past few days. Alam kong maraming problema ang darating at lalo na graduating student na ako. At simula next week ay kailangan ko ng makahanap ng pwedeng ma OJT-an dahil ito na ang huling step at handa ng tumapak sa stage to get our diploma. And it doesn't end there because I still need to take the board exam to become an official Architect.

I need to take the Board exam to obtain a license and prove myself as a licensed Architect. I sighed and pulled out a pack from my pocket. Yeah, I do smoke, especially when something bothers me. Lola knows about my smoking habits; she just doesn't want me to indulge too much in the vice.

Hindi naman bisyo ang tawag sa ganito, it's just a habit of mine.

Paubos na ang sigarilyo ko ng bigla na lang itong tumilapon palayo sa kamay ko. Salubong ang kilay ko ng tumingin sa isang taong, gumawa ‘non pero kaagad rin nag-iba ang reaksyon ko, Martin.

“Smoking is bad for your health, woman.” Matigas nitong English.

I rolled my eyes at humalukipkip na tumingin sa kanya, “Why? Bakit ba nangingialam ka?” Saad ko at agad umiwas ng tingin sa kanya ng maalala ang nakita kanina.

Damn, why do I sound like a jealous girlfriend? Hindi ko naman to boyfriend at mas lalong hindi ko ito close friend or whatsoever.

“Bawal kang manigarilyo, Villaverde.”

My eyes widened, “H-how…?” I mean, Luz Seville ang pinakilala ko sa kanya at hindi ko iyon nakalimutan.

“I have my own way to know everything, Villaverde.”

Umismid ako, “Ikaw na, ikaw na ang magaling. Tch!”

Hindi ko na siya tinapunan ng tingin sa halip ay tumingin lang ako sa kalayuan kung saan makikita ang ibang building, will this is Manila after-all. Malamang sa malamang na puro building ang makikita mo.

“How are you? Is your wound healing faster?” Pag open-up niya tungkol sa naging sugat ko.

Tumingin naman ako sa binti ko na maayos ko ng ma-lakad at ang ulo ko na wala na ang binda. Marahan akong tumango, “Thank you again, thank you for helping that night, Yong bayad ko sayo next week ko na ibigay,” sinserong saad ko.

Umiling ito, “I told you, hindi ako tumatanggap ng bayad,”

Mabilis akong napakunot ng noo at lumingon sa kanya, “Ano ba ang gusto mo? Don't tell me, katawan ko?!” Gulat kong saad ngunit maliit na mga boses lamang at baka may makarinig at magiging isyu na naman.

Umiiling lang ito na para bang hindi makapaniwala sa naisip ko, “Hindi nga kita type, kantutin pa kaya?” He said with a smirk on his face.

Hindi ko alam pero mag-ingat agad ang magkabilang pisngi ko, hindi dahil sa hiya kundi dahil sa inis na nararamdaman. How could he? Hindi niya ako type? At ano daw? KANTUTIN?!