แมวเหมียวของมาเฟีย

` สาวสวยดวงตาสีฟ้า จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากเอิบอิ่ม เรือนผิวขาวเนียนจากยีนความเป็นลูกครึ่ง ยิ่งเสริมให้ร่างบางสูงโปร่งของเธอดูสง่า แคทเทอรีน เร่งฝีเท้าเดินออกจากลิฟต์เพื่อไปรับของที่หน้าคอนโดของเธอ และเมื่อมาถึงใบหน้ากังวลก็พลันงดงามขึ้นด้วยรอยยิ้มหวาน ช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ถูกยื่นให้กับเธอ แคทเทอรีนไม่ต้องดูชื่อผู้ส่งก็รู้ทันทีว่าดอกไม้ช่อนี้มาจากใคร "เจ้าของดอกไม้ฝากให้ผมบอกคุณว่า สุขสันต์วันครบรอบ 1 ปีนะครับ" ชายหนุ่มผู้มาส่งดอกไม้บอกกับสาวสวยตรงหน้า เธอเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะรับช่อดอกไม้มาจากเขา แล้วเดินกลับขึ้นห้องของตัวเอง เวลา 1 ปีผ่านไปเร็วราวกับสายลมพัดผ่าน นับตั้งแต่ที่เพทายย้ายแคทเทอรีนไปเป็นผู้จัดการร้าน Do you love cup cake ร้านกาแฟที่รับช่วงต่อจากไวน์และคัพเค้ก เขาก็สารภาพกับเธอว่าชอบ อยากจะทำความรู้จักให้มากกว่าแค่เจ้านายกับลูกน้อง แต่แคทเทอรีนก็ไม่ได้ตอบตกลง เพทายจึงประกาศกับเธอว่าะเดินหน้าจีบจนกว่าจะใจอ่อน และเขาก็สม่ำเสมอมาตลอด 1 ปีเต็ม มีดอกไม้ให้ทุกเดือน พาไปกินข้าว ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น และแม้ว่าหัวใจของแคทเทอรีนจะยอมรับความรักจากเพทายมานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ได้บอกกับเขาไปเสียที 'ดอกไม้สวยมาก' หญิงสาวถ่ายรูแคู่กับช่อดอกไม้ที่เพิ่งได้รับ ส่งให้กับคนที่ส่งมันมาให้เธอ 'ชอบหรือเปล่า' เธออ่านข้อความตอบกลับก่อนจะยิ้มจนแก้มปริ แล้วพิมพ์ตอบกลับเขาไปทันที 'ชอบมาก' 'ผมหมายถึง คุณชอบผมหรือเปล่า' แคทเทอรีนเพียงแค่ยิ้มกับข้อความ แต่ไม่ได้ตอบกลับคนส่ง เธอรู้สึกว่าชอบที่จะให้เขาจีบเธอไปแบบนี้มากกว่า กลัวว่าหากตอบตกลงคบกับเขาง่ายๆ ความน่ารักที่เขามีให้เธอมาตลอด 1 ปี มันอาจจะหายไป ทางด้านของเพทายนั้น หลังส่งข้อความให้กับแคทเทอรีนแล้ว ก็นั่งรอคำตอบจากเธออยู่สักพัก แต่เมื่อเห็นว่าคงไม่ได้รับข้อความตอบกลับแล้ว จึงได้เก็บโทรศัพท์เข้าที่ แล้วเริ่มหันไปให้ความสนใจกับบทสนทนาบนโต๊ะอาหารแทน "พ่อเพทายเขาก็ยังไม่มีใคร เห็นว่าหนูรสก็ยังโสด ดิฉันก็เลยอยากจะพาเด็กๆ มารู้จักกันไว้ เผื่อว่าถูกใจกัน" คุณนายบุษรา แม่ของเพทายบอกกับคนบนโต๊ะอาหาร ในวันนี้เพทายถูกนัดมาดูตัวหลังจากปฏิเสธไปหลายครั้ง "แน่เหรอคะคุณบุษ พ่อเพทายหล่อออกขนาดนั้น แถมยังเก่งทำธุรกิจจนติดอันดับต้นๆ จะไม่มีสาวๆ ว่าเกี่ยวพันบ้างเชียวหรือคะ" คุณนายรินรนีพูดขึ้นบ้าง "ที่เป็นตัวเป็นตนไม่มีหรอกค่ะ แต่ถ้าคบเล่นๆ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะไม่เคยเห็นพามาเจอแม่สักคน" ทางผู้ใหญ่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนคนที่ถูกจับคู่มานั้นต่างก็เอาแต่ก้มหน้าดูโทรศัพท์ด้วยความอึดอัด รสรินเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานในตอนนี้ อีกทั้งเธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จักด้วย แม้จะเคยไปกินอาหารที่ร้านของเพทายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว หากเขาอยากจะแต่งกับเธอจริงจัง อย่างน้อยก็ต้องมีช่วงจีบ ช่วงคบหากันก่อนบ้าง "คุณแม่คะ คุณป้าคะ อย่าหาว่ารสเสียมารยาทเลยนะคะ แต่พอดีรสมีงานต่อ รสขอตัวก่อนได้หรือเปล่าคะ” คุณนายรินรนีได้แต่ฉีกยิ้มกลบเกลื่อน เมื่ออยู่ๆ ลูกสาวก็พูดขึ้นมาอย่างนั้น “อ้อ! ไม่เป็นไรลูก อิ่มกันแล้วนี่ ใช่ไหม?” คุณนายบุษรารีบพูดขึ้น พลางใช้ศอกกระทุ้งแขนลูกชายเพื่อให้ช่วยเสริม “ครับ” เพทายรีบพูดขึ้น” หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสอง กาอนเดินออกจากห้องอาหารไป “ตาเพทายรีบตามไปส่งน้องเขาสิ” บุษรากระซิบบอกลูกชาย ซึ่งเขาก็ดูจะขัดใจแม่ไม่ได้เสียด้วย ร่างสูงรีบลุกยืนขึ้น แล้วเดินจ้ำตามหญิงสาวที่เดินนำออกไปก่อน “อ้าว…มีอะไรหรือเปล่าคะ” เมื่อเห็นว่าเพทายเดินตามมา หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวก็พลันหยุดเดิน ก่อนจะหันไปถามเขา “ผมจะมาส่งคุณรสน่ะครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม ตาจ้องมองดูหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา เมื่อครู่ไฟในห้องอาหารค่อนข้างจะมัวตา ทำให้มองเห็นหน้าเธอไม่ชัดนัก รสรินเป็นหญิงสาวสวย ตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาว ตัวเล็ก แต่มองภาพรวมแล้วถือว่าเป็นคนรูปร่างหน้าตาดี เพียงแต่ไม่ตรงสเป็กของเพทายก็เท่านั้น “คุณป้าคงจะสั่งให้ตามมาสินะคะ” รสรินพูดขึ้น เธอไม่รู้สึกว่าเขาสนใจเธออยู่แล้ว แถมยังแอบเห็นว่าเขาก้มดูโทรศัพท์มือถืออยู่ตลอด ไม่แน่เขาคงจะมีคนที่ถูกใจอยู่แล้วก็ได้ “พูดกันแบบไม่โกหกก็ใช่ครับ แต่ผมเองก็อยากจะตามมาอยู่แล้ว” คำพูดของชายหนุ่มทำให้รสรินรู้สึกสนใจ เขาจงใจพูดให้เธอประทับใจ และรู้สึกว่าเขาอยากจะทำความรู้จักกับเธอ “ทำไมละคะ?” “ผมคิดว่านี่คงไม่ใช่การนัดทานข้าวเพียงครั้งเดียวของพวกเราแน่ ก็เลยคิดว่าเราควรจะรู้จักกันเอาไว้บ้าง” “ถ้าคุณไม่ได้สนใจอะไรรสนักหนา ไม่ต้องก็ได้นะคะ รสเคลียร์กับแม่ของรสได้” นี่ไม่ใช่การนัดดูตัวครั้งแรกของเธอ คุณนายรินรนีนัดผู้ชายมากินข้าวกับลูกสาว เพื่อต้องการจะจับคู่มาหลายคนแล้ว แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเพราะรสรินไม่ถูกใจ “ผมดูไม่สนใจคุณเหรอ?” คำถามของคนตรงหน้า ทำให้คิ้วเรียวสวยยกขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสนใจ ก่อนที่เธอจะแสยะยิ้ม แล้วตอบตามที่ตาของเธอเห็น “คุณแทบจะไม่มองรสด้วยซ้ำ เห็นก้มมองโทรศัพท์อยู่ตลอด มีบางจังหวะยิ้มให้โทรศัพท์ด้วย” รสรินต้องการจะบอกกับเขา ว่าเธอพอจะมองออกว่าเขานั้นไม่ใช่คนที่โสด 100% “ก็เราเจอกันครั้งแรก จะให้ผมนั่งจ้องหน้าคุณตลอด แบบนั้นคงเสียมารยาทน่าดู” แม้การโต้ตอบของเพทายจะไม่ได้ปฏิเสธ ว่าที่ยิ้มกับโทรศัพท์เพราะอะไร แต่รสรินก็รู้สึกสนใจในตัวเขาพอสมควร ทั้งสองคนจึงได้แลกช่องทางการติดต่อกันเอาไว้ เผื่อว่าจะได้ไปทำความรู้จักกันเองโดยไม่ผ่านผู้ใหญ่แบบวันนี้ เพทายไม่ได้คิดว่าตัวเองจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอคนนี้ แต่ก็ยอมรับว่ารสรินน่าสนใจทีเดียว เพราะเธอไม่ได้ส่งสายตายั่วยวนเขาตลอด เหมือนกับผู้หญิงคนก่อนๆ ที่แม่เคยพาไปเจอ