ตอนที่ 5
965 Words
“เจ็บขาแลกกับการได้ใกล้ชิดพี่ราม คุ้มไม่ใช่หรือ...”
“ฉันไม่ได้แกล้งนะ” พราวฟ้าทำเสียงไม่พอใจ ตาแดง ๆ จะร้องไห้
“แกจะแกล้งกระโดดลงมา หรือตกจริง ๆ ฉันไม่สน แต่คืนนี้ฉันอาจจะกลับดึกเพราะพ่อนัดคุณรณนเอาไว้ให้ ดังนั้นแกต้องไปพบพี่รามแทนฉัน...”
“อะไรนะ!” ร้องออกมาอย่างตกใจสุดขีด
“นี่พี่จะบ้าหรือ พี่แพรว พี่รามเขานัดกับพี่นะ ไม่ได้นัดฉัน แล้วจะให้ฉันไปทำไม อีกอย่างพี่ก็หวงพี่รามไม่ใช่หรือ”
แพรวดาวยักไหล่ แค่นยิ้ม “ฉันหวงผู้ชายทุกคนของฉันนั่นแหละ ทุกคนจะทิ้งฉันไม่ได้ นอกจากฉันเขี่ยพวกเขาทิ้ง แล้วที่ฉันให้แกไปเจอกับพี่ราม ก็เพราะให้แก้ตัวแทนฉัน อย่าดีใจไปล่ะ ฉันไม่ได้เปิดโอกาสให้แกหรอก นังพราว”
แพรวดาวเรียกจิกหัวหล่อนแบบนั้น แล้วก็ทำร้ายร่างกายของหล่อนแบบนี้ประจำอยู่แล้ว ถึงแม้จะฟ้องพ่อ แต่พ่อก็เข้าข้างลูกสาวคนโปรดอย่างแพรวดาวทุกครั้ง แถมดีไม่ดี หล่อนอาจจะถูกเฆี่ยนซ้ำอีกต่างหาก ถ้าแพรวดาวเป่าหูบิดา
“แต่ฉันไม่ไป...”
พยายามจะพยุงตัวเดินกะโผลกกะเผลกจะเข้าบ้าน แต่ก็ถูกพี่สาวกระชากแขนเอาไว้เสียก่อน
“แกกล้าขัดคำสั่งของฉันงั้นหรอก” แพรวดาวพูดอย่างโกรธจัด
พราวฟ้าถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา
“นี่ฉันถามจริง ๆ เถอะพี่แพรว พี่ทำไมไม่เลือกสักคนหนึ่งล่ะ มาเป็นจับปลาหลายมือ เหยียบเรือหลายแคมแบบนี้ ระวังจะไม่ได้สักคนนะพี่”
“อย่ามาสั่งสอนฉัน... แกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉันอย่างเดียว คืนนี้ไปพบพี่ราม และบอกว่าฉันไม่สบายไปไม่ไหว”
ผู้เป็นน้องส่ายหน้า “ฉันไม่ไปหรอก ฉันไม่อยากโกหกอีกแล้ว สงสารพี่รามเข้า พี่แพรวปล่อยเขาไปเถอะ เพราะถึงยังไงพี่ก็เลือกคุณรณนอยู่แล้ว”
แพรวดาวกัดฟันแน่น “แต่แกต้องไป...”
พราวฟ้าส่ายหน้า รีบเดินหนี “ฉันไม่ไป... ยังไงวันนี้ฉันก็ไม่ยอมทำตามใจพี่แพรวอีกแล้ว”
“คิดลองดีกับฉันใช่ไหม มานี่...”
ศีรษะที่มีหมวกแก๊ปสวมใส่อยู่ถูกกระชากจนร่วงไปกองที่พื้นดิน เส้นผมสีดำขลับตรงสลวยยาวถึงกลางหลังแผ่สยายลงมา แพรวดาวเผลอมองเส้นผมของน้องสาวด้วยความรู้สึกอิจฉา เพราะผมของพราวฟ้านั้นดำเงางามตามธรรมชาติ ผิดกับเส้นผมของหล่อนที่ตอนนี้เริ่มแห้งเสียเพราะทั้งยืด ทั้งโกรก ทั้งดัดมาสารพัด
“พี่แพรวปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับฉัน”
แพรวดาวรีบละสายตาจากผมนุ่มของน้องสาว ก่อนจะเพิ่มแรงที่จิกผมของพราวฟ้าอยู่ในหนักมือขึ้น แม้เจ้าตัวจะดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจหลุดได้ เพราะยิ่งขัดขืนก็ยิ่งเจ็บ
“ก็รับปากฉันสิว่าจะไปตามนัดแทนฉัน รับปากสิ”
“โอ๊ย... พี่แพรว ฉันเจ็บนะ ปล่อยสิ”
เมื่อเห็นน้องสาวยังไม่ยอมรับปาก แพรวดาวจึงเปลี่ยนจากจิกเป็นกระชากแรง ๆ พราวฟ้าเจ็บจนน้ำตาร่วง กัดฟันแน่น
“ฉันไม่ไป... ต่อให้พี่ตีฉันให้ตาย ฉันก็ไม่ไป ปล่อยนะ”
หญิงสาวตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าไม่ร่วมมือกับแพรวดาวหลอกลวงรามิลอีก
“งั้นก็ดี... ฉันจะตีแกให้ตายคามือ”
แพรวดาวดันร่างของน้องสาวที่ถูกตนเองพันธนาการเอาไว้ไปยังต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ กำลังจะจับหัวของน้องกระแทกกับต้นไม้ แต่ก็ถูกพราวฟ้าใช้เท้ากระทืบลงบนเท้าของหล่อนอย่างแรง
“โอ๊ย!... นังพราว...”
แพรวดาวปล่อยมือจากศีรษะของน้องสาวทันที ทรุดตัวลงไปนั่งกุมเท้าของตนเองด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพราวฟ้าอย่างเจ็บแค้น กำลังจะลุกขึ้นเพื่อจะเข้าไปทำร้ายอีก แต่สายตากว้างไกลของหล่อนก็เหลือบไปเห็นบิดากำลังเดินใกล้เข้ามา รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้างามทันที
“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย พราวจะฆ่าแพรว ช่วยด้วยจ้า...”
พราวฟ้าตกใจและงงงวยกับคำร้องแรกแหกกระเชอของพี่สาว ที่ทำเหมือนกับว่าถูกหล่อนตบตีปานตาย แต่เพียงไม่นานหญิงสาวก็เข้าใจเจตนาของแพรวดาวอย่างแจ่มแจ้ง เมื่อเสียงเข้มคล้ายตกใจของบิดาดังขึ้นข้างหลัง
“แพรวเป็นอะไรลูก...”
กำนันพลกิจรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของลูกสาวคนโปรด ก่อนจะหันไปมองลูกสาวแสนชังอีกคนที่เขาคิดว่าเป็นคนก่อเรื่อง
“นังพราวแกทำอะไรยายแพรว แกนี่มันเหลือขอนัก”
“พ่อจ๋า...พราว... พราวไม่ได้...”
พราวฟ้าน้ำตาแทบเล็ด กำลังจะปฏิเสธคำกล่าวหา แต่ก็ถูกแพรวดาวแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงออเซาะซะก่อน
“พ่อ... แพรวเจ็บจังเลย... นี่พราวตบแพรว แล้วก็ยังเตะแพรวอีก...”
น้ำตาเม็ดโต ๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่ถูกตกแต่งจากเครื่องสำอางราคาแพงที่บิดาสรรหามาให้ราวกับสั่งได้
พราวฟ้ามองอย่างทึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา เมื่อรู้ชะตากรรมของตนเองแล้วว่าจะถูกทำโทษยังไง พ่อคงจะทั้งเฆี่ยน ทั้งโบยหล่อนเหมือนเดิมนั่นแหละ
เจ็บจนชาชินไปหมดแล้ว...
“นังพราว แกทำพี่ของแกทำไม วันนี้จะหวดให้ตายคาหวายเลย” กำนันพลกิจหันไปจ้องร่างของลูกสาวคนเล็กด้วยสายตาเกลียดชัง
- Writer
