พราวฟ้านั่งตัวลีบอยู่ภายในรถคันหรู น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด จนต้องเสออกไปมองวิวข้างทาง ทั้ง ๆ ที่มองแทบไม่เห็นเพราะม่านน้ำตาปิดกั้นจนมืดมัว
หัวใจบอบช้ำกับสิ่งที่กำลังเผชิญ หากตอนนี้ผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเบาะรถไม่ใช่รามิล หล่อนคงจะไม่เจ็บปวดรวดร้าวแบบนี้ เพราะผู้ชายพวกนั้นไม่ใช่คนที่หล่อนเคยรักและมอบหัวใจให้
ร่างอรชรพยายามเบียดตัวกับประตูรถให้มากที่สุด แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอเลย เพราะกลิ่นอายอำมหิตจากเขาอบอวลจนหล่อนมึนงง
เขาทำราวกับว่าหล่อนไม่มีหัวใจ เป็นเหยื่อในความแค้นของเขา หรือบางทีก็อาจจะเป็นตัวแทนของพี่สาวอย่างแพรวดาวบอกจริง ๆ
“เลิกร้องไห้สักทีเถอะพราว พี่รำคาญ...”
น้ำเสียงทุ้มเสนาะหูขึ้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับตอนที่อยู่บนบ้าน แต่ก็ไม่สามารถทำให้ต่อมน้ำตาที่แตกระเนระนาดของหล่อนกลับคืนสู่สภาพเดิมได้ สาวน้อยยังสะอื้นไห้ต่อไป เจ็บช้ำจนหัวใจระบมไปหมด
“โกรธพี่นักหรื
