EPISODE 3 :: ผัวชื่อฟ่าง

1768 Words

[ ชาลี :: PART] ผมถูกคนแปลกหน้าที่เจอกันไม่ถึงสามครั้งด้วยซ้ำฉุดกระชากไปตามแรงของเขา ทั้งน้ำเสียงการพูดจามันดูหยาบคายอย่างกับคนไร้การศึกษา ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขากันแน่คำพูดก็แปลกการกระทำก็แปลก "อาจารย์คะ" "มีอะไร" ผมมองเขาที่ยืนคุยกับนักเรียนมอปลายหญิงคนนึงเมื่อกี้เด็กคนนี้เรียกเขาว่าอาจารย์งั้นเหรอทำตัวแย่ๆแบบนี้เนี่นะจะเป็นครูผมต้องหูฝาดแน่ๆ "วันนี้มีติวมั๊ยคะแพทอยากติวกับอาจารย์...แล้วก็ทำอย่างอื่นด้วย" "ชะ..ช่วยด้วย อื้อ!" "ไม่ว่างไว้วันอื่น" "แต่ว่า.." ผมส่งสายตาเว้าวอนเหมือนจะให้เธอช่วยแต่เปล่าเลยไม่มีใครช่วยผมได้เลยสักคน นี่เป็นครูหรือนักเลงวะเนี่ยชาลีอยากกลับบ้าน TT ตุบ! "มันเจ็บนะฮะ!"ผมร้องโอยทันทีก็เขาเล่นผลักผมลงก้นกระแทกพื้นแรงขนาดนี้เนี่ย สายตาของเขามันเหมือนปีศาจแต่ละประโยคที่เขาพูดออกมามันเลือดเย็น แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าไปทำอะไรให้เขา... "แค่นี้ยังน้อยไป" "ออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้!" ผมจ้องเขาแน่นคนตัวสูงกว่าโถมร่างกายขึ้นมาคร่อมผมเอาไว้ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้เกิดมายังไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่ทำให้หายใจไม่ทั่วท้องอย่างงี้มาก่อนเลย "ทำไมล่ะ รังเกียจเหรอ" "ใช่..คุณมันน่ารังเกียจรู้จักกันไม่กี่ครั้งผมก็รังเกียจคุณจนแทบอยากจะอ้วกออกมาเลยล่ะ" เพี๊ยะ! "ปากดีให้ตลอด" ผมยกมือที่สั่นเทาขึ้นแตะแก้มที่ร้อนฉ่าเพราะโดนฝ่ามือหนาของเขาฟาดลงมาเต็มแรง จนหน้าผมหันไปตามแรงมือเลือดลมพลุ่งพล่านไปทั่วหน้ารู้สึกชาอย่างบอกไม่ถูก "ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ช่วยด้วยฮะ!ช่วยด้วยยยยยย" "ผัวเมียจะเอากันก็ไม่เห็นแปลก" "ผะ..ผัวเมียอะไร อื้อ.." ริมฝีปากผมถูกรุกล้ำเข้ามาด้วยริมฝีปากหนายุ่นนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ประกบจูบลงมาอย่างหนักหน่วง เมื่อรู้ว่าผมกำลังจะเสียท่าเขาผมก็เริ่มดิ้นอีกครั้งมือไม้ทุบอกเขาแต่ไม่มีท่าทีที่เขาจะสะทกสะท้านออกมาเลยสักนิด ผมเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อคนตรงหน้าทวีจูบนี้ให้เร่าร้อนมากยิ่งขึ้นมือหนาของเขาลูบไล้สะเปสะปะจนผมต้องเบี่ยงหลบผมไม่เคยโดนโจมตีหนักแบบนี้มาก่อน เขาคนแรก... ครืดดดด~~~ ครืดดดด~~~ "เหี้ยเอ้ย"เขาสบถออกมามือเสยผมขึ้นเหมือนคนกำลังไม่สบอารมณ์เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยผมออกไปอยู่ดี "มีอะไร" ".........." "กูบรรจุแล้ว" "อื้อ"ผมกำลังจะร้องตะโกนให้คนปลายสายช่วยแต่เขาก็เอามืออีกข้างมาอุดปากของผมไว้ "กูก็ลองสอบไม่คิดว่าจะติดจริงปะวะ..ถ้าจะเอาเมียมึงมาติวก็มาได้.." "อื้อ! อ่อยอ๋ม!!!" "เงียบ!..กูก็รับสักเหมือนเดิม" ".........." "มึงจะถามเหี้ยอะไรเยอะวะ..กูยังรับติวเหมือนเดิม..เออฟรี...เฉพาะผู้หญิง" ".........." ทำไมผมถึงรู้กสึกถึงอำนาจมืดที่แพร่กระจายออกมาจากตัวเขาเลยล่ะ นี่เขาคนไม่ใช่คนที่จะพาเด็กๆไปขายตัวหรอกนะ ผมกลัวเขาจริงๆนะเนี่ย! "แล้วเมียมึงจะมาเมื่อไหร่..เออไม่ต้องรีบ..กูขอทดลองเล่นของเล่นใหม่ก่อน" ".........." "อยู่กับเมีย...ลงโทษอยู่...เรื่องของกู...ตอนติวเตอร์...เสือก!แค่นี้แหละ..เจอกัน" ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เขาวางสายเสร็จแล้วก็หันมาจ้องมองผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อซะให้ได้ ดูยังไงเขาก็ไม่ใช่คน..เขามันปีศาจ "เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า หึ!" "อื้อ" ผมหลับตาแน่นริมฝีปากร้อนระอุของเขาแตะเข้าที่ซอกคอของผมจนผมต้องอดคอเกร็งไปตามสัญชาตญาณ เขาเม้มมันจนเป็นรอยใบหน้าของเขาก็ยังไม่ละจากซอกคอผมเลย ผมรู้สึกเหมือนจะตายซะให้ได้.. "หึ" "ปล่อยผมไปเถอะนะ..ขอร้อง"ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือไม่ใช่เพราะอยากจะให้เขาสงสารแต่ผมอยากจะให้เขาเห็นใจผมบ้าง ผมไม่ใช่ของเล่นของใครทั้งนั้น! "ปล่อยมึงไปกูก็โง่ไง" "ผม..ไปทำอะไรให้คุณ.." เบ้าตาผมเริ่มร้อนฉ่าน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นเบาๆ สายตาของเขามันมีแต่ความว่างเปล่าผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่หรือในอดีตผมไปทำอะไรให้กันแน่ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย.. "เงียบปาก" สิ้นประโยคที่เขาพูดริมฝีปากของเขาก็วกลงมาจูบผมอีกรอบผมแทบจะไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำเขารุกล้ำริมฝีปากผมจนมันระบมไปหมด กรึก! "มึงกัดกูหรอ.." ผมหลับตาแน่นเกร็งไปทั้งตัวเมื่อเขายกมือขึ้นจะตบหน้าผมอีกรอบ แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นซะก่อน...ใครมากันนะเขาจะช่วยผมได้ใช่มั๊ย "อย่าพึ่งเข้ามา.." "เอ่อ.." ผมผงกหัวมองผู้ชายตัวเล็กที่ผลักประตูเข้ามาในหัวใจเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นยืนยิ้มแห้งๆส่งให้พี่ฟ่างแต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขาคือใคร "พี่บอกว่าอะไร" "เลโก้ไม่รู้ว่าพี่ฟ่างมีแขก ขอโทษนะฮะ.." หรือว่าผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นเด็กนักเรียนที่มาติวกับเขาก็ได้นะ ดูท่าทางจะใจดีด้วยผมดูคนไม่ผิดแน่ๆ.. "ปล่อยผมนะ! ช่วยผมด้วยฮะพี่เขาจะปล้ำผม!" "เอ๋ ?" ผมผลักพี่ฟ่างออกก่อนจะลุกพรวดพราดไปหาผู้ชายที่ชื่อเลโก้คนนั้นทันที เขามีท่าทีตกใจเล็กน้อย ผมเลยเดินไปหลบข้างหลังเขาเอาไว้ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคนตัวสูง "ไม่ใช่เรื่องของเลโก้ปล่อยตัวเด็กนั่นมา"เขากดเสียงต่ำ "เอ่อ..คือว่า" "พี่บอกว่าให้ปล่อยเด็กนั่นมา!" เฮือก! ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับท่าทางของคนตรงหน้าทำไมต้องอาละวาดด้วย "ไม่ฮะ พี่ฟ่างจะทำร้ายเด็กคนนี้ใช่มั๊ย เลโก้ไม่ยอมหรอก!" "นั่นมันเมียพี่ พี่จะทำอะไรก็ได้!". มะ..เมียหรอ ? "ไม่ใช่นะฮะ ผมไม่ใช่เมียเขา!" ผมเถียงกลับทันควันสบสายตาของเขาไม่ยอมละสายตาไปไหนเขาเองก็จ้องมาที่ผมเหมือนกัน ผมอยากรู้ว่าตอนนี้พี่เขาคิดอะไรอยู่ "งั้นมารำลึกความหลังจากเมื่อคืนดีกว่า! เลโก้วันนี้พี่ไม่ติวกลับบ้านไป!" รำลึกความหลังบ้าบออะไรของเขา! ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเขาอาจจะเป็นคนสติฟั่นเฟืองหรือโรคจิตอะไรทำนองนี้! "แต่ว่าพี่เปอร์บอกว่าให้เลโก้มา.." "พี่ฮะ ช่วยผมด้วย!"ผมยังคงร้องขอไม่หยุดพลางเขย่ามือผู้ชายท่าทางใจดีคนนี้แน่น "พี่ฟ่าง..เลโก้จะฟ้องพี่เปอร์แล้วนะ" "นี่มันเมียพี่ พี่จะลงโทษ!.. ถ้าเราไม่อยากดูหนังสดก็ออกไป!" "พี่ฟ่าง.. ขอโทษนะ.." ปึง! ตัวช่วยสำคัญผมโดนผลักออกไปด้านนอกเรียบร้อย เอาไงดีห้องเขาอยู่สูงซะด้วยถ้ากระโดดลงไปมีหวังตายศพไม่สวยแน่ๆ =_= "มาเล่นผัวเมียกันเถอะ" "อะ..ออกไปนะ" "หึ" "อ้ะ"ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดพี่ฟ่างมือเขาบีบกรามผมแน่นจนปวดร้าวไปหมด "มีผัวชื่อฟ่างดีจะตาย" "ผัวชื่อฟ่าง...เป็นบ้าไปแล้วเหรอฮะปล่อยผมไป" "หึ" "ปล่อยผมนะ!จะทำอะไร.." ผมร้องโวยเขาหยิบเน็กไทมามัดมือผมไว้เหนือหัวแล้วล็อกตัวผมไว้แน่นด้วยความที่ผมยังเด็กตัวเล็กกว่าเขามากเลยโดยเขาพันธนาการต่างๆได้ตามอำเภอใจ "ครั้งแรกของมึง..." "......." "กูจะขยี้มันเอง" ฟุ่บ! เขาผลักผมล้มนอนลงกับเตียงกว้างมือของผมถูกมัดเอาไว้ด้วยเน็กไทแน่นจนเจ็บข้อมือไปหมด ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัวอะไรคนตัวสูงตรงหน้าก็ถาโถมร่างกายของเขาขึ้นคร่อมผมไว้ทันที เป็นสัญญาณที่ไม่ดีอย่างมาก.. "หึ.." "อ้ะ..อย่า! ขอร้องล่ะฮะปล่อยผมไปเถอะนะ..ฮึก.." น้ำตาผมเริ่มไหลรินออกมาอย่างช้าๆกางเกงของผมถูกมือหนาดึงออกไปอย่างไม่ใยดีจนผมเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา เรียวขาผมรีบหนีบส่วนที่อ่อนไหวเอาไว้อย่างรวดเร็ว ...แต่เขาก็ไม่ได้สนใจว่าผมจะรู้สึกอย่างไร จะขัดขืนแค่ไหนเขาจับขาผมแยกออกแล้วยิ้มอย่างพอใจ ผมเจ็บ..เรียวนิ้วเขาที่สอดใส่เขามามันทำให้ผมเจ็บ "ปะ..ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ ฮึก..." "ครั้งแรกจริงด้วย" กรึก! "อร๊าา!..ฮึก..เจ็บ..ได้โปรด..ปล่อยผม" ผมอ้อนวอนน้ำตาไหลออกไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล พี่ฟ่างกระแทกท่อนเอ็นที่ร้อนระอุเข้ามาอย่างแรงจนผมจุกท้องน้อยไปหมด แค่เขายังไม่ขยับผมก็ปวดหนึบไปทั้งร่างกาย ไม่มีการปลอบประโลมการที่เขาใส่เข้ามาเลยมันแสดงให้เห็นว่าเขาต้องการให้ผมเจ็บปวด และเขาทำสำเร็จ... ผมกำมือแน่นพยายามแกะเน็กไทและให้หลุดออกจากการพันธนาการจากเขาภาพตรงหน้าเป็นอะไรที่หน้าอายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ไม่คิดว่าตัวเองจะมานอนอ้าขาให้คนแบบนี้ทำสกปรกใส่ได้ เขามันปีศาจ.. "อะ..อ้ะ" "หึ" "อย่าขยับ..ปล่อยผม..ไป" เขาขยับสะโพกเข้าออกอย่างถี่และแรงจนผมเผลอหลุดครางออกมาไม่เป็นภาษาจนคนตรงหน้ามันได้ใจ ผมไม่ได้อยากจะทำร้ายใคร แล้วทำไมเขาถึงมาทำร้ายผมด้วย ท่อนเอ็นร้อนของเขามันตอกย้ำให้ผมรู้ว่าเขากำลังจะแก้แค้นอะไรบางอย่าง... ทุกเสียงที่เขาหลุดครางออกมามันเหมือนเสียงที่กำลังสมเพชผมที่นอนถ่างขาให้เขาทำตามอำเภอใจ "อ้ะ อึ่ก เจ็บ..อ้ะ.." "บังเอิญว่ากูไม่ใช่พวกอ่อนโยน.." "ฮึก.." "เพราะงั้น.." ".........." "เตรียมใจไว้เลย"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more