ตอนที่ 7
1022 Words
ร่างสูงตระหง่านของบุรุษผิวขาวอมชมพู ใบหน้าหล่อเหลา ถอดแบบมาจากพวกจตุรเทพของเกาหลี ริมฝีปากหยักสวยแดงสด จมูกโด่งเป็นสันโดยไม่ต้องพึ่งศัลยกรรม และที่ดึงดูดสายตาที่สุดก็คงไม่พ้น ดวงตาคมกล้าที่รียาวอยู่ในกรอบขนตางอนงาม และอยู่ใต้คิ้วเรียวดกดำคู่นั้น
แม้โดยรวมแล้วชายหนุ่มผู้นี้จะเหมือนกับดาราเกาหลี ที่สูงใหญ่ ผิวขาว ปากแดง จมูกโด่ง แต่ดวงตาคมกลับไม่ต่างจากเทพบุตรทะเลทรายแม้แต่น้อย
“จะไปแล้วหรือรณน...”
รณน วัฒนมงคล ลูกชายคนโตของนายรณภพ วัฒนมงคลเศรษฐีใหญ่ประจำจังหวัด และกำลังจะลงสมัครเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรในสมัยหน้านี้ด้วย ดังนั้นการที่สนับสนุนให้ลูกชายได้สานสัมพันธ์กับลูกสาวของกำนันพลกิจผู้กว้างขวาง ก็น่าจะทำให้ชัยชนะไม่ไกลเกินเอื้อม
“ผมไม่อยากไปเลย ผมรู้สึกว่าคุณแพรวคนดีของพ่อเป็นคนตีสองหน้ายังไงไม่รู้... คนน้องยังดูจริงใจกว่าอีก”
ชายหนุ่มรูปหล่อวัยสามสิบสองปีที่พึ่งบินกลับมาจากอังกฤษทำหน้าเบื่อหน่าย ความจริงเขาไม่อยากไปสักนิด แต่ก็ขัดบิดาไม่ได้
“เอาน่า ณนยังไม่มีใครไม่ใช่หรือ เดี๋ยวสนิทสนมกันมากกว่านี้ก็รักกันเองแหละ”
รณภพพยายามคะยั้นคะยอ แต่รณนกลับส่ายหน้า
“คงไม่มีทางหรอกครับ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่มีจริตจะก้านแบบนี้ เห็นแล้วหมั่นไส้”
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้นุ่มตรงข้ามกับบิดา
“ก็ลองคบ ๆ ไปก่อน ถือว่าช่วยพ่อแล้วกันนะณนนะ พ่ออยากเป็น ส.ส. ก่อนตาย”
ผู้เป็นลูกต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ ก่อนจะพยักหน้ารับ “ก็เพราะเห็นกับคุณพ่อน่ะสิครับ ผมถึงยอมไปสนิทสนมกับคุณแพรวดาวคนงามนั้น นี่ถ้าเจ้านันกลับมาเมื่อไหร่ ผมจะรีบสละหน้าที่อันทรงเกียรตินี้ให้หมอนั่นทันที”
รณน พูดถึงน้องชายคือ รนัน น้องชายจอมเจ้าชู้ที่ตอนนี้ตระเวนเที่ยวเตร่ไปรอบโลก ไม่คิดจะกลับมาช่วยธุรกิจขนส่งที่บ้านแม้แต่นิดเดียว
“ดูพูดเข้า... น้องมันยังไม่มาง่ายหรอก ได้ข่าวว่ากำลังคั่วกับแม่สาวผมทองที่อเมริกาอยู่ และอีกอย่างเจ้านันมันชอบคนไทยที่ไหนล่ะ เมียมันแต่ละคนฝรั่งไซซ์บิ๊กทั้งนั้น...”
ชายหนุ่มแค่นยิ้ม “เดือนนี้คุณพ่อลองไม่โอนเงินเข้าบัญชีให้สิครับ รับรองไม่ทันข้ามอาทิตย์ เราได้เห็นหัวของเจ้านันแน่...”
รณภพหัวเราะร่วน พยักหน้าคล้อยตาม
“เอ่อ จริงแฮะ งั้นเดือนนี้พ่อจะลองทำตามคำแนะนำของณนแล้วกัน แต่ช่วงที่น้องยังไม่กลับมา ณนช่วยเอาใจลูกสาวกำนันพลกิจเอาไว้ก่อนนะ ถือว่าช่วยพ่อ”
รณนทำหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็ต้องยอมทำตาม
“ครับ งั้นผมไปก่อนแล้วกัน ใกล้ถึงเวลาที่คุณพ่อนัดไว้ให้ผมแล้ว”
น้ำเสียงคล้ายประชดของบุตรชายไม่ได้ทำให้รณภพหงุดหงิดแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามชายเจ้าของบ้านกลับหัวเราะชอบใจ
“ไปเถอะ แล้วไม่ต้องรีบกลับก็ได้”
ไหล่กว้างที่ซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีเขียวขี้นกของรณนไหวเล็กน้อย “แต่ผมคงทนได้ไม่เกินสามชั่วโมงหรอกครับ กับการอยู่กับผู้หญิงมีจริตแบบนั้น”
พูดจบก็สาวเท้ายาว ๆ เดินจากห้องโถงมุ่งหน้าไปยังโรงจอดรถอย่างรวดเร็ว และความรีบร้อนนั้นก็ทำให้ร่างกำยำของเขาชนเข้ากับร่างของใครบางคนอย่างแรง
“อุ๊ย...เดินประสาอะไรฮะ ถึงได้มาชนคนอื่นแบบนี้”
นี่คือคำผรุสวาทของคนที่ชนกับเขาแล้วลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้นอิฐแข็ง ๆ
รณนตวัดสายตาคมมอง ก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ
“ฉันขอโทษที่เดินไม่ระวังก็แล้วกันนะ แต่ถามนิดหนึ่งนะ ทำไมไม่พูดจาเพราะ ๆ ล่ะ หรือว่าป้ามีไม่ได้สั่งสอน”
“นี่อย่ามาล่ามถึงแม่เค้านะ”
ม่านมุก เด็กสาววัยสิบเจ็ดปี เป็นลูกของแม่บ้านเก่าแก่ที่ชื่อป้ามี พึ่งเข้ามาอาศัยในบ้านหลังใหญ่ของเขาได้เพียงไม่กี่เดือนลุกขึ้นร้องโวยวาย วิ่งมาขวางหน้า อย่างไม่เกรงกลัวเจ้าของบ้านอย่างเขาสักนิด
เด็กหนอเด็ก... ชายหนุ่มรำพึงในใจ พยายามจะไม่ใช้อารมณ์
“ก็ทำตัวดี ๆ สิ พ่อแม่จะได้ไม่ถูกตำหนิ หลีกทางได้แล้ว ฉันมีธุระ”
“ก็ขอโทษเค้าก่อนสิ มาชนเค้าล้มนะ...” เด็กสาวพูดด้วยความไม่พอใจ
รณนจ้องมองใบหน้าขาวผ่องแก้มใสซับเลือดฝาดของเด็กสาวตรงหน้านิ่ง ม่านมุกจัดว่าเป็นเด็กสาวที่มีใบหน้าสมบูรณ์แบบคนหนึ่งเลยทีเดียว ใบหน้ารูปไข่ไร้ที่ติราวกับถูกปั้นแต่ง ดวงตาสีดำขลับที่มีแพขนตาล้อมกรอบอยู่หวานซึ้งน่าพิศมอง รับกับจมูกโด่งเชิด และที่ดึงดูดสายตาที่สุดก็คงไม่พ้นริมฝีปากรูปกระจับคู่นั้น มันอิ่มเต็มสีชมพูระเรื่อน่า...
ชายหนุ่มรีบสะบัดศีรษะทุยได้รูปของตนแรง ๆ ก่อนจะทำหน้าเครียดจริงจัง
“คนที่ต้องขอโทษคือมุกไม่ใช่หรือ อย่ามาเกเร หลีกทางให้ฉันเร็วเข้า”
“เค้าไม่หลีก ขอโทษเค้าก่อน... ไม่งั้นจะฟ้องแม่”
รณนส่ายหน้าอย่างระอาใจ ยกข้อมือแกร่งขึ้นมองนาฬิกาหรู แล้วก็รู้ว่ามันใกล้ถึงเวลานัดแล้ว
“เอานิสัยเด็กเกเรไปใช้กับป้ามีคนเดียวเถอะ ฉันไม่สนุกด้วยหรอก จะรีบไป...”
ม่านมุกเริ่มหน้าเสีย เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่หล่อนชอบตอแยด้วยเริ่มโกรธ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะพูดออกไปอย่างแง่งอน
“จะรีบไปหาผู้หญิงใช่ไหมล่ะ เชอะ... รีบจนเอ่ยขอโทษไม่ทันเลยหรือไง”
- Writer
