ดันรัก

ดันรัก คำโปรย “สบายใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว” ไล่เขา หลังจากที่ลงมายืนด้วยขาตัวเองได้แล้ว แม้จะยังตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงอยู่ก็ตาม “ไม่กลับ จะนอนนี่” เฮ้อ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ “อย่ามาทำนิสัยอย่างนี้ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย” เธอดุเขาไม่จริงจังนัก แต่ฟังดูก็รู้ว่าเอาเรื่องอยู่ถ้าเขายังดื้อดึง แต่คนอย่างอุดมศักดิ์มันเป็นประเภท ด้านได้ อายอด สิ่งที่เกิดขึ้นจึงเป็น... “ไล่เหรอ…โอเค” มือหนาปล่อยออกมาจากเอวบาง ก่อนจะปลดเข็มขัด ทำท่าจะดึงออกจากเอว แต่จารุณาก็ถลาเข้ามายึดไว้เสียก่อน “ทำบ้าอะไรเนี่ย หยุดนะ” “อ้าว ก็ไล่ทำไมล่ะ” “ไม่ได้ไล่ บอกให้กลับไปก่อนเฉยๆ” “นั่นๆ ไล่อีกแล้ว งั้นถอด” เขาดึงเข็มขัดออกไปจากเอวจนได้ ก่อนจะปลดกระดุมกางเกง ทำว่าจะรูดซิปลง แต่ทว่า “หยุด!” จารุณาร้องห้ามสุดเสียง พร้อมกับมือบางที่ปิดตาตัวเองไว้แน่น “จะไล่อีกมั้ย” “อยากจะทำบ้าอะไรก็เชิญเลย คนโรคจิต” แนะนำตัวละคร เจ้จ๋า จารุณา เทียมสิริน สาวใหญ่หัวใจสะดิ้ง อายุ 32 ปี ดีกรีปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียง ซ้ำยังเซ็กซี่ รูปร่างหน้าตาขยี้ใจชาย เดินไปทางไหนก็โดดเด่นมาแต่ไกล เพราะขนาดของหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่มหึมา แต่น่าเสียดาย ที่เกิดมาจนสามสิบกว่าก็ยังหาผัวไม่ได้สักที เฮ้อ ไอ้เป๊ก อุดมศักดิ์ วรดิษฐานันท์กุล เด็กหนุ่มจบใหม่หัวใจซิ่ง อายุ 23 ปี หนุ่มหน้ามนคนยิ้มง่าย เป็นขวัญใจของทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ แต่ยกเว้นเจ้จ๋าที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ามัน (ในบางเวลา) แต่แปลกที่ไอ้เด็กเป๊ก หรือฉายาไอ้เด็กเปรตที่เจ้จ๋าชอบเรียก มันกลับชอบมาป้วนเปี้ยนให้รำคาญใจ จนแทบจะอยู่ไม่สุข หรือสาวใหญ่จะแพ้ใจให้หนุ่มหน้าใสวัยละอ่อนกันนะ ชายอื่นมีตั้งมากมาย แต่เราดันมารักไอ้บ้านี่!!!! ------------------- ดันรัก 2 ภาคต่อ ดันรัก (ไอ้เป๊กและเจ้จ๋า) นะคะ เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกค่ะ “เจ้านายคะ!” เรียกเขาเสียงดุพร้อมกับพยายามบิดตัวหนีอ้อมแขนแข็งแกร่งที่รัดแน่น “ว่าไงครับ” “ปล่อยค่ะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้ในนี้นะ” เปรมยุดาตีมือเขาพลางบ่นพลาง “แล้วถ้าไม่ได้อยู่ในนี้ ทำแบบนี้ได้ใช่ป่ะ” รัตนทัตถามเสียงทะเล้น ก่อนจะยกตัวเธอขึ้นแล้วแกล้งหมุนๆ ให้เปรมยุดาวี้ดว้ายเล่น “อ๊าย คิกๆ” จากที่หน้ามุ่ยสาวน้อยก็อดหัวเราะคิกคักไม่ได้ เมื่อเขาหยอกเอินโดยการจี้เอวแรงๆ “คิดถึงพี่เหรอคะ” “เปล่าค่ะ หนูแค่เอางานมาส่งให้ รบกวนเจ้านายเซ็นด้วยนะคะ” “เดี๋ยวตีปากด้วยปากซะเลย เรียกเจ้านาย” เขาขู่พร้อมกับหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ “ก็....” “ก็อะไร หืม” พอเขาทำเสียงดุ เปรมยุดาก็ไม่กล้าเถียงต่อ ได้แต่อ้อมแอ้มเอ่ย “หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” รัตนทัตไม่ว่าอะไร ได้แต่ยักไหล่แทนคำตอบว่าตามสบาย เปรมยุดาเห็นเขาชิลล์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้นก็เลยหันหลังทำท่าจะเดินออกจากห้อง เดินมาถึงประตู ไม่ทันที่เธอจะได้ยื่นมือไปบิดลูกบิด มือหนาก็เอื้อมคว้ามือบางดึงเข้าหา พร้อมกับยกตัวเธออุ้มพาไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน “พี่พิก! เมื่อไหร่พี่พิกจะเลิกรังแกหนูซะทีคะ” “อะไร รังแกที่ไหน พาอุ้มเดินแบบนี้ จีจี้ได้เปรียบเห็นๆ” “หนูไม่ได้อยากให้พี่พิกอุ้มเดินเสียหน่อย” ---- “โอ้ นี่มันบักแตงโม!” ร้องเพลงฮิตจบก็หัวเราะร่า ก่อนจะเฮ้ยแทบไม่ทัน เมื่อโดนมือน้อยฟาดหน้าฟาดคอรัวๆ ไม่ยั้ง “เจ็บๆ” “เกลียดที่สุด!” “โอ๋...” เขาทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย พร้อมกับทำตาปรอยๆ หวังให้เปรมยุดาที่หน้าบูดหน้าบึ้งสงสาร ก่อนจะจูบปากอิ่มเบาๆ ครั้นเห็นเธอเม้มปากตาวาว แต่ไม่ได้ผลักไสอีก ก็เลยได้ใจ ยื่นหน้าเข้าไปหวังจะประกบปากลงไปใหม่ คราวนี้จะจูบให้ถึงพริกแห้ง ถึงขิงซอย ถึงข่าไก่ ถึงกระเทียมดอง แต่ยังไม่ได้ทำอย่างใจหวัง ประตูก็เปิดผลัวะเข้ามาแบบไร้มารยาทเสียก่อน “ฮั่นแน่พี่ตี๋ บึ้ดจ้ำบึ้ด จ้ำบึ้ด จ้ำบึ้ด บึ้ดจ้ำบึ้ด จ้ำบิ้ด จ้ำบึ้ด” ไอ้พวกน้องๆ บอดี้การ์ดแสนกวนประสาทของเขา มันทำร้องเพลงล้อเลียนไม่พอ ยังแสดงท่าทางประกอบ เหมือนแดนเซอร์เวลาเต้นเพลง ลมพัดตึ้ง ตึ้งๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อีกด้วย “ไอ้เชี่ยรักษ์ มึงพาไอ้พวกเวรนี่ออกไปเลย เดี๋ยวกูเตะเรียงตัว” รัตนทัตตวาดเสียงดัง พร้อมกับโอบศีรษะของคนที่อับอายจนน้ำตาคลอมาซุกอก --------------------------- บทนำ “ดีเจ้” เสียงทักทายจากไอ้เด็กเปรต ตะโกนมาแต่ไกล ทันทีที่เห็นเจ้จ๋า หรือจารุณา เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ เดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ซึ่งสาเหตุก็มาจากการจราจรที่ติดขัด ไหนจะเส้นทางที่ใช้ดันมีอุบัติเหตุรถชนกัน ทำให้เธอต้องมาถึงสำนักงานช้ากว่าใครเพื่อน “เออ” จารุณาตอบกลับห้วนๆ “โห เจ้ หน้าตาดูอารมณ์ดี แต่พูดจาไม่เพราะเลย” “อารมณ์ดีบ้านแกสิ” “เป็นอะไรอะเจ้ หน้าบูดมากๆ เดี๋ยวแก่ไวนะครับผม” อุดมศักดิ์ว่ายิ้มๆ ก่อนจะนั่งเท้าคางมองคนที่เดินมายืนเท้าสะเอว มองหน้า (อก) ของอีกฝ่ายนัยน์ตาเยิ้ม “แกมองอะไรไอ้เด็กเปรต คิดอกุศลกะฉันอยู่ใช่มะ” จารุณาตวาดแว้ด “เปล่าาาาาาาา” คนตอบลากเสียงยาว “เปล่าอะไร ยังจะมาเถียงอีก” “ไม่ได้คิดอกุศลจริงๆ เจ้ แค่คิดอยากจะกราบเฉยๆ” ไอ้เด็กเปรตมันว่าหน้าตาเฉย แถมยังทำตาพริ้มกว่าเดิมอีกต่างหาก “กราบอะไรวะ” “กราบสวัสดีที่อกอะเจ้” “อ๊ายยยย ไอ้เปรตเป๊ก แกตาย!” จารุณากรีดร้องลั่น ทั้งเจ็บใจทั้งอายเสียงหัวเราะที่ดังครึกครื้นกันทั้งสำนักงาน แต่ไอ้เด็กปากมอมมันดันรู้ตัว กระโจนหนีออกไปไกล วิ่งตามไปได้หน่อยเดียวเธอก็หอบแฮกด้วยเพราะแก่กว่ามันหลายปี ไอ้บ้านั่นก็ไวปานลิง ฝากไว้ก่อนเถอะ เผลอเมื่อไหร่จะเอาคืนให้กระอักเลย จารุณาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไอ้คนทะลึ่งที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่วิ่งไปอยู่เสียห่างไกลเพราะกลัวจะโดนตบกบาล