ตั้งแต่วันเกิดเรื่องเวลาล่วงเลยมานานนับสัปดาห์แล้ว แคทเธอรีนกับเพทายก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย แคทเธอรีนก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ และพยายามทบทวนทุกอย่าง ว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อ หลังจากนี้ต่อให้หายดีแล้ว เธอก็คงไม่กล้าที่จะกลับไปทำงานกับเขาอีกแล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แคทเธอรีนหันมองอย่างเชื่องช้า ในใจก็แอบหวังว่าจะเป็นเพทาย แต่ก็ไม่ใช่ หน้าจอแสดงชื่อของ -เชสต์-
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้า เพื่อปรับให้เสียงกลับไปเป็นปกติ เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะแอบคิดว่าจะหายไปอย่างเงียบๆ และหนีไปพักใจไกลๆ
“ค่ะคุณเชสต์ มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถาม
“คุณโอเคหรือเปล่าครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” คำถามของเชสต์ทำให้แคทเธอรีนรับรู้ได้ ว่าเขาคงจะรู้เรื่องระหว่างเธอกับเพทายแล้ว
“โอเคค่ะ ไม่เป็นอะไรเลย..ฮึก...” เสียงสะอื้นของแคทเธอรีนหลุดรอดการควบคุมออกมาในที่สุด เธอไม่สามารถฝืนตัวเ
