Luhaang nakatulala ako sa labas ng aming kubo. Nakaupo ako sa upuang kahoy, papadilim na. Na-lowbat na ang cellphone at dahil wala namang kuryente rito ay hindi ko na magamit. Wala rin akong balak maki-charge dahil wala na akong dahilan pa.
Tumakas siya. Iyon ang totoo pero itinatanggi iyon nang isipan ko. Lalo naman ng puso ko.
Tawag ako nang tawag kay Storm, pero wala talagang sagot mula sa lalaki. Isang linggo. Isang linggo naman yata iyong emergency nito sa siyudad para hindi mabigyan ng atensyon ang text at tawag ko.
Ang sakit... pero isang linggo pa lang naman. Tiyak na babalik pa iyon. Babalikan n'ya pa ako at tiyak kong magiging masaya kami.
"Anais!" pumasok si Andeng sa bakuran namin. May dalang saging na s'yang kinakain n'ya ngayon. "Oh, umiiyak ka na naman? Sinabi ko naman s
