ตอนที่ 3 ทนความกดดันไม่ไหว (3)
1023 Words
ช่างเหอะ อยากทำอะไรก็ทำไป คิดได้แค่นั้นก็ต้องตาโตขึ้นมาอีกรอบ เมื่อเขาเดินกลับมานั่งแล้วลงมือซักชุดชั้นในชิ้นเล็กชิ้นน้อยให้อย่างไม่รังเกียจ ก่อนจะทำในสิ่งที่เธอต้องอ้าปากค้างเพราะคาดไม่ถึง นั่นคือ การยกเสื้อชั้นในลูกไม้ขนาดคัพซีของเธอขึ้นมา ก่อนจะ...
ทาบมันลงไปบนอกแกร่งของตัวเองประหนึ่งจะลองใส่ ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาคนเดียว
คนบ้า! ชอบทำอะไรบ้าๆ
ใบหน้าเนียนสวยแดงก่ำ แยกไม่ออกว่าโกรธหรืออายกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เธออยู่เฉยไม่ได้แล้ว ต้องรีบล็อกประตูหน้าต่างทุกบานให้มิดชิด ป้องกันคนที่อยู่ข้างนอกไม่ให้เข้ามา
แม้จะอยากขอบคุณที่เขาลงทุนมาซักผ้าให้ แต่เธอไม่ได้ร้องขอ และก็ยังไม่อยากเห็นหน้าเขา เพราะฉะนั้นเชิญอยู่ข้างนอกตามสบายก็แล้วกันนะ ไอ้คนขยันไม่เข้าเรื่อง...
เช้าวันต่อมา
วันจันทร์เป็นวันที่ใครหลายๆ คนมักจะไม่ชอบ เพราะเป็นเริ่มต้นสัปดาห์ที่ค่อนข้างยุ่งเหยิง ไหนจะงานที่ค้างมาจากวันศุกร์ และงานที่เข้ามาใหม่ ไหนจะลูกค้าวอล์กอินเข้ามาติดต่อ มันเยอะไปหมด
แต่สำหรับอุดมศักดิ์ วันนี้ถือเป็นฤกษ์งามยามดี เพราะเช้านี้เขามีนัดไปพบลูกค้ากะเจ้จ๋า และเขาก็มาถึงที่สตูดิโอแต่เช้า หึๆ ยังไงคราวนี้ก็ต้องประจันหน้ากันแน่ ดูสิว่าจะหนีหน้าไปไหนได้อีก
เขาจะไม่ยอมพลาดเหมือนเมื่อวาน ที่เคาะประตูบ้านเธอจนมือแทบช้ำ แต่จนแล้วจนรอดคนขี้งอนก็ไม่เปิดออกมา เขาไม่เชื่อหรอกว่าจารุณาจะไม่รู้ว่าเขาไปหา ก็เขาจงใจทำเสียงซักผ้า เสียงเปิดน้ำ และเสียงกะละมังกระทบกับพื้นดังเคล้งๆ ไม่ว่าเธอจะอยู่ส่วนไหนของตัวบ้านก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว
หึ! จงใจหลบหน้ากันไม่หยุดหย่อน
ใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มแย้มมาแต่ไกลขมวดคิ้วมุ่นทันทีที่เดินเข้ามาถึงด้านในแล้วพบว่าโต๊ะทำงานของหัวหน้าสาวว่างเปล่า มีเพียงเพื่อนร่วมงานอย่างนัทมนเท่านั้นที่กำลังนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น
เรื่องที่ว่าเจ้จ๋าจะมาสายลืมไปได้เลย นางมาถึงที่ทำงานเช้าสุดแทบจะทุกวัน แต่จะยังไงก็ช่าง ไม่ว่ายังไงวันนี้เขาก็ต้องได้คุยกับเจ้จ๋าให้รู้เรื่อง
เขาทนกับความบาดหมางครั้งนี้ไม่ไหวแล้ว เป็นไงเป็นกัน วันนี้จะเดินหน้าด้านๆ ตามต้อยๆ ง้อจนกว่าจะใจอ่อน คิดพลางลุกออกจากโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนร่วมงานที่เข้างานทีหลังเขาสองเดือน ซึ่งทั้งเขาและเธออายุเท่ากันจึงค่อนข้างสนิทกันมากกว่าคนอื่นๆ
“นัท”
“ว่า?”
นัทมนขานรับพลางเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ
“เจ้จ๋ามายัง”
อุดมศักดิ์ถามหา ด้วยกวาดสายตามองจนทั่วสตูดิโอก็ยังไม่เห็นแม้เงาของผู้จัดการสาวสวย
“มาจนออกไปข้างนอกตั้งนานแล้ว”
“เฮ้ย! ไปไหนวะแต่เช้า” ถามก่อนจะมองดูนาฬิกา เพิ่งจะเจ็ดโมงสี่สิบห้าเท่านั้นเอง
“ก็นัดลูกค้าคุณก้องภพไง”
“เวลานัดสิบโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ”
“อืม แต่เห็นว่าจะไปคุยรายละเอียดงานกับคุณก้องภพเป็นการส่วนตัวก่อน”
บ้าดิ! ส่วนตัวอะไรกัน!!
“แล้วไปกะใคร” ชายหนุ่มถามต่อเสียงเรียบ แต่ในใจร้อนรุ่ม
“ไปคนเดียว”
“อ้าว ทำไมแกไม่ไปกะเจ้จ๋าวะไอ้นัท”
นัทมนมองหน้าคนพูดอย่างงงๆ ก็ปกติเธอเคยออกไปกับเจ้จ๋าเสียที่ไหน มีแต่คนตรงหน้านั่นแหละที่ออกไปไหนด้วยต้อยๆ ทุกงาน
“แกประสาทหรือเปล่าไอ้เป๊ก ฉันเคยออกไปกะเจ้จ๋าที่ไหนกัน แกนั่นแหละทำไมไม่ไปกะเจ้เขา”
อุดมศักดิ์ถอนหายใจซ้ำๆ อยากจะบอกอยู่หรอกว่า เขาให้ตามเสียที่ไหนล่ะ แต่ก็เลือกจะเงียบแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง ท่ามกลางสายตางุนงงของนัทมนที่มองตาม
“อะไรของมันวะ!” เธอส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ
ส่วนหนุ่มหล่อประจำออฟฟิศก็กระแทกกายนั่งลงบนเก้าอี้แรงๆ อย่างระบายอารมณ์ คิดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ
โมโห! คอยดูนะ ถ้าเจอตัวแล้วจะฟัดให้น่วมเลย ฟัดด้วยปากฟาดด้วยลิ้น เอาให้ระทวยกันไปข้าง เจ้าแง่แสนงอนหลบหน้าหลบตาเก่งดีนัก
แต่จนแล้วจนรอดอุดมศักดิ์ก็ยังไม่ได้เจอกับจารุณา จนผ่านไปถึงเวลาเลิกงาน คิดในใจว่าไม่เป็นไร เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้…
เช้าวันต่อมา
วันอังคารเป็นวันที่ค่อนข้างจะชิลล์ๆ สบายๆ หน่อย ด้วยเพราะใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว วันนี้เขาจะมีเวลาตามติดเจ้จ๋าทั้งวัน เพราะงานที่ค้างๆ อยู่เคลียร์ไว้เมื่อวานจนเสร็จหมดแล้ว
หึๆ เจ้เสร็จผมแน่!
ใบหน้าหล่อเหลาหุบยิ้มฉับทันทีเมื่อเข้ามาในออฟฟิศแล้วเห็นโต๊ะของหัวหน้างานสาวว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยการจัดเอกสาร หรือการทำงานใดๆ ที่บ่งบอกว่าเธอเข้ามาและออกไปพบลูกค้าแต่เช้า
เขารีบเดินไปหานัทมนทันทีด้วยความร้อนใจ
“นัท!!!”
“อะไร เรียกซะดัง”
“เจ้จ๋าไปไหนวะ”
“เจ้จ๋าลาสองวัน”
“เฮ้ย! ทำไมข้าไม่รู้” อุดมศักดิ์บ่น น้ำเสียงออกน้อยใจนิดๆ
“เจ้เขาก็แจ้งทุกคนในไลน์กลุ่มแล้วนี่ แกไม่ได้เปิดไลน์ดูหรือไง”
มือหนารีบควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเปิดเข้าไปในไลน์กลุ่มอย่างรวดเร็ว ใช่จริงๆ ด้วย จารุณาแจ้งในไลน์กลุ่มไว้แล้วว่าจะลาสองวัน ซึ่งก็คือวันนี้วันอังคาร และพรุ่งนี้วันพุธ
- Writer
