ตอนนี้ฉันเล่นจ้องตากับอีตาพอร์ชหน้าหล่อนี่ล่ะ ...ใครหลบสายตาก่อนแพ้
เหอออ มันไม่ใช่ละ = =;; หลังจากที่คุณหญิงแม่ของหมอนี่จากไป เขาก็จ้องหน้าฉันไม่ลดละ สีหน้านี่ไม่ต้องบอก ไม่รับแขกอย่างแรงเลยเหอะ ฉันพยายามปั้นหน้าเฟรนด์ลี่สุดชีวิต แล้วผูกสัมพันธไมตรีกับหมอนั่นอย่างไม่มีทางเลือก
“ก็...ฉันชื่อละอองฟองนะ จะเรียกว่าอองฟองเฉยๆ ก็ได้ เห็นว่าเรียนปี 4 งั้นเราคงอายุเท่ากันล่ะนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะพอร์ช ^^”
ว่าพลางยื่นมือออกไปให้จับ แต่หมอนั่นกลับเหลือบมองแบบเหยียดๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แถมพ่นลมออกปากดัง ‘เหอะ’ ซะงั้น
หน็อย... หมอนี่มันชักจะไร้มารยาทไปหน่อยแล้ว = =*
“โอเค้ ไม่จับก็ไม่จับ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยแล้วกันคุณชายพอร์ช... ^w^*”
ฉันกัดฟันพูด เสียงสูงปรี๊ดอย่างจงใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะกับการข่มอารมณ์อยากจะกระโดดถีบคนตรงหน้าแบบนี้เนี่ย ฉันแสร้งทำทีไม่สนใจแล้วเปลี่ยนเรื่อ
