EPISODE 2 :: คนโหดคัมแบค
926 Words
[ ฟ่าง :: PART ]
ชาลีที่แท้ก็อยู่นี่เอง..
"พี่ฟ่างคะสักรูปผีเสื้อด้านหลังหน่อยค่ะ ขอแบบเสียวๆนะคะ"
"หึ..เชิญ"
ผมมองผู้หญิงสวยร่างเล็กนั่งลงตรงข้ามกับผมก่อนจะถอดเสื้อยืดตัวจิ๋วออก เผยให้เห็นบราเซียขอบดำลายลูกไม้เอาตรงๆผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่มาสักร้านผมถึงชอบใส่ลายลูกไม้กันจัง
"เจ็บบอก"
"อยากเสียวมากกว่าอ่ะค่ะ"
"ไว้ก่อน"
ผมกระตุกยิ้มขึ้นเบาๆพวกเธอพูดแบบนี้คงไม่ได้มาสักอยากเดียวหรอกเพราะสิ่งที่**พวกเธออยากได้อยากโดนไม่ใช่แค่เข็มที่สักลงไปบนเนื้อหรอกพวกเขาต้องการเข็มจากผมต่างหาก**
"ถ้าอยากได้พี่ก็เชิญที่เซ็กซี่คลับ"
"แล้วเจอกันนะคะพี่ฟ่าง"
"หึ"
ในหัวผมตอนนี้มีเพียงแต่ภาพไอ้เด็กชาลีที่ร้านอาหารตามสั่งนั่น ผมอยากจะขย่ำมันให้แหลกคามือ..
"ไอ้ฟ่างวันนี้ลูกค้าเยอะปะวะ"ไอ้แทนมันถามขึ้น วันๆไม่เห็นแม่งทำอะไรเอาแต่มานั่งม่อสาวที่ร้านผมอย่างเดียว
"เยอะ"
"สักไปหลายเข็มเลยล่ะสิ~"
"เออคืนนี้กูจัดแน่"
"ไรวะอิจฉาฉิบหายเลย เบอร์น้องลูกพีชกูได้ยังเนี่ยไอ้ฟ่างกูรอมาหลายวันแล้วนะเว้ย"
"จีบยากหน่อยว่ะน้องไม่ง่าย"
ผมหลุดขำออกมากับท่าทางสะดีดสดิ้งของไอ้แทนแม่งจะขี้อ่อยคนอื่นเขาไปถึงไหน แต่ก็นั่นแหละมันคือชีวิตเรานี่หว่า หึ!
"ไรว้า..ว่าแต่มึงอะเล็งคนไหนไว้บ้างวะ"
"ชาลี.."
วันนี้ผมเลยตัดสินใจขับรถมาที่ร้านเดิมเพื่อมาเอาบางอย่างกลับไปด้วย...ผมไม่รู้ว่านี่โชคมันเข้าข้างหรือบุญมันหล่นทับขนาดนี้ตามหาตัวมาหลายปีไม่คิดว่าจะมาเจอง่ายๆแค่ร้านขายข้าวเนี่ยนะ ที่แท้ก็มาหลบอยู่ที่นี่นี่เอง
ถึงเวลาใช้หนี้แค้นแล้วนะชาลี..
"ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะฮะ"
"เดี๋ยว"
".........."
"ฉันวานหยิบของในรถให้หน่อยได้มั๊ย"
"ของอะไรเหรอฮะ"
"ซองเอกสารน่ะพอดีนัดลูกค้าเอาไว้"
"อ่อฮะ ได้สิฮะ"
"นี่กุญแจ"
ผมมองเด็กผู้ชายร่างเล็กไม่กระพริบตาก่อนจะโยนกุญแจรถไปให้มัน ผมเดินตามมันมาที่รถเด็กบ้าอะไรวะเชื่อคนง่ายฉิบหายแถมยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมเดินตามมันมา
"เข้าไป!"
"เอ่อ..!"
ผมผลักร่างเล็กเข้าไปในรถก่อนจะวิ่งไปที่ฝั่งคนขับแล้วรีบสตาร์ทรถออกไปจากที่นี่ทันทีจะเรียกว่าลักพาตัวก็ได้นะเอาจริง ผมไม่ได้จะเอามันไปทรมานอะไรขนาดนั้นหรอกแค่อยาสั่งสอนเด็ก
"จะ..จะไปไหนฮะ"
"ไปในที่ที่เราจะมีความสุขกันแค่สองคน"
"คุณเป็นใครทำแบบนี้กับผมทำไม"
"รีบจำฉันให้ได้สิ..ชาลี"ผมเอ่ยเสียงเรียบ
ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งเกลียด ยิ่งขยะแขยง!
"ผมไม่รู้จักคุณ เราไม่รู้จักกัน!"
"หุบปาก!"
"ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้!..คุณจะทำบ้าอะไร"
"เด็กเมื่อวานซืนแบบนายมันก็แค่ขยะ.."
"คะ..คุณพูดเรื่องอะไร"
"มึงฆ่าพี่กู.."
ผมพูดรอดไรฟันอย่างเหลืออด ...วันนั้นที่ผมได้ยินข่าวว่าพี่สาวผมโดนฆ่าตายผมแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เพราะเราเหลือกันแค่สองคนผู้หญิงที่ดีที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างแบบพี่แฟร์ต้องมาตายทั้งๆที่กำลังจะมีอนาคตที่ดีอยู่แล้วเชียว
กลับต้องมาตายเพราะมัน!
"พี่หรอฮะ ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้!"
"กลัวเหรอ"
"ชาลีไม่ชอบ!"
"ถ้ากูจะต้องลงนรกกูก็จะลากมึงลงไปด้วย..ชาลี"
"พูดเรื่องบ้าอะไรปล่อยชาลีลงเดี๋ยวนี้!..เราไม่เคยรู้จักกันเป็นบ้าไปแล้วเหรอไง"
".........."
สายตาผมมองทอดยาวไปบนถนนไม่ได้สนใจเสียงร้องขอจากคนด้านข้าง สมองผมสั่งให้เท้าเหยียบคันเร่งจนมิดและผมจะจัดการไอ้เด็กชาลีนี่เอง
เอี๊ยดดดดด!!!!!
"โอ้ย!"
"หึ!"
ผมแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆหันไปมองมันที่เอามือถูขมับตัวเองเอาไว้...เสือกโง่ไม่คาดเข็มขัดเองหัวแม่งเลยกระแทกเข้าให้ล่ะสิ
โง่..
"ผมไปทำอะไรให้คุณ.."
"มึงไม่ได้ทำกับกูหรอก.."
"ปล่อยผมไปเถอะเราไม่เคยรู้จักกัน"
"หุบปาก!..ลงไป"
"ไม่!..ช่วยด้วยฮะ!"
"ไอ้เด็กบ้า"
ผมรีบวิ่งลงจากรถไปจับไอ้เด็กชาลีที่วิ่งโผลงผลางออกไปแถมยังแหกปากตะโกนร้องขอให้คนช่วย แต่เสียใจด้วยนะผมเข้าออกคุยบ่อยกว่าที่มันคิดซะอีก
"มึงจะแหกปากทำไม"
"ปล่อยผมไปเถอะนะ.."
"นอนกับกูสิแล้วกูจะปล่อย"
"ปล่อยผมนะ.."
ผมกระตุกยิ้มใส่มันที่ดิ้นพล่านในอ้อมแขนผม รู้ทั้งรู้ว่าดิ้นไปก็ไม่หลุดมันจะดิ้นให้เหนื่อยไปทำไมเหนื่อยกายไปเปล่าๆสู้เก็บแรงไว้ครางใต้ร่างผมไม่ดีกว่าเหรอไง หึ!
"เก็บแรงไว้ครางดีกว่า"
- Writer
