และแล้วลางสังหรณ์ที่ฉันรู้สึกได้ตั้งแต่อยู่ในรถก็บังเกิดขึ้นจนได้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้การที่ยกเลิกไม่ไปสอนนั้น ตามสัญญาว่าจ้างที่ตกลงกับคุณหญิงปรางค์คือฉันต้องเสียค่าปรับเป็นสิบเท่าของจำนวนเงินที่คุณหญิงปรางค์จ่ายมาทั้งหมด เมื่อวานนี้ฉันรับเงินค่าเสียเวลามาหนึ่งหมื่นบาท ก็เท่ากับว่าฉันต้องเสียเงินค่าปรับถึงหนึ่งแสน!
หนึ่งแสนเลยนะพ่อเจ้าประคุณรุนช่องเอ๊ย!! = =;;
กว่าจะรู้สึกตัวก็อีกวันรุ่งขึ้นตอนมามหาวิทยาลัยและเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยใบเฟิร์นฟัง กระทั่งยัยนั่นทักเรื่องเงื่อนไขของสัญญาว่าจ้างนี่แหละ ฉันถึงรีบจิ้มเบอร์โทรหาพี่ธาม =w=;;ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้ให้นามบัตรฉันไว้ รู้อยู่แล้วแต่ไม่ยอมบอกล่ะสินะ ฮึ่ย!
ตู๊ดดด... ตู๊ดดด...
[ครับ สวัสดีครับ...]
เสียงสัญญาณดังขึ้นไม่นาน ปลายสายก็มีเสียงตอบรับ ฉันไม่รอช้ารีบกรอกเสียงลงไปทันที
“ฮัลโหลพี่ธาม อองฟองเองนะ”
[อ้อ น้องอองฟองเองหรื
