“แล้วน้องอองฟองก็วิ่งหนีออกมาเลยอย่างนั้นหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วจะให้ฉันอยู่ทำมะเขืออะไรเล่า เดี๋ยวหมอนั่นเอาคืนขึ้นมาจะว่าไง”
“เล่นฟาดซะแรงขนาดนั้น เป็นพี่ พี่ก็เอาคืนเหมือนกันแหละ”
“ก็หมอนั่นมันกวนประสาทก่อนนี่นา เจอกันครั้งเดียวลาขาดตลอดกาล ชิ! =3=*”
นี่เป็นบทสนทนาหลังจากที่ฉันวิ่งหนีตายมาเจอธามซึ่งเดินสวนมาระหว่างนั้นพอดี เขาจึงอาสามาส่งที่หอพักโดยถามถึงสาเหตุที่ฉันวิ่งหน้าตั้งมาตลอดทาง ฉันก็เล่าชนิดหมดไส้หมดพุงตั้งแต่ต้นจนจบ แน่นอนว่ารวมเรื่องที่ฉันไม่ได้อ่านข้อมูลของอีตาพอร์ชที่คุณหญิงปรางค์ให้มาเมื่อวานด้วย ทำเอาธามหัวเราะตัวงอ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ฉันหนีการสอนออกมากลางคันแบบนี้
“พี่พอเข้าใจอยู่นะว่าน้องอองฟองรู้สึกยังไง คุณพอร์ชก็เป็นอย่างนี้แหละ รูปหล่อ บ้านรวย แต่ปากร้าย พระเอก ซีรี่ส์เกาหลีดีๆ นี่เอง”
“เกาหลงเกาหลีบ้าบออะไร เหอะ! หน้าตาชาติตระกูลดีซะเปล่าแต่ไร้มารยาทชะ
