หนี้เสน่หาจอมมาร

EP.07

“อ้าว! บอสครับ รอผมด้วย” กายรีบเปิดประตูตามลงมาอย่างกระวีกระวาด เมื่อร่างสูงใหญ่ของอารัญก้าวลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปในงานโดยไม่รอเขาเลย

           “บอสนะบอส บทจะนิ่งก็ยังกับผีดิบ บทจะไปก็เร็วยังกับพายุ”

           เลขาฯ หนุ่มสุดหล่อตามแบบฉบับเทรนด์หนุ่มเกาหลีได้แต่บ่นกระปอดกระแปด แต่ก็ต้องรีบตามเจ้านายเข้าไปด้านในให้ทัน เพราะบอสหนุ่มสุดหล่อของเขาไม่เคยคุ้นกับประเพณีไทย ยิ่งงานอวมงคลนี้ยิ่งไม่ปรากฏว่าอารัญเคยไปมาก่อน หากไปทำอะไรผิดที่ผิดทางเข้า มีหวังเขานี่ละที่จะถูกคุณอรัญญาตำหนิได้ โทษฐานที่ไม่ให้คำแนะนำที่ดีพอแก่ลูกชายของท่าน

           พรบุหลันจ้องมองใบหน้าของแม่ด้วยความอาลัยอย่างที่สุด ดวงตาบอบช้ำไม่อาจละความร้อนวูบวาบไปได้เลย นิ้วน้อยๆ ไล้ไปบนรอยยิ้มของแม่ ดั่งจะจดจำภาพนี้ให้ขึ้นใจ เพราะเธออยากให้แม่ยิ้มมากที่สุด แม้คนทั่วไปจะรับรู้ว่าครูรัชนีกรเป็นคนใจดีและมีความโอบอ้อมอารีกับคนอื่นอยู่เสมอ แต่สิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ แม่เก็บกักความทุกข์ไว้มากมายแค่ไหน

           ตั้งแต่เธอจำความได้ เธอก็มักจะเห็นแม่นั่งมองทิวไม้เป็นเวลานานๆ แม่ทำเหมือนมีอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา และมีเพียงเรื่องราวของใครบางคนเท่านั้นที่ทำให้แม่ยิ้มได้อย่างมีความสุข ในยามที่แม่พูดถึงเขา สายตาของแม่บ่งบอกบางสิ่งที่เธอไม่กล้าคิดไกลไปถึงคำตอบ รู้แต่แม่มีความสุขก็พอแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังรู้สึกว่าเป็นความสุขที่เศร้ามาก เพราะแววตาของแม่บอกแบบนั้น

           “หนูหวังว่าเขาจะมานะคะแม่ แม่จะได้ไม่ติดค้างอะไรกับเขาอีก”

           เธอพึมพำกับรูปภาพ ก่อนจะหันกลับไปยังบันไดด้านข้าง เพื่อลงมาเตรียมของชำร่วยสำหรับแจกแขกผู้มาร่วมงานซึ่งมีไม่มาก ทว่าแผงอกกว้างของใครบางคนที่อยู่ในระดับสายตาก็ทำให้พรบุหลันต้องแหงนหน้าขึ้นมอง แขกคนใหม่ที่ทำให้เธอถึงกับตกตะลึงจนลืมแม้กระทั่งเสียงของตัวเอง

           ผู้ชายในช่วงวัยไม่น่าจะเกินสามสิบปี ที่มีเรือนร่างสูงใหญ่จนเธอต้องแหงนหน้าขึ้นมอง เขาสวมชุดสูทสากลเรียบหรูดูดี สมาร์ตอย่างที่สุด ราวกับเขาคนนี้เป็นนายแบบที่หลุดออกมาจากแมกาซีนหัวนอกสักเล่ม ใบหน้าหล่อจัดสไตล์หนุ่มลูกครึ่งยุโรปทำให้พรบุหลันหายใจติดขัด

           แม้กำลังตื่นตะลึง แต่เธอก็ยังไม่วายจะสำรวจตรวจตราใบหน้านั้น เริ่มจากเส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ไถด้านข้างสั้น แต่ด้านบนที่ยาวกว่าถูกหวีเรียบลู่ไปด้านหลัง อีกทั้งแนวคิ้วสีเดียวกับดวงตาที่ทอดมองเธออยู่ก็ทำให้พรบุหลันสะท้านมากขึ้น เพราะระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ทำให้เธอเห็นแม้กระทั่งแพขนตาที่หนาและงอนงามดุจสตรี รวมทั้งภาพสะท้อนในลูกแก้วสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น ซึ่งจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากใบหน้าของเธอ

           แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวาบมากที่สุดก็คงเป็น จมูกโด่งเป็นสันที่ทำท่าราวกับจะโน้มเข้าใกล้ ริมฝีปากเรียบตรงที่ด้านบนปกคลุมไปด้วยไรหนวดจางๆ แอบเซ็กซี่เล็กๆ กำลังขยับออก กว่าพรบุหลันจะรู้ตัวว่าไม่สมควรจ้องมองเขาแบบนี้ ก็ตอนที่ดวงตาคมเข้มคู่นั้นทอแสงอ่อนลงอย่างเอื้อเอ็นดู

           “สวัสดีค่ะ คุณ... เอ่อ... คุณมางานของแม่ใช่มั้ยคะ”

           พรบุหลันพนมมือไหว้และเอ่ยทักออกไปก่อน แม้ว่าจะดูไม่ดีเพราะติดขัด แต่เธอก็พยายามดึงสติกลับมาให้มากที่สุดแล้ว ก็ใบหน้าของเขาทำเอาเธอนึกคำพูดไม่ออก เรียกได้ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหล่อมากขนาดนี้มาก่อน นอกจากดารา นายแบบตามหน้านิตยสาร แต่คนเหล่านั้นก็ให้แฟนคลับชื่นชมผ่านจอโทรทัศน์หรือไม่ก็โปสเตอร์สินค้าเท่านั้น ไม่เคยมีคนหล่อที่ไหนมายืนให้เธอชื่นชมได้ใกล้มากขนาดนี้            

           คนหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้อารมณ์เศร้าของเธอชะงักค้างเสียดื้อๆ กลายเป็นเลือดลมวูบวาบอย่างไม่เหมาะกับกาลเทศะ ทั้งที่เวลานี้เธอควรจดจ่ออยู่กับความเศร้าหมองแท้ๆ แต่ใจเธอกลับไขว้เขว และเมื่อปรับสติสตังได้แล้วก็ควรที่จะต้องเอ่ยถามออกไปเพราะเธอเป็นเจ้าภาพ อีกทั้งยังไม่แน่ใจว่าเขามาผิดงานหรือเปล่า เพราะรอบเมรุนี้ก็มีงานอยู่สี่ศาลาด้วยกัน เขาอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ เพราะเธอมั่นใจว่าไม่รู้จักผู้ชายคนนี้แน่ แต่เขากลับตอบว่า...

           “ใช่ครับ ผมมางานของ...พี่เดือน ผมอารัญ”

           เขาตอบคำถามก่อนจะหันใบหน้าหล่อเหลามองตรงไปยังรูปภาพของแม่ รอยยิ้มเศร้าฉายขึ้นบนใบหน้า

           “ฉันเป็นลูกสาวของท่านค่ะ”

           พรบุหลันเอ่ยแนะนำตัวเองทั้งที่หัวใจของเธอกำลังสะท้านไม่ต่างจากร่างกายเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนั้นตอบกลับมา เพราะเขาคือ ‘อารัญ’ คนที่ทำให้แม่ยิ้มได้ทุกครั้งยามที่พูดถึง

           เขาคือคนที่เธอพยายามส่งข่าวคราวของแม่ ตั้งแต่ที่คุณหมอบอกว่าแม่จะอยู่ได้อีกไม่นาน จนเธอได้เบอร์โทรศัพท์ของคนทางนั้นมา และก็ได้แจ้งข่าวครั้งสุดท้ายในวันที่แม่จากไปอย่างสงบ เขาคือคนที่เธอคาดหวังว่าจะได้พบตลอดเวลาที่ผ่านมา และเขาก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว