“ถ้าชอบเดี๋ยวพี่จัดการให้ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ขอทดสอบสินค้าสักหน่อยว่ามีตำหนิอะไรติดมาบ้างหรือเปล่า”
น้ำเสียงแม้จะยังราบเรียบเหมือนเดิม แต่มันก็ทำให้หญิงสาวอับอายไม่ต่างจากถูกกระทืบด้วยอุ้งเท้ายักษ์ มือบางกำหมัดทุบแรง ๆ ที่แผ่นอกกว้าง น้ำตาไหลแล้วไหลอีก จ้องมองคนพูดด้วยความเจ็บปวด
“เสียแรงที่พราวรอพี่... เสียแรงที่... ที่...” สะอื้นฮักจนพูดไม่ออก
“อะไร? พูดมาให้จบสิพราว บอกมาให้ชัด ๆ สิว่าเสียแรงอะไร...” น้ำเสียงของคนตัวโตคล้ายกับอยากรู้เสียเต็มประดา
พราวฟ้ามองทะลุม่านน้ำตาเพื่อจ้องใบหน้าหล่อเหลาไม่เปลี่ยนแปลงของรามิลอย่างค้นคว้า แอบหวังไว้ลึก ๆ ในใจว่าจะเห็นร่องรอยความห่วงใยเหมือนเมื่อครั้งในอดีตบ้าง
แต่มันหาไม่เจอเลย...
ดวงตาคมกล้าสีถ่านวาววับด้วยความเจ็บแค้นและรอคอยการชำระ หญิงสาวทุกข์ระทมอยู่ในอก
หากจะให้ว่ากันตามจริง รามิลไม่ใช่คนผิดสักนิด ครอบครัวของหล่อนต่างหากที่กระทำกับเขา
