“ป้าอ่อนพอเถอะค่ะ... พี่รามคะ พราวขอร้องนะคะ ไปก่อนเถอะค่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน นะคะ...”
รามิลกัดกรามจนเป็นสันแน่น ไม่พูดไม่ตอบอะไร แต่ภายในใจกำลังสับสนอย่างหนัก ขณะก้าวเดินตามร่างอรชรของพราวฟ้าเข้าไปภายในห้องนอนซึ่งคงจะเป็นห้องของพราวฟ้าเอง
“ไว้พรุ่งนี้พราวจะพาพี่แพรวไปหาพี่รามนะคะ” ร่างกำยำที่กำลังไต่ผ้าปูที่นำมาผูกต่อกันเป็นเชือกอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมองจ้องเจ้าของคำพูดเขม็ง
“พี่ไม่อยากเจอแพรว และก็ขอร้องว่าไม่ต้องหวังดีอะไรอีกแล้ว”
น้ำเสียงนั้นกระด้างจนพราวฟ้าเย็นไปทั่วสันหลัง ความรู้สึกผิดเหมือนตัวเองกำลังทรยศแพรวดาวอยู่ ทำให้พราวฟ้าจำต้องอ้อนวอนออกไปอีก แม้จะรู้ดีว่าพูดแบบนี้ พูดให้คนทั้งคู่เข้าใจกัน หล่อนก็ยิ่งเจ็บ แต่ก็ต้องทำ
“แต่พี่รามคะ... พราวไม่อยากให้... เอ่อ...ให้ พี่รามตัดสินพี่แพรวเพียงเพราะเหตุการณ์ในครั้งนี้... พวกเขาแค่ไปทานข้าวด้วยกัน”
มือใหญ่กำยำผ้าแน่น ก่อนจะแค
