ตอนที่ 8

1205 Words
“มุก!... เลิกรวนได้แล้ว กลับเข้าบ้านไปเถอะ ฉันรีบจริง ๆ ไม่ได้ล้อเล่น” ร่างสูงใหญ่พยายามจะเดินเลี่ยงไปทางขวา แม่เด็กสาวจอมแก่น แถมเอาแต่ใจที่สุดก็ดันกางแขนขวางไว้ ครั้นจะไปทางซ้าย เจ้าหล่อนก็ทำแบบเดิม “ต้องให้ตีกันหรือไง” คำรามอย่างเหลืออด “มุกอยากไปด้วย... ถ้าไม่ขอโทษก็ให้มุกไปด้วย” ด้วยความรู้สึกที่ว่าไม่ต้องการให้รณนอยู่กับผู้หญิงคนอื่นสองต่อสอง ม่านมุกจึงต่อรอง และก็คิดไว้แล้วว่าถ้าคนตัวโตไม่ให้ไปด้วย หล่อนก็จะขวางไว้อย่างนี้ เพราะเชื่อว่ารณนไม่กล้าแตะต้องตัวหล่อนหรอก เขาเป็นสุภาพบุรุษจะตาย “ตลกไปหน่อยมั้งม่านมุก” คราวนี้เขาเรียกเต็มยศเลย ดีนะไม่พ่วงนามสกุลด้วย “มุกแค่อยากไปนั่งภัตตาคารหรู ๆ กินของอร่อย แค่นี้เอง ไม่ได้คิดจะไปเป็นก้างขวางคอคุณณนหรอก นะ... ให้มุกไปด้วยนะ แล้วมุกจะไม่เกเรกับคุณณนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์” รณนทำหน้าเอื่อมระอา มองเด็กสาวที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างรู้ทัน “แล้วเวลาที่เหลือล่ะ ก็ยังจะเกเรกับฉันอยู่อย่างนี้ใช่ไหม” เด็กสาวซ่อนยิ้ม เงยหน้าทำตาปริบ ๆ จนชายหนุ่มอดสงสารไม่ได้ แล้วก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ ที่ทำไมถึงได้ใจอ่อนนักกับเด็กสาวมอมแมมคนนี้ “งั้นก็ไปแต่งตัวสิ ให้เวลาห้านาทีนะ” ม่านมุกตาโตกระโดดเข้ากอดร่างกำยำของคนตัวโตแน่น “เย้... คุณณนใจดียังเลยค่ะ มุกรักคุณณนจัง...” “ไม่ต้องรักฉันหรอก แค่ไม่เกเรกับฉันก็พอแล้ว แล้วนี่ปล่อยสักทีเถอะ กอดแบบนี้ฉันหายใจไม่ออก จะตายแล้วนะ...” นั่นแหละเด็กสาวถึงรู้ตัว รีบคลายอ้อมกอดและถอยห่างด้วยใบหน้าแดงซ่าน รณนเองก็รู้สึกแปลก ๆ ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็พยายามไม่คิดถึงมัน “แหะ ๆ มุกดีใจไปหน่อย... ขอโทษด้วยค่ะ” ม่านมุกพูดเสียงอ่อย ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือสักหน่อย นึกว่าน้องสาวกอดก็แค่นั้น ไปสิ ไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวไม่รอนะ” ม่านมุกหน้าตึงที่ได้ยินคำว่าน้องสาว แต่ก็รีบซ่อนความขุ่นเคืองนั้นไว้ ก่อนจะรีบตอบ “มุกแต่งตัวมาเรียบร้อยแล้วค่ะ เห็นไหมใส่กระโปรงด้วย...” คำพูดของเด็กสาวที่ยังถักเปียสองข้างอยู่เลยตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มตรงหรี่ตามองอย่างจับผิด “นี่วางแผนมาก่อนหรือเปล่านี่” เด็กสาวสะดุ้งเมื่อจะถูกจับได้ ก่อนจะรีบตีหน้าตาย “เปล่าสักหน่อย... เค้าก็แต่งสวยแบบนี้ทุกวัน คุณณนไม่เคยมองต่างหาก” รณนหัวเราะขบขันกับคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นสักหน่อยของม่านมุก ทำไมเขาจะไม่เคยสังเกตหล่อนล่ะ สังเกตประจำทุกวันต่างหาก ทุกวันหล่อนใส่เพียงเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ไม่งั้นก็ขาสามส่วน ไม่ได้ใส่กระโปรงบานพลิ้วแบบวันนี้ แล้วนี่ก็คงมาดักรอเขาน่ะสิ “คุณณนชอบใส่ร้ายมุกจังเลย มุกออกจะเป็นเด็กดี...” โอดครวญเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูรถเบาะคู่คนขับและขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อรณนขึ้นนั่งประจำที่คนขับ รณนอมยิ้มอีกแล้ว... เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ... ตั้งแต่เขาเจอหน้าแม่เด็กสาวจอมแก่นคนนี้ หล่อนช่างเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษนัก ทำให้เขาหัวเราะ ยิ้มได้ แถมอารมณ์ดีแบบแปลก ๆ ได้ทั้งวัน กับเจ้าความเกเร ดื้อรั้น เถียงคำไม่ตกฟากของหล่อน “เด็กดีจนน่าตีให้ตายน่ะสิไม่ว่า...” พูดจบก็เคลื่อนรถออกไปทันที ม่านมุกอมยิ้ม ลอบมองเสี้ยวหน้าของบุรุษที่ตัวเองรู้สึกแปลก ๆ ทุกครั้งที่เข้าใกล้อย่างพิจารณา ก่อนจะต้องแก้มแดงก่ำ เมื่อเขาหันกลับมาเจอสายตาสำรวจตรวจตราของหล่อนพอดิบพอดี “คิดแผนจะแกล้งอะไรกันอีกล่ะ ถึงได้มองแบบนั้น...” เด็กสาวรีบส่ายหน้า “ปะ เปล่านะ แค่คิดว่าคุณณนใจดีจัง ที่พามุกมาด้วย” รณนอมยิ้ม ยักไหล่กว้างน้อย ๆ “ก็แค่อยากทำให้เด็กท้องแตกตายเพราะกินไม่หยุดก็เท่านั้น” ความจริงเขาต้องการเอาม่านมุกไปเป็นก้างเพื่อไม่ให้แพรวดาวมาเกาะแกะกับเขาต่างหาก เพราะเมื่อสองครั้งที่แล้ว หล่อนแทบจะมานั่งกินข้าวบนตักของเขาก็ไม่ปาน “เค้ากินไม่เก่งสักหน่อย แค่อยากกินของแพง ๆ เท่านั้นเอง...” ม่านมุกทำตาโต ก่อนจะทำปากยื่นอย่างแง่งอน บ่นอุบอิบในลำคอ ก่อนเสมองออกนอกรถ รณนชำเลืองตามอง ก่อนจะผิวปากออกมาอย่างอารมณ์ดี “มีเด็กอยู่ข้าง ๆ ก็มีความสุขไปอีกแบบนั้นนะ” คำพูดลอย ๆ ที่กล่าวหาว่าหล่อนเป็นเด็กน้อยทำให้ม่านมุกนึกเคืองไม่ได้ หล่อนมอบค้อนให้คนตัวโตที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่วงใหญ่ “แต่ผิดกับมุกเนอะ มุกน่ะทั้งเบื่อทั้งรำคาญคนแก่ชะมัด” “ใครแก่กันไม่ทราบครับ ด.ญ. ม่านมุก สุวรรณศิลา...” รณนยั่วกลับมา ทำเอาม่านมุกแทบกระโดดบีบคอ หล่อนกัดฟันแน่น “เค้าไม่ใช่เด็กหญิงแล้วนะ คุณณนพูดใหม่เลย เค้าทำบัตรประชาชนตั้งแต่สองปีที่แล้ว และตอนนี้ก็ใช้นางสาวแล้วด้วย นางสาวม่านมุก สุวรรณศิลา เข้าใจไว้ซะด้วย” อธิบายเสียงขึ้นจมูก ชายหนุ่มอดขำไม่ได้ เด็กคนนี้ทำให้เขาหัวเราะได้เป็นสิบครั้งต่อนาทีเลยล่ะ “ไว้มีแฟนเมื่อไหร่ค่อยมาบอกฉันว่าเป็นสาวก็แล้วกัน...” ชายหนุ่มทำท่าจะจบบทสนทนาที่หล่อนเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเอาดื้อ ๆ เด็กสาวกำลังจะโต้ตอบออกไป แต่พ่อคนตัวโตก็กระแทกคำพูดเจ็บ ๆ ออกมาให้ได้อับอายอีก “วันก่อนยังเห็นเล่นกะลาขายข้าวขายแกงอยู่เลย... ดีนะไม่แก้ผ้ากระโดดลงน้ำด้วย ไม่งั้นฉันเป็นตากุ้งยิงตายแน่...” “คุณณน!...” “ทำไมเหรอ... เรียกเบา ๆ ก็ได้ อยู่กันใกล้แค่นี้เอง” ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขุ่นเคือง เมื่อรู้ตัวว่าวันนี้ปราชัย “ฝากไว้ก่อนเถอะ เค้าจะเอาคืนแน่...” พูดจบก็สะบัดหน้าที่บูดบึ้งมองนอกรถทันที รณนอมยิ้ม สบายใจชะมัดได้แกล้งเด็กสาวข้าง ๆ นาน ๆ หล่อนจะเพลี่ยงพล้ำให้แก่เขาสักที เพราะทุกครั้งที่เจ้าหล่อนมารวนใกล้ ๆ เขาจะเป็นฝ่ายต้องยอมแพ้ตลอด ‘ครั้งนี้ถือว่าเอาคืนแล้วกันนะม่านมุก’ ชายหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายเมื่อเห็นทางเข้าบ้านกำนันพลกิจ กำนันผู้กว้างขวางอยู่ลิบ ๆ ไม่ไกล
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD