ตอนที่ 4 มีดีก็แค่รัก (1)

1004 Words

ปกติเขาจะเข้าไลน์กลุ่มวันละครั้ง และก็ปิดเสียงไว้ ด้วยเพราะรำคาญไม่รู้ว่าใครต่อใครคุยกันยาวเหยียดและอ่านไม่ทัน ทุกคนจะรู้ว่าถ้าต้องติดต่องานด่วนให้โทรหาเขาเท่านั้น คุยอะไรก็คุยไปเลย ไม่ต้องมานั่งจิ้มนั่งกด ยกเว้นเวลาที่เขาออกไปถ่ายภาพหรือคุยงานกับลูกค้า จึงค่อยไลน์ส่วนตัวมาฝากข้อความไว้ได้ ซึ่งเขาก็มักจะติดต่อกลับด้วยการโทรกลับเสมอ “เออว่ะ ไม่ได้ดู” “อืม ตามนั้น” นัทมนยิ้มกวนๆ ให้คนตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนจะทำงานต่อ แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเงยหน้าขึ้นพูดอีกครั้ง “หยุดหลายวันไปเที่ยวไหนวะแก พฤหัสนี้ก็สิ้นปีแระ” ที่สตูดิโอ เมมโมรี่พิกเจอร์หยุดยาวสี่วันในช่วงปีใหม่ ตั้งแต่วันที่สามสิบเอ็ดธันวาคมไปจนถึงวันที่สามมกราคม “เริ่มตั้งแต่วันพฤหัสฯ นี่แหละ!” เขาพึมพำด้วยใบหน้าหมายมาดและคาดหวังอย่างที่นัทมนไม่มีทางเข้าใจ “ไปไหนวะ” เธอถามกลับเมื่อเห็นเขาพูดแปลกๆ “ไม่มีไร เที่ยวแถวนี้แหละ” ตอบแค่นั้นแล้วก็เดินกลับโต๊ะตัวเองไปหน้าตาเฉย จนคนที่ชวนคุยอ้าปากค้าง อะไรของเขานะ เลือดจะไปลมจะมาหรือไง ประหลาดไปทุกที... เช้าวันต่อมา วันพุธเป็นวันก่อนสิ้นปี อุดมศักดิ์ไม่มีนัดลูกค้าที่ไหน จึงนั่งประจำอยู่ที่ออฟฟิศตลอดจนกระทั่งเย็น เลิกงานแล้วเขาก็รีบบึ่งรถกลับคอนโดทันที ตั้งใจว่าวันนี้จะกินให้อิ่ม นอนให้หลับ แล้วพรุ่งนี้ค่อยปฏิบัติภารกิจที่ตั้งใจไว้ พรุ่งนี้เป็นวันสิ้นปีและเป็นวันหยุด ยังไงเจ้จ๋าก็ต้องอยู่บ้าน ดูซิถ้าไปจ๊ะเอ๋ที่หน้าบ้านแล้วจะหลบหน้าเขาไปทางไหนได้อีก… มือเรียวสวยที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักค้างไปครู่ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เห็นทีว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ เธอคงไม่ได้อยู่สงบสุขแน่ๆ ครั้นจะให้ปิดเครื่องหนี ก็กลัวมีสายของเจ้านายหรือลูกค้าโทรมาด้วยธุระเรื่องงานด่วน จารุณาขอตัวลุกออกจากโต๊ะกับสมาชิกอีกสองคนที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร ก่อนจะเดินถือโทรศัพท์เดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วกดรับสาย “อยู่ไหน!” เสียงห้วนห้าวดังลั่นมาตามสายด้วยแรงอารมณ์ เพราะอีกฝ่ายเพียรโทรหาเธอจนแบตเตอรี่ร้อยเปอร์เซ็นต์ลดเหลือเพียงครึ่ง นี่แค่เฉพาะวันนี้ ไม่รวมวันอื่นๆ นับตั้งแต่วันจันทร์ที่เขาเพียรโทรมาไม่ต่ำกว่าวันละสิบสาย เธอไม่รับ ขี้เกียจ รู้ว่ามันไม่ได้โทรมาเรื่องงานแน่อยู่แล้ว แต่วันนี้เห็นว่าเธออารมณ์ดี จะรับสายหน่อยก็แล้วกัน จะได้เลิกโทรมาวุ่นวายเสียที “ข้างนอก” จารุณาตอบกลับเสียงราบเรียบ “ไปกับใคร แล้วทำไมไม่กลับบ้าน” “รู้ได้ไง” เธอแปลกใจที่อีกฝ่ายรู้ทัน ใครไปบอกอะไรอีกล่ะ “บอกมา อยู่ไหน อยู่กับใคร อย่าทำให้ผมโมโหไปกว่านี้นะ” เขาข่มขู่ แต่คนฟังไม่คิดกลัว “ก็แล้วไง มีสิทธิ์อะไรมายุ่ง แค่นี้นะ” จารุณาตัดสายไปอย่างไม่สนใจ เชอะ! มาทำเสียงเข้มราวกับเป็นแฟนที่ตามหึงหวง ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คิดในใจอย่างงอนๆ ก่อนจะปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติ เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ สายตาเหลือบมองเห็นป้ายห้องน้ำอยู่ไม่ไกล จึงตัดสินใจว่าเข้าไปล้างหน้าล้างตาสงบจิตสงบใจในห้องน้ำสักครู่ดีกว่า ครั้นสำรวจตัวเองจนเรียบร้อยดีแล้ว จึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินกลับไปยังโต๊ะรับประทานอาหารที่คนร่วมโต๊ะอีกสองคนกำลังนั่งคุยกันกะหนุงกะหนิง ไร้ความสงสัยต่อสิ่งผิดปกติใดๆ ราวกับกำลังมีกันและกันอยู่เพียงสองคนในโลก... อุดมศักดิ์มองโทรศัพท์ในมืออย่างหดหู่ เพียรโทรอีกกี่รอบๆ คนที่เขาเฝ้ารอคอยก็ไม่ยอมรับสาย ใช่สิ เขามันก็แค่เด็กไม่เป็นโล้ไม่เป็นพาย ไม่มีหลักประกันความมั่นคงอะไร แล้วผู้หญิงที่ไหนจะมาเหลียวแล มือหนายกขึ้นลูบหน้าลูบตาอย่างเหนื่อยๆ อยากจะสะบัดตูดกลับไปนอนสบายๆ อยู่คอนโด แต่อีกใจก็คัดค้านว่าอย่าปล่อยโอกาสในคืนข้ามปีให้ผ่านพ้นไปโดยไร้ประโยชน์ 31 ธันวาคม เวลาสองทุ่มสี่สิบห้านาที อาจจะถือว่าเป็นเวลาไม่ดึกมากในเมืองหลวง แต่เขาห่วงคนที่ยังไม่กลับมาจากข้างนอกนั่นต่างหาก และเรื่องของเรื่องก็คือ อยากใช้โอกาสในการเคาต์ดาวน์สารภาพอะไรบางอย่างกับคนที่เขากำลังรอ ผ่านมาก็เกือบปีแล้ว ตั้งแต่เขาเรียนจบปริญญาตรีนิเทศศาสตร์ด้วยเกรดเฉลี่ยขี้เหร่สุดๆ ไม่ใช่เขาไม่ตั้งใจเรียน เขาทั้งมุ่งมั่นและตั้งใจอย่างดี แต่อาจจะอ่อนทฤษฎีเกินไปก็เลยสอบได้คะแนนพอผ่านเท่านั้น แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการปฏิบัติที่เขามีฝีมือในการถ่ายภาพมานานแต่ไหนแต่ไร จำได้ว่าชอบมาตั้งแต่เด็กเลยกระมัง และในระหว่างเรียนเขาก็ท่องเที่ยวไปทั่วเพื่อไปเก็บภาพสวยๆ งามๆ ของสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นแหล่งธรรมชาติหรือสิ่งปลูกสร้าง และผลงานการถ่ายภาพของเขาจำนวนไม่น้อยที่ถูกขายให้กับเว็บไซต์ขายภาพถ่ายดังๆ หลายแห่งที่บอกออกไปแล้วคนต้องร้องอ๋อ แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะเปิดเผยตัว ขอมอบภาพดีๆ มีคุณค่าให้คนอื่นเอาไปใช้ประโยชน์ แลกกับราคาที่คุ้มทุน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more