3.ดีไหม ?
1317 Words
"เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ เพราะว่าการชงชาข้าค่อนข้างจะถนัดมากทีเดียว.."
เอลิซ่ากล่าวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เธอรู้สึกเอ็นดูในความประหม่าของคาเมล เขาทั้งน่ารักและ..เธออยากจะหยอกเย้าเขามากกว่านี้อีกหน่อย
"คาเมล..เจ้าอยู่ที่นี่ผู้เดียวอย่างนั้นหรือ?"
อันที่จริงเขาไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำเพราะเขาเอาเวลาส่วนใหญ่อยู่ที่คฤหาสน์คามิลหรือไม่ก็คฤหาสน์อาเชน่า เรียกได้ว่าที่ไหนก็ตามที่ท่านเอลิซ่าอยู่ เขาก็จะไปอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องและคุ้มครองเธอเอาไว้
"ครับ"
เอลิซ่าเทใบชาตากแห้งลงไปในกาน้ำชา เธอปรายตามองหน้าของคาเมลเล็กน้อย
"ดีจังเลยนะ บางทีข้าก็อยากจะมาอยู่ในที่แบบนี้บ้าง"
"ที่นี่อาจจะคับแคบเกินไปสำหรับท่านเอลิซ่า"
"ในสายตาของคาเมล ข้าตัวใหญ่มากขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ?"
"มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ เพียงแต่ที่นี่ไม่เหมาะสมกับท่านเอลิซ่าเลยก็เท่านั้น"
เธอวางกางน้ำชาในมือลง เขาจะยกมือขึ้นมาจับคางของคาเมลเอาไว้
"คาเมล บอกว่าสิว่าในสายตาของเจ้า ข้าเป็นเช่นไร ข้าสูงส่งมากขนาดที่ข้าไม่สามารถสัมผัสเจ้าได้เลยอย่างนั้นหรือ ไหนเจ้ากล่าวว่าไม่ว่าเวลาไหน หรือไม่ว่าเมื่อไหร่เจ้าก็จะอยู่เคียงข้างข้าแล้วทำไมกันล่ะคาเมล ทำไมเจ้าถึงกำลังพยายามปฏิเสธข้า?"
เพราะว่าเขา..กำลังจะตาย
เขาไม่อยากให้ท่านหญิงผูกพันกับเขามากเกินไป ไม่อยากให้ท่านเอลิซ่าจะต้องมาเสียเวลาเพราะเขา ต่อให้เขาตายไปท่านเอลิซ่าก็จะยังคงสบายดีเพราะรอบๆตัวของเธอ มีผู้คนที่พร้อมจะรักท่านมากอยู่แล้ว
เอลิซ่าหรี่ตามองคาเมล
ท่าทางว่าจะคุยกันด้วยคำพูดไม่รู้เรื่องแฮะ..เช่นนั้นก็ใช้ร่างกายในการพูดคุยก็แล้วกัน
เธอยกมือขึ้นมาวาดในอากาศ พลังเวทสีน้ำเงินก็โอบล้อมรอบตัวของเลเซนเอาไว้ก่อนจะมีเชือกโปร่งแสงมามัดที่จ้องมือของเขา เธอดันเขาเล็กน้อยให้เดินไปชิดกำแพงก่อนที่ยกดาบที่หนักอึ้งของคาเมลขึ้นมา
"คาเมล..เจ้าเคยบอกว่าเจ้าเป็นของข้า"
เรื่องนั้นเขาเคยกล่าวออกไปจริงๆ มันคือคำปฏิญาณตอนที่เขากล่าวออกมาเพื่อเข้ารับการเป็นอัศวินของเธอ
"เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วครับ ไม่ว่าจะจิตวิญญาณหรือว่าชีวิตของข้า ล้วนแล้วแต่เป็นของท่านเอลิซ่าอย่างแน่นอน"
"ข้าไม่ต้องการถึงชีวิตหรอกคาเมล เพราะว่าสิ่งที่ข้าต้องการมันคือร่างกายต่างหาก..ในยามนี้แค่ตัวเจ้าก็พอ จะถอดมันเองหรือว่าให้ข้าถอด"
ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด! เพราะท่านหญิงอาจจะเห็นร่องรอยความเขียวช้ำจากความเจ็บปวดที่เขากำลังเผชิญอยู่ เพราะฉะนั้นจะให้ท่านหญิงถอดเสื้อของเขาออกในตอนนี้ไม่ได้!!
"ท่านเอลิซ่า ข้ายินยอมมอบชีวิตให้ท่านแต่ทว่าร่างกาย..ไม่อาจมอบให้ท่านได้ครับ"
หากว่าเธอสตรีอื่นแน่นอนว่าจะต้องเข้าใจคาเมลผิดอย่างแน่นอนแต่เพราะว่านี่คือเอลิซ่า นอกจากเธอจะไม่สนใจคำกล่าวทักท้วงของเขาแล้วเธอยังจะยกดาบขึ้นมาตัดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว
เธอคิดว่าตัวเองมองเห็นความผิดปกติของคาเมลมาสักพักแล้ว เขาดูราวกับคนที่อ่อนแอลง ใบหน้าที่หล่อเหลาพลันซีดเผือดลงมาอย่างน่าเป็นห่วง เสียงของเขาแหบพร่าฟังดูราวกับว่าเขากำลังไร้เรี่ยวแรง เธอทั้งเป็นห่วงและต้องการอยู่ตามลำพังเพื่อที่จะถามความจริงว่าตกลงแล้ว อาการที่ผิดปกติของเขามันมาจากอะไรกันแน่!
ความสงสัยในใจของเอลิซ่าได้รับคำตอบผ่านร่องรอยความเขียวช้ำตามร่างกายของคาเมล
เขาเบนสายตามองไปทางอื่นเพื่อที่จะเก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ให้ท่านเอลิซ่ามองเห็น
"นี่คืออะไรกันคาเมล? เจ้าเป็นอะไร"
"เป็นแผลที่ได้มาจากการฝึกซ้อมครับ ไม่มีอะไรให้ท่านต้องเป็นห่วง"
ไม่ใช่แล้ว ดูจากรอยช้ำก็รู้ว่ามันไม่ปกติ เธอยกมือขึ้นมาแตะเบาๆที่กล้ามท้องของเขา เอลิซ่าปล่อยพลังเวทของเธอเพื่อรักษาร่องรอยพวกนั้นให้เขาแต่ทว่ามันกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย
"นี่เป็นครั้งแรกที่พลังของข้ามันไม่ได้ผล ราวกับว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์ยังไงอย่างนั้น คาเมลอย่าให้ข้าถามคำเดิมเป็นครั้งที่สาม แผลพวกนี้มันคืออะไรกันแน่?"
เขามองใบหน้าที่งดงามของท่านเอลิซ่าด้วยดวงตาที่เจ็บปวด จะบอกเช่นไรดี จะกล่าวออกไปเช่นไรว่าเขานั้นไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว
ท่านแกรนด์ดยุคมีคำสั่งให้เขาไปรับใช้ท่านหญิงอลิซ สตรีผู้นั้นมีความวิปริตอยู่มากและเขาไม่รู้ว่านางเอาเลือดของแวร์บีสต์มาจากไหนกันแน่ นางผสมเลือดพวกนั้นในน้ำให้เขาดื่ม กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็กลายเป็นแวร์บีสต์โดยสมบูรณ์แล้ว
เขา..เป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ เป็นแวร์บีสต์หมาป่าที่เป็นที่น่ารังเกียจของผู้คน และร่องรอยตามเนื้อตัวพวกนี้มันคือยาที่เขากินเข้าไป ยาที่ไม่ให้หูและหางของตัวเองโผล่ออกมา แต่ทว่าด้วยฤทธิ์ยาที่รุนแรงมันจึงเป็นอันตรายอย่างมากต่อร่างกายของเขา
พอเขาไปหาหมอก็พบว่าอวัยวะด้านในถูกทำลายจนหมดสิ้น เขากำลังจะตาย..ในอีกไม่ช้านี้
"...ขะ..ข้า.."
น้ำเสียงที่สั่นเครือของคาเมลมันชวนให้เธอรู้สึกเจ็บปวดตามเขาไปด้วยเลย มันราวกับว่าเขามีปัญหาอะไรสักอย่างมาตั้งนานแล้ว แต่ทว่าเธอไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่าคนที่คอยอยู่เคียงข้างมาโดยตลอดเกิดปัญหา เธอละเลยคาเมลไปมากกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้
จนมันราวกับว่าเขาในตอนนี้กำลังจะแตกสลายหายไปต่อหน้าต่อตาของเธอเลย
เอลิซ่าบรรจงเช็ดน้ำตาที่หางตาของคาเมล
"หากยังไม่ตอบ ข้าจะหาคำตอบเองจากร่างกายของเจ้า..มันอาจจะทรมานมากเลยนะคาเมล.."
"ท่านเอลิซ่าไม่จำเป็นต้องมองข้าด้วยความรู้สึกผิดเช่นนั้น..อึ่ก!"
เธอประทับริมฝีปากลงไปที่ตรงหัวใจของเขา..ตรงรอยช้ำสีคล้ำที่ดูน่ากลัว เอลิซ่าจูบเบาๆก่อนที่เธอจะใช้เกลียวลิ้นไล่เลียมันเบาๆราวกับต้องการลิ้มรสชาติความเจ็บปวดของเขา
คาเมลหลับตาลง หัวใจของเขากำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ท่านเอลิซ่ากำลังทำให้เขาเป็นบ้า ให้ตายเถอะ!
"ท่านเอลิซ่า..ครับ.."
"ทำไม ข้าทำแบบนี้ก็ไม่ได้อย่างนั้นหรือ? เจ้านี่ช่างเอาใจยากมากกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะคาเมล"
"อา..มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ"
เธอดูดดุนเบาๆที่ยอดอกของเขา แน่นอนว่าเขาไม่สามารถขัดขืนเธอได้เพราะมือของเขาถูกพันธนาการอยู่ด้วยเวทมนตร์ของเธออยู่
ยามนี้เขากำลังทรมานอย่างที่ท่านเอลิซ่ากล่าวเอาไว้แล้วจริงๆ
"เกิดอะไรขึ้นคาเมล? ถ้าเจ้ายอมตอบข้าครั้งนี้ข้าจะแก้เชือกเวทมนตร์ที่มัดเอาไว้ออกให้ดีไหม?"
ช่างร้ายกาจยิ่งนัก ท่านหญิงของเขาเป็นสตรีที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
- Writer
