EPISODE 4 :: อารมณ์ค้าง

1982 Words

"อึ่ก..อ้ะ ..อ้ะ" ไม่รู้ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ท่อนเอ็นร้อนระอุยังกระแทกเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง น้ำตาที่ไหลรินและเหือดแห้งไปความรู้สึกของผมตอนนี้ไม่ตายอะไรกับคนทั้งเป็น.. และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งนึงที่น้ำกามสีขาวขุ่นกระจายเต็มหน้าท้องและทุกส่วนของร่างกายผมจนเหนียวเหนอะหนะไปหมด ผมรู้ดีว่าตอนนี้แค่อ้าปากจะร้องขอเขาก็ไม่เห็นใจ ทั้งๆที่ผมยังหายใจอยู่บนโลกใบนี้แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่านี่คือการตกนรก... "ต่อจากนี้มึงต้องอยู่ที่นี่กับกู.." "ฮึก..ปล่อย..ผมไป" "อันนี้เงิน" ผมงุดหน้าลงกับหมอนใบใหญ่มันปวดหนึบไปทั้งร่างกายและหัวใจ...ผู้ชายที่ชื่อฟ่างโยนเงินลงมาให้ผมเขาหัวเราะในลำคออย่างเหนือกว่า พี่ฟ่าง.. คำนี้เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน.. "พะ..พี่ฟ่าง" "กูเอามึงแล้วกูก็ให้เงิน ไม่ได้เอาฟรีๆ" "ทำไมทำกับผมแบบนี้..ทำไมต้องทำแบบนี้ ฮืออ.." "กูวางโทรศัพท์ไว้ให้มีอะไรให้โทรหากู..แค่คนเดียว" ".....ฮึก....." "เลิกร้องไห้สักทีเถอะวะ!" เขาตวาดลั่นจนผมสะดุ้งไม่น้อยไม่เคยรู้สึกหน้าละอายใจขนาดนี้มาก่อนโดนเขาทำร้ายจิตใจไม่พอเขายังใช้ร่างกายผมในการทำสิ่งที่เขาต้องการให้มันเป็น ผมไม่ได้ขายตัวทำไมต้องให้เงิน.. เราไม่สมควรเจอกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ... "กูจะออกไปข้างนอก" ปัง! ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งก้มมองสภาพตัวเองตอนนี้ช่างน่าสมเพชอะไรแบบนี้รอยจูบของเขายังฝังอยู่ทุกที่บนร่างกายของผม คราบน้ำสีขาวขุ่นยังเละเปอะเปื้อนไปหมด แล้วผมทำอะไรได้บ้างนอกจากกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ตอนนี้... "ฮึก..ฮือออ.ออ..." ผมอยากจะหนีซะตอนนี้แต่ร่างกายของมมันอ่อนแอเหลือเกินเรี่ยวแรงไม่รู้ไปไหนหมด.. สองขาผมออกมาหยุดอยู่หน้าคอนโดตอนนี้ก็มืดมากแล้วผมมองไม่ออกเลยว่าที่นี่ที่ไหน ตอนเขาพาผมมาที่นี่เขาเหยียบคันเร่งเร็วมากจนสมองผมเบลอไปชั่วขณะ ทำไมผมจะต้องอยู่กับคนใจร้ายแบบเขาด้วย.. "พี่ฟ่าง..."ผมบ่นพึมพำกับตัวเองมองพี่ฟ่างที่กำลังลงมาจากรถถ้าเขาเห็นผม ผมต้องเดือดร้อนแน่ๆ ทำไงดี.. "ชาลี!" พี่ฟ่างเห็นผมแล้ว! ผมวิ่งทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ผมวิ่งโดยที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังวิ่งอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้แต่ที่แน่ๆผมแค่วิ่งหนีให้ห่างจากปีศาจแค่นั้น.. "หยุดนะชาลี! กูบอกให้หยุด!" ผมวิ่งออกห่างจากพี่ฟ่างได้ระยะหนึ่งจนเสียงเขาเงียบหายไป ผมเลยหยุดวิ่งแล้วมานั่งพักที่ป้ายรถเมล์แทนตอนนี้ก้นผมมันระบมไปหมดเลยยิ่งวิ่งมาด้วยแล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆขึ้นมาทันที เงินก็ไม่มีติดตัวเลยสักบาทแถมโทรศัพท์มือถือผมก็ไม่หยิบออกมาด้วย มันไม่ใช่ของๆผม..ชาลีไม่อยากได้ =br= "ฮึก..ป๊าม๊า..พี่ชาย..ช่วยชาลีด้วย" ดวงตาผมเริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่ชัดน้ำใสๆไหลออกจากตาอย่างพรั่งพลู ผมห้ามน้ำตาไม่ได้อีกแล้ว..ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วรถเมล์ก็หมดแล้วด้วย "ชาลี!" "พี่ฟ่าง!" ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะลุกพรวดพราดจนขาพลันกันล้มก้นกระแทกพื้นอย่างจัง พี่ฟ่างเขาไม่ได้วิ่งตามผมมาแต่เขาขับรถตามผมมา สองมือของผมพยายามตะเกียดตะกายหนีร่างสูงที่ย่างกายเข้ามาใกล้ ผมเจ็บแปลบที่หัวเข่าเล็กน้อยเหมือนจะเลือดออกด้วย หรือนี่จะเป็นอย่างที่พี่ชายบอกว่าความตายมันอยู่ไม่ไกลจากตัวเรา.. "คิดว่ากูโง่มากเหรอไง" "ฮึก..พะ..พี่ฟ่าง" พี่ฟ่างเดินเข้ามาอุ้มผมจนตัวลอยก่อนจะโยนผมเข้าไปในรถโดยที่ไม่สนใจว่าผมจะเจ็บปวดแค่ไหนหรือรู้สึกอย่างไร เขามันเลือดเย็น..เขามันปีศาจ "ฮัลโหล..กูกำลังไป..เออจัดมาหนึ่ง..ขอเอ็กซ์ๆ" "....ฮึก..." ผมเม้มริมฝีปากแน่นพยายามสะกดกลั้นน้ำตาและความรู้สึกที่ขมขื่นเอาไว้ในใจ หรือผมต้องตายซะก่อนเขาถึงจะพอใจเขาถึงจะสะใจ.. ผมเดินขากระเผกๆลงจากรถตามที่เขาบอก โดยที่มีพี่ฟ่างจับแขนผมเอาไว้แน่นผมเดินตัวลีบเข้ามาในผับ พี่ฟ่างไม่ได้พาผมกลับไปที่คอนโดแต่อย่างใดเขากลับพาผมมาที่ผับหรูแห่งหนึ่ง ผมไม่สามารถขยับตัวหรือแม้แต่จะสบตาใครที่เดินผ่านไปมาได้เลย ตัวผมสั่นระริกในอ้อมแขนแกร่งของเขาและสายตาที่ข่มขู่ผมทางอ้อม "ไงเพื่อนฟ่างพาใครมาด้วยวะเนี่ย" ผมมองผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาคุยด้วยสีหน้าที่อารมณ์ดีผมที่กำลังจะอ้าปากขอความช่วยเหลือพี่ฟ่างก็เลื่อนมือมาอุดปากผมเอาไว้ซะก่อน "เมียกูเองมีอะไร" "ฮั่นแน่~ซุกเมียเหรอวะมึงมันร้ายแล้วนี่มึงไม่คิดจะแนะนำเลยเหรอวะ..เอามือไปอุดปากน้องมันทำไมเล่า" "เสือกหน่าแทน" พี่ฟ่างผลักคนที่ชื่อแทนให้หลบทาง แล้วก็ยอมปล่อยปากผมให้เป็นอิสระที่นี่คนเยอะแถมเสียงเพลงยังดังมากอีกต่างหากถึงตะโกนไปก็ไม่มีใครสนใจผมอยู่ดี ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดที่หัวเข่าเขาก็เดินจ้ำเอาๆจนดูเหมือนเขาจะลากผมตามไปกับเขาด้วยเนี่ย "มึงอยู่ที่นี่อย่าคิดหนีอีก" "เดี๋ยวก่อน!"ผมว่าเขาจึงหยุดชะงักฝีเท้าลงแล้วหันกลับมามองผมช้าๆ "อะไร" "ชาลีหิวข้าว.."ผมงุดหน้าลงเบาๆผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยท้องไส้แสบไปหมด "เออ" เขากระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินออกไปผมค่อยๆเดินขากระเผกมาหย่อนก้นทีโซฟาที่นี่ดูเหมือนจะเป็นห้องสำหรับแขกหรือคู่รักซะมากกว่า แต่หัวเข่าผมตอนนี้สภาพดูไม่จืดเลยสักนิดเดียว โครก~ "โอ้ย..ที่นี่จะมีอะไรให้กินมั้งเนี่ย.." [ ฟ่าง :: PART ] แก้วเหล้าในมือผมถูกกระดกลงคอรวดเดียวหมดภาพของไอ้เด็กชาลีที่นอนครางระงมใต้ร่างผมยังจำมันได้ดี ใบหน้าของความเจ็บปวดที่แสดงออกมาผมจำมันได้ดี ไม่รู้มันคิดยังไงถึงหนีผมไม่รู้ว่าตาบอดหรือสมองนิ่มในห้องผมก็ติดกล้องอยู่ไม่แปลกหรอกที่ผมจะตามมันทัน แล้วถ้ามันยังคิดหนีอีกล่ะก็ผมจะล่ามมันไว้ "พี่ฟ่างคะ" ผมหันหน้าไปเป็นจังหวะเดียวกันที่เธอประกบริมฝีปากลงมาทันที ผมไม่รอช้าจูบตอบกลับอย่างรวดเร็วมือโอบเอวเล็กเขาหาตัว บดคลึงริมฝีปากเรียวเล็กของเธออย่างรุนแรง..ก็ผมมันดิบๆเถื่อนๆแบบนี้นี่แหละ แบบนี้เปิดห้องเลยไม่ดีกว่าเหรอ..เออดี "ขึ้นห้อง"ผมพูดเสียงเรียบมือไม้สัมผัสทั่วเรือนร่างของเธอริมฝีปากวกเข้าหากันอีกครั้ง ผมแลกลิ้นจนน้ำลายชุ่มแฉะตอนนี้น้องชายผมมันเริ่มแข็งพร้อมเสียบแล้ว แกร๊ก! "ขอแวนดี้เตรียมถุงก่อนนะคะ" ผมไม่สนใจคำพูดเธอแล้วผมผลักร่างบางให้ล้มลงนอนบนเตียงกว้างก่อนจะโถมตัวขึ้นคร่อมเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว เรื่องแบบนี้ผมโคตรถนัด... "อื้อ.." เรียวลิ้นร้อนผมละเลงลงไปบนเนินอกสวยมืออีกข้างกอบกุมหน้าอกของเธอแล้วบีบเค้นมันเล่นอย่างสนุกมือ วันไนท์แสตนด์คืนเดียวจบ!.. ไม่ต้องผูกมัดแบบนี้แหละดีที่สุด.. สำหรับผม "เสียวจังค่ะฟ่างขาาา..." ผมจับแก่นกายที่แข็งคับกางเกงออกไปก่อนจะรูดขึ้นสองสามทีจ่อปากถ้ำที่ชื้นแฉะ ตอนนี้ร่างบางใต้ร่างของผมกำลังบิดเร้ากายด้วยความเสียวซ่าน ทำไมในหัวผมแวบนึงถึงนึกถึงหน้าไอ้เด็กชาลีนั่น.. เพล้ง! "อะ..เอ่อ..คือว่า" "ชาลี!" ผมหันไปตวาดใส่ไอ้เด็กชาลีที่ยืนอ้าปากเหว๋ออยู่ เหี้ยเอ้ย!ลืมไปว่าเปิดห้องนี้ไว้ให้มันนอนอยู่นี่หว่าฉิบหายเสือกเข้ามาห้องผิดอีกกูโว้ย! "ทำต่อสิคะไม่ต้องไปสนใจหรอก.." "มึงยังไม่ได้แดกข้าวใช่มั๊ย" ผมเอ่ยถามออกไปมันพยักหน้าตอบกลับมาเบาๆ ผมเลยรีบลวงโทรศัพท์ขึ้นโทรหาไอ้แทนมันทันที แม่งเอ้ยแข็งจนปวดหนึบไปหมดแล้วเนี่ยยังเสือกมาโดนขัดจังหวะอีกเว้ย! "ไอ้แทนเอาของที่กูสั่งขึ้นมาห้องกูด้วย!" "ฟ่างขาาา.." "เธอออกไปก่อนฉันเปลี่ยนคนละ.." "แต่ฟ่างคะแวนดี้.." "บอกให้ออกไป!!!" ผมตวาดลั่นมองเธอที่รีบใส่เสื้อภาพกลับตามเดิมแล้ววิ่งออกจากห้องนี้ไป ส่วนไอ้เด็กชาลีนั่นก็ยืนตัวสั่นเทาทำอย่างกับผมจะฆ่ามัน.. ผมไม่ฆ่ามันหรอก..แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ..หึ! "ส่วนมึงมานอนอ้าขาให้กูเอา" "ตะ..แต่ว่าชาลีเจ็บขาอยู่ฮะ"มันพูดพร้อมกับชี้ไปที่หัวเข่าเลือดไหลซิปๆ สงสัยแม่งคงโง่ตอนที่วิ่งหนีผมแล้วหกลิมแหงๆ โง่ฉิบหาย! "โธ่เว้ย!" ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปไม่ต้องบอกคงรู้ว่าทำอะไร..ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดเอาคนขาเดี้ยงปะวะแม่งเอ้ยกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเลยฉิบหาย อารมณ์เสียเว้ย!!! "ชาลีมานี่!" "พะ..พี่ฟ่าง" ฟุ่บ! "หึ" มือหนาผมกระชากกางเกงพร้อมอันเดอร์แวร์หลุดออกจากคนตัวเล็กใต้ร่างออกอย่างง่าย ก่อนจะจับขาเรียวถ่างออกมันพยายามจะหนีบขาเพื่อปิดบังด้วยความอายแต่ผมว่าผมสำรวจทุกซอกแล้วปะวะ นี่คือการลงโทษที่แม่งทำเอาผมอารมณ์ค้าง.. "อ้ะ!..พี่ฟ่างชาลีเจ็บ" ผมเสียบท่อนเอ็นแข็งชูชันเข้าไปทางช่องรักของคนตัวเล็กทันที ของเก่ายังไม่ทันหายระบมผมนี่มันกามจริงๆแต่มันก็ช่วยไม่ได้แล้วตอนนี้ผมกลายเป็นคนเหี้ยไปแล้วจริงๆ.. "อ้ะ อ้ะ..อร๊างงง...อึ่ก" ผมมองร่างเล็กที่กระเพื่อมไปตามแรงกระแทก ผมก้มลงไปประทับรอยเอาไว้ที่ซอกคอขาวเนียน ทั้งขบเม้มกัดอย่างตีตราจอง...ผมก็แค่อยากจะเอาคืนมันบ้าง ขอโทษที่กูเกิดมาเพื่อเหี้ยและกูคงเลิกเหี้ยไม่ได้หรอกชาลี.. พั่บ พั่บ พั่บ.. "อ่าห์.." "อ้ะ อ้ะ อื้ม.." "จะ..จะแตกแล้ว.." "อื้อ!..อะ อ้ะ อื้ม!..." "อ่าส์..." ผมกระตุกสองสามทีน้ำกามสีขุ่นพุ่งฉีดเข้าไปในร่างเล็กที่นอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า จนน้ำกามไหลทะลักย้อยออกมา ผมล้มตัวทับคนตัวเล็กเบาๆเพราะมันตัวเล็กกว่าผมมาก "ขอโทษ..."ผมเอ่ยขึ้นเบาๆมองหน้าคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้ม และถ้ามันตื่นขึ้นมานี่มันคงเป็นฝันร้ายที่เป็นจริงสำหรับเด็กแบบมัน..ชาลี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more