“เสร็จแล้วจ้ะ ฝีมือการทำแผลของพราวเป็นยังไงบ้างจ๊ะพี่ราม”
เด็กสาวหัวเราะร่วน ชื่นชมกับผลงานของตัวเองไม่น้อย ป้าอ่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็พลอยหัวเราะไปด้วย ก่อนจะหลีกทางให้หนุ่มสาวคุยกันตามลำพังโดยตัวเองลงไปดูต้นทาง เผื่อพ่อกำนันกลับมาจะได้ให้รามิลปีนหน้าต่างหนีได้ทัน
พราวฟ้าอารมณ์ดีและยิ้มแย้มเสมอยามที่มีรามิลอยู่ใกล้ ๆ หล่อนสังเกตมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็จนปัญญาจะช่วยคุณหนูของตนเอง เพราะรู้ดีว่ารามิลหลงรักแพรวดาวอยู่
“ก็ดีครับ... แต่พี่ว่าพี่พันเองจะน่ามองกว่านี้นะ” รามิลแกล้งเย้า
พราวฟ้าหน้าจ๋อยสนิท ก่อนจะเม้มปากมองพ่อคนตัวใหญ่ที่นั่งอมยิ้มอยู่ตรงหน้าตาเขียวปั๊ด
“ใครจะไปพันสวยเท่าพี่แพรวล่ะ...”
ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกรามิลดึงมือบางเอาไว้เสียก่อน
“พี่พูดถึงแพรวตอนไหนกัน...”
“ปล่อยมือพราวนะ เดี๋ยวป้าอ่อนแซวอีก พี่รามจะลำบากใจ...”
รามิลระบายยิ้ม ดึงเพียงเบา ๆ ร่างอรชรก็เซมานั่งบนตักก
