พ่ายปรารถนาเจ้ารัตติกาล

หวาดหวั่น(จบตอน)

การปะทะเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างใช้พลังเวทย์ต่อสู้กันจนต้นไม้รอบข้างถูกทำลายไปหลายต้น กำลังภายในและพลังจิตของแต่ละฝ่ายรุนแรงมาก มากจนทำให้บรรยากาศบริเวณนั้นราวกับเกิดพายุร้ายและแผ่นดินไหว แล้วร่างเพรียวระหงของแวมไพร์สาวก็ปรากฏขึ้นอีกตน เอลิต้านั่นเองที่ออกตามหาตัวเพื่อนรักของเธอจนเจอ หญิงสาวจึงช่วยอาเทอร์ต่อสู้กับเซอร์คัสอีกแรง แม้ว่าต่อไปเธอกับเซอร์คัสอาจจะต้องเป็นศัตรูกันก็ตาม

“เอลิต้า นี่เธอคิดจะอยู่ข้างไอ้อาเทอร์เหรอ”

“ฉันไม่คิดที่จะอยู่ข้างใคร แต่คุณตั้งใจจะทำร้ายเพื่อนรักของฉัน ฉันก็ต้องช่วย”

“ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันขอไล่เธอออกจากกลุ่มตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”

เอลิต้าไม่สนใจพุ่งตัวเข้าใส่เซอร์คัสเต็มกำลัง แต่ก็ถูกผลักกระเด็นออกมาเต็มแรงเช่นกัน กำลังจะถูกเซอร์คัสใช้พลังกระแทกซ้ำ แต่ก็ถูกราชาแวมไพร์เข้ามาขวางไว้ทัน แล้วฝ่ายที่ถูกเล่นงานกลับเป็นเซอร์คัสแทน

ตุ้บ!

“โอ๊ย! ไอ้อาเทอร์! ฝากไว้ก่อนเถอะ”

เซอร์คัสกุมบาดแผลที่อกเอาไว้ ก่อนจะลนลานกระโดดหายไปในเงามืดของรัตติกาล เอลิต้าหันมาโค้งคำนับขอบคุณราชาแวมไพร์ด้วยแววตาเศร้า เธอไม่รู้ว่าอนาคตหลังจากถูกไล่ออกจากกลุ่มจะเป็นอย่างไร แต่มันไม่สำคัญหรอก ขอแค่ให้ณิชานันท์ปลอดภัย เธอก็ดีใจแล้ว

“ฉันขออนุญาตพาเพื่อนของฉันกลับนะคะ”

เจ้าของร่างสูงใหญ่ ที่มีใบหน้าหล่อเหลาเกินมนุษย์ เพียงแค่พยักหน้าให้เล็กน้อย โชคดีแค่ไหนที่เขาเดินทางผ่านมาเจอ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รอดปลอดภัย พลันสายตาของเขาก็เหลือบแลไปเห็นบางอย่างบนหน้าอกของมนุษย์สาว

ดวงตาคมสีท้องฟ้ายามราตรี มองที่สร้อยคอเส้นนั้น มันมีจี้เป็นล็อกเก็ตนาฬิกา ดูช่างคุ้นเคยนัก หากเปิดฝาล็อกเก็ตออกมาดู ก็คงจะรู้คำตอบที่คาใจ

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยชีวิตเพื่อนรักของฉันเอาไว้”

คราวนี้ไม่ใช่แค่พยักหน้า เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วถาม

“เพื่อนของเธอชื่ออะไร”

“ณิชานันท์ค่ะ”

แล้วร่างสูงก็ดึงแหวนจากนิ้วก้อยของเขาออกมา ยื่นออกไปตรงหน้าเอลิต้า

“ถ้าเธออยากให้เพื่อนของเธอปลอดภัยจากไอ้เซอร์คัส ก็เอาแหวนนี่สวมที่นิ้วนางของเพื่อนเธอ ถ้าหากมีภัยฉันจะได้มาช่วยทัน”

“เพื่อที่จะบอกว่าณิชานันท์เป็นผู้หญิงของคุณด้วยอย่างนั้นใช่ไหมคะ”

“ก็ทำนองนั้น แต่เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ดื่มเลือดมนุษย์ เลือกเอาแล้วกันว่าจะห่วงว่าเพื่อนรักของเธอจะกลายมาเป็นผู้หญิงของฉัน หรือจะยอมให้ไอ้เซอร์คัสมันมาดื่มเลือดเพื่อนรักของเธอ”

“ค่ะ” เอลิต้ารับแหวนสีทองมาไว้ในมือ ก่อนที่อาเทอร์จะลับหายไปในเงามืด

เรื่องนี้เธอจะให้ณิชานันท์เป็นคนตัดสินใจเองว่า จะยอมเป็นผู้หญิงของราชาแวมไพร์อย่างอาเทอร์ หรืออาจจะถูกเซอร์คัสจอมแวมไพร์ผู้กระหายเลือดทำให้กลายเป็นบริวารผีดูดเลือดเช่นเดียวกับเธอ แต่ทั้งสองอย่างมันก็ไม่ต่างกันนัก มันน่ากลัวพอๆ กันในความคิดของมนุษย์ เอลิต้าคิดก่อนจะพาเพื่อนรักกลับไปยังบ้านของเธอ