ยอดดวงใจเทพบุตรจอมมาร

ตอนที่ 9 เพื่อวันพรุ่งนี้

เลย์หน้าซีดทันทีทันใด เพิ่งเคยเห็นเพื่อนโกรธถึงเพียงนี้ เพราะความสงสารเลยปล่อยเลยตามเลย อีกอย่างจะไล่พนักงานหญิงออกมาหมดก็ใช่ที่

“คือ... ผมสงสารลูกน้อง อีกอย่างจะให้ไล่พนักงานที่ทำอาชีพเสริมพวกนั้นทั้งหมดก็คงจะหาคนแทนได้ยากน่ะครับ ผมเลยต้องปล่อยเลยตามเลย”ตอบเสียงอ่อย

“มันใช่ข้ออ้างเหรอ คนอยากทำงานที่นี่เยอะแยะถมเถไป!” สูดหายใจเข้าปอด “แกได้ส่วนแบ่งใช่ไหม!”

“ปะ...เปล่านะครับ”รีบปฏิเสธหลุบตามองพื้นด้วยความรู้สึกผิด

“อย่ามาโกหก ให้โอกาสอีกครั้งไม่อย่างนั้นฉันจะไล่แกออก!”

“ไม่โกหกแล้วเซย์ ได้! ฉันได้ส่วนแบ่งนิดหน่อย”ปลายเสียงเบาบาง

ร่างสูงลุกยืนขบกรามแน่น เดินวนไปวนมาเงยศีรษะปล่อยลมหายใจหนักออกมา

“ดี... ทำดีมาก ไอ้เพื่อนเลว!”หันขวับจ้องมองไม่วางตา อีกคนก้มหน้าไม่กล้าสบตา

“ฉันขอโทษนะเซย์ คือว่า... ทุกคนที่นี่ก็ต้องการเงินทั้งนั้น ก็เลย...”ไม่กล้าพูดต่อ

“ถ้าต้องการเงินจะไปทำอาชีพเสริมแบบนี้ที่ไหนฉันไม่ว่า แต่ต้องไม่ใช่เอาร้านอาหารบังหน้าแล้วหาลูกค้าที่นี่ แกเข้าใจไหมไอ้เลย์ หรือต้องให้เอาลูกตะกั่วยัดหัวถึงจะมีสมองมาบ้าง!”ตวาดกลับทันควัน

ยกมือขึ้นห้ามทันควันรู้ว่าเพื่อนพูดจริงทำจริงได้เสมอ เพราะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเซย์ก็ยังให้ความสนิทสนมคบหายด้วยอย่างดี เลยกลายเป็นเพื่อนสนิทและทำงานให้เงินเดือนที่ได้ก็ไม่ใช่น้อย แต่ว่า... พอมีครอบครัวเลยเกิดความโลภขึ้นมา ยังนึกถึงบุญคุณที่เซย์ยอมช่วยจ่ายค่าเทอมแถมยังหางานให้อีก

“ขอโทษนะเซย์ ฉันจะไม่ทำอีกแล้วให้อภัยสักครั้งได้ไหม”พยายามอ้อนวอน

ร่างสูงวนกลับมาที่โต๊ะทำงานนั่งลงอีกครั้ง หยิบแฟ้มเอกสารออกมาแล้วโยนตรงหน้าเลย์ เขารีบหยิบมาเปิดอ่านยิ้มแห้งๆ ออกมา

“ฉันให้อภัยได้ แต่พนักงานทุกคนที่มีส่วนรู้เห็น รวมถึงแกด้วยต้องถูกตัดเงินเดือนห้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นเวลาห้าเดือน ถ้าไม่ ก็ไปหางานทำที่อื่นได้เลย ไปปรึกษากันให้ดี!”เซย์ยื่นคำขาด

“ได้ๆ ฉันจะรีบไปบอกพวกนั้น”เลย์รีบรับปาก

“ฉันมีอีกเรื่องให้แกทำ”หยิบเอสี่ออกมา มีข้อความในกระดาษเรียบร้อย “จัดการไล่คนที่ชื่อเตโม่ออก แล้วไม่ต้องให้เงินเดือนมันด้วย”

“จะไล่ออกจริงๆ เหรอ”ถามเจ้านายอีกครั้ง นึกเสียดายฝีมือการทำอาหาร

“จะเอาไว้ทำไม ทำเรื่องวุ่นวายให้ฉันขนาดนี้ จะเก็บไว้ทำปุ๋ยหรือไงวะไอ้เลย์!”

“ปะ...เปล่า จะจัดการให้นะครับเจ้านาย!”

“รีบไสหัวออกไปเลย หวังว่าเรื่องที่ให้แกทำคงเสร็จภายในเวลาสามวันถ้ายังได้ข่าวว่าไอ้เตโม่ยังอยู่ที่ร้านฉันจะไล่แกออกแทน เข้าใจไหม!”สั่งเสียงเข้ม

“เข้าใจแล้วครับ”เดินคอตกออกมาจากห้องพนักงานในร้านต่างหันมามองด้วยความสนใจ 

เตโม่เดินทางถึงพาราไดซ์ช่วงเวลาสิบเอ็ดโมงตรง เพียงเปิดประตูก้าวเข้ามาสัมผัสได้ถึงสีหน้าท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนร่วมงาน

“เตโม่ คุณเลย์เรียกพบ”พนักงานอ่อนกว่าเขาเกือบสิบปีบอก

“เรื่องอะไรเหรอ เจนิโต้”

“ผมไม่อยากเล่าอะไรคุณไปพบเองแล้วกัน”พนักงานหนุ่มหันหลังเดินออกมาทิ้งให้เขางุนงงหนัก

ก๊อก! ก๊อก!

ร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้าด้านในห้องทำงานของผู้จัดการ เลย์เงยหน้าจากกองเอกสารจ้องมองพ่อครัวฝีมือดีแววตาเศร้าสร้อย เตโม่เดินมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน

“มีอะไรหรือเปล่าครับถึงเรียกผมมาพบ”

“ผมมีข่าวร้ายอยากจะบอกคุณ”เลย์บอกสีหน้าหนักใจ

“เรื่องอะไรครับ”ใจเริ่มหวั่นขึ้นมา

“เรื่องอาชีพเสริมที่พวกเราทำ เจ้านายใหญ่เขารู้หมดแล้ว มีคำสั่งลงมา ให้... ไล่คุณออกโดยไม่ให้เงินเดือน แต่ว่าผม... ไม่อยากใจร้ายขนาดนั้น”เลย์หยิบซองขาวบรรจุเงินวางไว้บนโต๊ะ “ขอโทษด้วยนะ ผมคงช่วยคุณได้เท่านี้หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

“ผมเข้าใจครับ”ตอบรับเสียงสั่นเครือ

เหมือนฟ้าผ่าลงมาทั้งที่เขาตั้งใจจะเลิกหมดแล้ว แต่กลับต้องถูกลงโทษแบบนี้ จะโทษใครในเมื่อทำตัวเอง หยิบซองสีขาวบรรจุเงินไว้ ความรู้สึกเจ็บใจนี่มันคืออะไรกัน

“ขอบคุณมากครับ”พูดได้เพียงคำนี้ หันหลังก้าวเดินเปิดประตูออกจากห้องเหมือนเรี่ยวแรงใกล้จะหมด หากบุตรสาวรู้จะเป็นเช่นไร

เดินอย่างไรจุดหมายจากที่ทำงานมาถึงสะพาน น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุดทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกถึงเพียงนี้ อยากกลับตัวกลับใจแต่เหมือนทุกอย่างจะไม่อยู่ข้างเขาอีกแล้ว ทำอย่างไรต่อไปลูกก็ยังไม่ได้งานแถมตัวเองต้องมาตกงานซ้ำซ้อนอีก มองผืนน้ำสีเขียวมรกตหากตัดสินใจกระโดดลงไปไอรินทร์คงไม่ต้องลำบากมาเลี้ยงพ่อ อนาคตลูกยังอีกไกลไม่อยากถ่วงความเจริญ

หยิบเงินใส่ถุงพลาสติกมัดหนังยางอย่างดียามใดเจอศพเงินนี้ยังให้ลูกได้ใช้ สองขาก้าวหยุดยืนตรงราวปูนทอดสายตามองพระอาทิตย์เริ่มทอแสง โชคดีที่ตรงนี้เป็นตรอกไม่มีผู้คนเดินผ่านมากเท่าใดนัก

พ่อไม่อยากอยู่เป็นตัวถ่วงของลูก นี่คือสิ่งสุดท้ายที่พ่อพอจะทำได้

หลับตาสูดหายใจเอนกายไปด้านหน้า ขอจบชีวิตแสนบัดซบของตนเองลงตรงนี้

“คุณลุงจะทำอะไร!”ร่างกายถูกกระชากกลับมาทันท่วงที ก่อนล้มลงกองกับพื้น