หนี้เสน่หาจอมมาร

“ผมไม่เชื่อ! เดือนไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ แม่โกหกผม!”            เด็กหนุ่มแผดเสียงลั่นต่อว่าแม่ตนเอง ทั้งยังยืนจังก้ากำมือแน่น ไม่ยอมรับรู้ในสิ่งที่แม่กำลังบอกกล่าวเลยสักนิด ใบหน้าหล่อจัดสไตล์หนุ่มลูกครึ่งยุโรปออกสีแดงก่ำด้วยความโมโห ปะปนกับความผิดหวังและรับไม่ได้กับสิ่งที่แม่กล่าวหาเธอคนนั้น แม่กล่าวหาว่าผู้หญิงที่เขารักจากไปแล้ว จากไปพร้อมกับเงินก้อนโต            “ไม้! นี่ลูกจะบ้าไปแล้วหรือไง แม่เป็นแม่ของลูกนะ แม่จะโกหกลูกไปทำไม”            “ก็แม่เกลียดเดือนน่ะสิ ผมรู้นะว่าแม่ไม่อยากให้ผมกับเดือนรักกัน แม่กีดกันผม แม่ไล่เธอไปใช่มั้ย!” น้ำเสียงที่เค้นออกมาคือความขื่นขม ความผิดหวังที่แม่กีดกันความรักของเขา จนถึงกับระเบิดอารมณ์ใส่ผู้ให้กำเนิด            “ไม้ เอาละ เอาละ ในเมื่อลูกอยากฟังความจริง แม่ก็จะบอก ลูกจะได้ตาสว่างเสียที ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้เลือกลูก แต่เขาเลือกเงิน เขาไม่ได้รักลูก ลูกได้ยินที่แม่พูดมั้ยไม้ เธอเลือกเงิน ไม่ใช่ลูก!”            “ไม่...ผมไม่เชื่อแม่ ไม่มีวันเชื่อ แม่โกหกผม”            คำพูดพึมพำติดอยู่ที่ริมฝีปาก เพราะสิ่งที่แม่พูดนั้นไม่เคยอยู่ในความคิด เธอจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับเขาอย่างแน่นอน ทั้งหมดนี้ต้องมีคนวางแผนเอาไว้ และคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ ‘แม่’            “แม่ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แม่บังคับเธอใช่มั้ย บอกมาสิว่าแม่บังคับเธอ บอกมา! แม่...บอกมา! แม่บังคับเธอใช่มั้ย!”            “ไม้! จะบ้ารึไง! ฟังแม่บ้างสิ แม่ไม่ได้บังคับเธอ เธอไปของเธอเอง เธอเลือกของเธอเอง”            “ผมไม่เชื่อ เดือนไม่มีวันทำอย่างนั้นกับผม ผมไม่เชื่อ! แม่โกหก”            “งั้นดูซะให้เต็มตา ดูผู้หญิงที่ลูกบอกว่ารักนักรักหนา เขารักลูกหรือเปล่า เขาเลือกอะไร ดูซะ!”            ชายร่างสูงที่อ่อนแรงอย่างที่สุดก้มลงเก็บเอกสารยับๆ ที่แม่ปาใส่หน้าเขาขึ้นมากางออกดู สิ่งที่เห็นทำให้เขาส่ายหน้า เพราะมันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เธอไม่มีวันจะเลือกรับเงินภายใต้เงื่อนไขคือ เลิกยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก เอกสารเหล่านี้ต้องเป็นของปลอมที่แม่จงใจสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกลวงเขา            “ไม่จริง!...แม่โกหกผม เดือนไม่มีวันทำแบบนี้แน่ เดือนรักผม เดือนไม่มีวันทิ้งผม เราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน เดือนจะรอจนผมเรียนจบ”            ใบหน้าที่ส่ายไปมาไม่ต่างจากคนที่เห็นโลกถล่มลงมาตรงหน้า ร่างกายสูงใหญ่ตามชาติพันธุ์ของบิดายืนนิ่งเหมือนคนกำลังช็อก แต่ปากยังพ่นคำพูดกรีดหัวใจออกมาไม่หยุด            “จะไม่จริงได้ยังไง ดูสิไม้ นั่นมันลายมือของคนที่ลูกรักไม่ใช่เหรอ เธอเลือกรับเงินที่แม่ให้ มากกว่าจะเลือกอยู่กับเด็กอย่างลูก ตาสว่างสักทีสิ ไม่มีใครเขาจะมาฝากอนาคตไว้กับเด็กหรอกนะ เธอไม่ได้รักลูก จำเอาไว้ เธอไม่ได้รักลูก!”            “ไม่จริง!... ไม่จริง... แม่โกหกผม... ผมไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ!”            เด็กหนุ่มตะโกนอย่างบ้าคลั่งก่อนจะผลุนผลันวิ่งออกไป โดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกตามหลังด้วยความเป็นห่วงของผู้เป็นแม่ สองเท้าก้าวเร็วรี่ไปอย่างไร้จุดหมาย ไปเพื่อให้พ้นจากความทรมานใจที่เป็นอยู่นี้ เขาวิ่งตรงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด วิ่งเพื่อให้ร่างกายตื่นตัวไม่ด้านชาไปตามหัวใจที่บอบช้ำ            เนิ่นนานจวบจนแข้งขาอ่อนล้า วิ่งต่อไปไม่ได้อีก เขาจึงทิ้งตัวลง ให้ไหลลู่จากเนินหญ้าด้านบนลงไปสู่ด้านล่าง ไม่สนใจว่าร่างที่ไร้หัวใจนี้จะไปสิ้นสุด ณ จุดไหน จนกระแทกกับต้นไม้ที่ตีนเนินด้านล่าง ทุกสิ่งทุกอย่างจึงหยุดการเคลื่อนไหวทันที            แต่ถึงอย่างนั้นหยาดน้ำตาก็ยังไหลลงมาเป็นสายต่อไปไม่หยุด พร้อมๆ กับเลือดที่ไหลออกจากหน้าผากเพราะกระแทกก้อนหิน แต่ไม่มีความเจ็บปวดใดๆ จะทำให้เขารู้สึกได้อีกแล้ว เพราะหัวใจถูกกระชากออกจากร่างทั้งที่ลมหายใจยังมีอยู่ นั่นคือ ‘เจ็บ’ ที่สุด            เจ้าของดวงตาคมเข้มที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนา ตวัดสายตาขึ้นมองภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฏอยู่ในหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ภาพนั้นแสดงบรรยากาศภายในห้องหนังสือขนาดย่อม และเสียงสนทนาของคนในภาพก็บ่งบอกว่านี่คือการสอนการบ้าน หรืออาจเป็นการแนะแนวข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์            ผู้สอนคือหญิงสาวหน้าตาสวยดูใจดี ประกอบกับผิวขาวนวลเนียนตัดกับเรือนผมดำยาวสยายจนถึงกลางหลัง ยิ่งขับให้เธอดูสวยหวานราวกับนางฟ้า ผู้สอนสวมชุดเดรสสีฟ้ายาวคลุมเข่าเรียบร้อย กำลังก้มหน้าก้มตาชี้ชวนให้เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อจัดสไตล์ลูกครึ่ง ซึ่งสวมชุดนักเรียนมัธยมปลายให้ตั้งใจฟังและจดจำวิธีการที่เธอสอน เพื่อให้การสอบปลายภาคเรียนนี้ผ่านไปได้ด้วยดี            บรรยากาศการเรียนการสอนเป็นกันเอง มีเสียงหัวเราะและหยอกเย้ากันเล่นบ้างสอดแทรกการสอนในทุกช่วง อีกทั้งรอยยิ้มและแววตาที่มองสบกันบ่อยครั้ง ก็แสดงให้เห็นว่าคนทั้งคู่มีความรู้สึกที่ดีต่อกันมากกว่าคำว่า ‘คุณครูสอนพิเศษ’ กับ ‘ลูกศิษย์ ม.ปลาย’ อย่างแน่นอน            ทว่าคนที่กำลังจับจ้องมองภาพเคลื่อนไหวอยู่ในขณะนี้กลับไม่คิดอย่างนั้น เพราะหัวใจที่เต้นเร่ามันร้องบอกว่าสิ่งที่เห็นนี้ไม่ใช่ความจริง มันคือสิ่ง ‘หลอกลวง!’