ลูกสาวบุญธรรมของแกรนด์ดยุคปีศาจ (SS3)

2.รู้ทัน

โจชัวร์ยกแก้วไวน์ขึ้นมาวนเบาๆเล็กน้อยก่อนที่เขาจะกรอกมันใส่ปาก การรอคอยถือเป็นเรื่องราวที่น่ารำคาญยิ่งนัก

เวลากำลังทำให้เขาทรมาน เพราะเขาต้องการที่จะจัดงานเลี้ยงเพื่อต้อนรับเอลิซ่า อยากให้เธอเดินเข้ามาที่แลนด์เดอร์ด้วยขาทั้งสองข้างของเธอ อยากจะฝังใบหน้านี้ลงไปบนเนินอกที่อวบอิ่มและบนผิวที่ขาวนวลเนียนของเธอด้วยความเร่าร้อนของเขา เขาจะสร้างรอยกุหลาบเอาไว้ชนิดที่นับไม่ถ้วนบนร่างกายของเธอเลยล่ะ

เพียงแต่อดีตองค์จักรพรรดิไฮเวสดันล้มป่วย งานพิธีและงานรื่นเริงต่างๆถูกงดจัดมาเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม ร้านเหล้าก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้เปิดทำการค้า เรื่องนี้สร้างความไม่พอใจแก่ชั้นสูงที่รักความสำราญเป็นอย่างมาก และแน่นอนมันรวมไปถึงเขาด้วย

ตอนนี้ดูเหมือนกับว่าจะมีคลื่นลูกน้ำลูกเล็กๆที่กำลังพัดอยู่ภายใต้มหาสมุทรที่กว้างใหญ่กำลังจะกลายเป็นพายุ มีข่าวลือและความไม่พอใจกับการสั่งห้ามมากมายขององค์จักรพรรดิ เช่นนี้ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับเขาอยู่เหมือนกัน เพราะว่าเขานั้นจะได้..จัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย

โจชัวร์เก็บตัวเงียบในคฤหาสน์มาหลายเดือนเพื่อรอคอย..เขารอคอยอย่างใจเย็นในงานเลี้ยงงานแรกที่จะจัดขึ้นมาในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า มันงานเลี้ยงน้ำชาของตระกูลแลนด์เดอร์ อันที่จริงเขาจัดงานนี้เพื่อต้องการให้เอลิซ่ามาที่นี่ แต่ทว่าเขาก็ไม่ลืมที่จะเผยแพร่ข่าวลือออกไป

ว่าเขาต้องการเฟ้นหาสตรีที่ดีพร้อม เพื่อจะแต่งงานด้วย

แน่นอนว่าไม่มีสตรีใดหรอกที่ไม่อยากจะเป็นท่านหญิงแลนด์เดอร์เพราะความมั่งคั่งและร่ำรวยของเขามันทำให้ไม่มีใครอยากจะพลาดโอกาสตกถังข้าวสารนี้หรอก

เขาน่ะ..เปลี่ยนไปแล้วนะ

เขามิใช่โจชัวร์ผู้โง่งมที่กระทำการไร้ความยั้งคิดเหมือนเมื่อก่อน เพราะเขารู้ดีว่าหากเขาต้องการสิ่งของใดก็ตามที่อยู่ในมือของบาร์ตัน หากต้องการจะแย่งมาจริงๆแล้ว สิ่งที่ต้องทำมันคือเขาจะต้องเฉียบแหลมยิ่งกว่าหมอนั่น จะต้องเก่งกาจและฉลาดมากกว่า

ถึงจะสามารถแย่งทั้งเอลิซ่าและตำแหน่งองค์จักรพรรดิมาได้

และหากว่าเขาได้เอลิซ่ามาครอบครอง เขาจะไม่ได้ครอบครองแค่เจ้าของดวงหน้าที่งามล้ำเท่านั้น แต่เขาจะได้ครอบครองไปจนถึงอำนาจของคามิล..

ยังไม่รวมอำนาจยิบย่อยของวิหารศักดิ์สิทธิ์ ตระกูลลามอนซ์และ..สิ่งที่ขาดไม่ได้นั่นคือ เรื่องราวของตระกูลบาเรน

นี่คือเรื่องที่ท่านแกรนด์ดยุคจะต้องนั่งไม่ติดพื้นเก้าอี้อย่างแน่นอน หากว่าท่านแกรนด์ดยุคล่วงรู้ ถึงจะน่าขำไปสักหน่อยแต่เขาไม่เกี่ยงวิธีอยู่แล้ว

เขาไม่สนว่าจะใช้วิธีไหนในการแย่งชิงเอลิซ่ามา

ถึงแม้ว่าวิธีนั้นจะเป็นการส่งตัวสตรีผู้งดงามที่กำลังนอนอยู่เคียงข้างเขาไปลงนรกก็ตาม

"วันนี้ตื่นเช้าผิดปกตินะ.."

"เป็นเจ้าต่างหากที่ตื่นสายน่ะ ทำไมเมื่อคืนเหนื่อยมากอย่างนั้นหรือ ทั้งที่ข้าเป็นคนทำแล้วทำไมเจ้าถึงได้เหนื่อยกันล่ะ..เจเนซิส?"

เรือนผมสีทองของเธอสยายไปบนที่นอน เธอยกยิ้มขึ้นมาอย่างเอียงอายก่อนจะยกมือขึ้นมาโอบกอดโจชัวร์เอาไว้

"ที่รักคะ..ท่านกล่าวเช่นนั้นออกมาแต่เช้าได้อย่างไรกัน ถึงข้ามิได้แต่คนทำแต่ว่ามัน..ก็เหน็ดเหนื่อยมากทีเดียวเพราะอย่าลืมว่าข้าจะต้องร้องครางออกมาในยามที่เจ้ากระทำมันนะโจชัวร์"

เขาหัวเราะชอบใจในถ้อยคำออดอ้อนของเจเนซิส นิ้วมือที่เรียวยาวของเขากำลังม้วนปลายเส้นผมสีทองสว่างของเธอเล่น

"เจเนซิส เจ้าไม่คิดจะกลับไปรับตำแหน่งองค์หญิงแล้วอย่างนั้นหรือ?"

ดวงตาสีอำพันมองใบหน้าของโจชัวร์ด้วยแววตาที่ไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

"ตอนที่ไปรับข้ามา เจ้ากล่าวว่าเจ้าไม่สนตำแหน่งหรือว่าอำนาจอะไรพวกนั้น แล้วเหตุใดยามนี้ถึงได้มาเรียกร้องอะไรแบบนี้กันล่ะโจชัวร์"

เขาลูบผมเธอเบาๆด้วยความอ่อนโยน

"ในคราแรกข้าก็คิดเช่นนั้น แต่ทว่ามันคงจะดีหากว่าเรากลับมาคืนดีกันในฐานะสามีและภรรยา"

เจเนซิสถอนหายใจเบาๆ เธอดึงผ้าห่มมาปกคลุมร่างกายเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

"..ไม่เอาแบบนั้นหรอกโจชัวร์ ข้ามีเงินทองมากมายที่จะเอาไว้ใช้จ่ายให้กับบุรุษทุกคนที่ข้าพึงใจ การจะต้องทนทุกข์ทรมานเฝ้าคฤหาสน์แลนด์เดอร์ให้เจ้า เรื่องนั้นข้าไม่โง่ขนาดที่จะทำมันเป็นครั้งที่สองหรอกนะ"

"ไม่ใช่แบบนั้นเจเนซิส เจ้าแค่เป็นท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ ส่วนการดูแลคฤหาสน์ให้เป็นหน้าที่ของอาเรียไปสิ เจ้าอยากจะทำอะไรก็ทำเหมือนเดิมได้เลย"

เจเนซิสหัวเราะเสียงใส เธอไล้นิ้วมือไปบนริมฝีปากของโจชัวร์เบาๆ

"ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่ว่ามันไม่สำเร็จหรอกโจชัวร์ เจ้าหลอกใช้ข้าไม่ได้อีกแล้วและที่ข้ายินยอมมานอนกับเจ้า นั่นก็เพราะว่าข้าไม่ต้องเสียเงินสักเหรียญเพื่อจ่ายค่าตัวของเจ้ายังไงล่ะ..ในขณะที่ข้ามองเห็นเจ้ามันเหมือนกับว่าข้ามองเห็นสันดานที่แท้จริงของตัวเอง คนสารเลวอย่างเราน่ะมันรู้ทันกันมากเกินไป มากเกินกว่าจะสามารถกลับไปใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง..ขอบคุณสำหรับไวน์แก้วนี้ก็แล้วกัน"

แทนที่โจชัวร์จะรู้สึกแย่ไปกับคำกล่าวของเจเนซิสแต่ไม่เลย ไม่สักนิดเลย

ที่เธอกล่าวว่ารู้ทันเขา เธอดูถูกเขามากเกินไปแล้วเจเนซิส จากที่คราแรกเขาคิดว่าจะใจดีกับเธอสักหน่อยเพราะว่าเธอคือภรรยาเก่าของเขา ในยามนี้เขาไม่มีเหตุผลอะไรอีกแล้วที่จะต้องใจดีกับเธอ

เช่นนั้นก็จง...

เจ็บปวดและแหลกสลายไปซะเถิดเจเนซิส ถึงเวลานั้นอย่ามาคุกเข่าอ้อนวอนข้าก็แล้วกันเพราะว่าข้ามิได้ใจดีขนาดนี้อีกแล้วล่ะ

โอกาสสำหรับเจ้ามันมีเพียงครั้งเดียวและเจ้าทำมันพังลงไปกับคำกล่าวที่แสนจะจองหองพวกนั้นแล้ว..

........

สายลมแรกในฤดูหนาวพัดผ่านตัวเธอไป ผมสีชมพูนั้นสยายไปตามสายลมที่เย็นยะเยือก เธอยื่นมือไปจับมือของคาเมล ในขณะที่เรามายืนอยู่ด้านหน้าของบ้านเล็กๆหลังหนึ่ง

บ้านของเขาเป็นบ้านชั้นเดียวที่มีพื้นที่ในการปลูกดอกไม้หน้าบ้านเล็กน้อย ด้านในบ้านมีโซฟาตัวเล็กๆที่ตั้งอยู่หน้าเตาผิง มีห้องครัวอยู่ด้านใน และมีหนึ่งห้องนอนเท่านั้น

เป็นบ้านที่น่ารักและอบอุ่นสมเป็นคาเมลจริงๆ

"มันอาจจะคับแคบไปสักหน่อยนะครับ"

เขาเดินเข้าไปในห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เก็บของเพื่อหาใบชาตากแห้งที่เขาเคยซื้อเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว ปกติในยามที่อยู่คนเดียวเขาไม่เคยคิดจะมาชงชาพวกนี้ดื่มเลยด้วยซ้ำ และในยามปกติก็ไม่เคยมีใครมาที่บ้านของเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่บ้านของเขามีแขก

และแขกผู้นั้นดันเป็นท่านเอลิซ่าด้วย..

เขาใช้เวลาอีกพักใหญ่ในการค้นหากาน้ำชา ทุกการกระทำที่เต็มไปด้วยความประหม่าของคาเมล มันอยู่ในสายตาของเอลิซ่าโดยตลอด

เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขา เอลิซ่าแย่งอุปกรณ์ชงชามาจากมือของคาเมล

"เดี๋ยวข้าทำเอง.."

"ช่างน่าอายยิ่งนัก ข้าไม่เคย..รับแขกมากก่อนเลยแน่นอนว่าเรื่องการชงชาข้าเองก็ไร้ประสบการณ์"