EP.08
1110 Words
“ฉันดีใจค่ะ ดีใจที่สุดที่คุณมาได้ แม่พูดถึงคุณตลอด เอ่อ... เชิญด้านล่างก่อนนะคะ พระท่านต้องขึ้นมาทอดผ้าน่ะค่ะ”
พรบุหลันเสียงสั่นเพราะดีใจกับแม่จนน้ำตาจะไหล แต่ก็ต้องเชิญเขาลงไปด้านล่างก่อน เพราะพิธีการต่างๆ กำลังเริ่มขึ้น ใจจริงเธออยากจะพูดอยากจะถามเรื่องราวต่างๆ ของแม่จากเขาตั้งมากมาย ทั้งอยากให้เขารู้ว่าวาระสุดท้ายของแม่มีเขาเป็นคนสำคัญ และการที่เขามาเผาศพแม่ในวันนี้ได้ ก็ย่อมแสดงให้เห็นแล้วว่าแม่ก็สำคัญสำหรับเขาไม่น้อยไปกว่ากัน แต่เธอต้องยั้งทุกสิ่งไว้เพราะต้องให้งานพิธีผ่านพ้นไปก่อน และก็คงจะเสียมารยาทมากถ้าเธอจะถามหรือพูดคุยเรื่องส่วนตัวของเขามากกว่านี้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกัน
ภากรทำหน้าที่เรียนเชิญผู้ใหญ่ซึ่งมาร่วมงานขึ้นเป็นผู้ทอดผ้าบังสุกุล เพื่อให้พระภิกษุสงฆ์พิจารณาผ้านั้นไปใช้ ถือเป็นการทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ผู้วายชนม์
“เขาคือคนที่จันทร์ตามหาเหรอ”
ภากรกระซิบถามในจังหวะที่พระกำลังพิจารณาผ้าบังสุกุล ไม่ใช่เพียงเขาหรอกที่อยากรู้ว่าผู้ชายดูดีและหล่อจัดจนดูแตกต่างจากคนที่นี่อย่างสิ้นเชิงเป็นใครกัน เพราะคนทั้งงานก็พากันชำเลืองมองผู้มาใหม่ทั้งนั้น แต่ที่สำคัญที่สุดก็คงเป็นสีหน้าที่แสดงอาการแปลกๆ ของพรบุหลัน ที่ทำให้เขาทนไม่ได้จนต้องถาม
หน้าระเรื่อกับดวงตาเจือความสุขคล้ายกับว่าพรบุหลันกำลังประหม่ากับการมาเยือนของคนแปลกหน้า คนที่ทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจเขาแปลกไป เพราะมันเจือไปด้วยความเจ็บ
“ใช่ค่ะพี่กร คุณอารัญเขาเป็นคนสำคัญของแม่น่ะค่ะ”
พรบุหลันมองตามสายตาของภากรไปยังคนรูปหล่อจนใจเธอสั่นสะท้าน เขาเป็นใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหนนั้นเธอไม่รู้ เธอรู้จักเขาเพียงผ่านคำบอกเล่าของแม่ รู้ว่าเขาสำคัญกับแม่มาก รู้ว่าแม่มีความสุขทุกครั้งเมื่อพูดถึงเขา รู้ว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร สรุปคือเธอรู้จักเขามากอย่างไม่น่าเชื่อ ที่ไม่รู้ก็เพียงว่าเขารูปหล่อราวกับดารา
“แล้วเขาจะขึ้นมาเผาน้าเดือนมั้ย เขาเป็นฝรั่งจะเข้าใจประเพณีของเราหรือเปล่าล่ะ”
ภากรอดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าโซนยุโรปนั้นอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจยาวเพราะความหนักใจกับสายตาของพรบุหลัน การที่เธอชำเลืองมองผู้ชายคนนั้นอยู่บ่อยครั้งก่อกวนเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“เดี๋ยวจันทร์ไปถามเขาเองค่ะ รบกวนพี่กรช่วยดูแลทางนี้ด้วยนะคะ”
ใบหน้าสวยค้อมต่ำลงเพราะกลัวว่าอาการวูบวาบจากความคิดนอกลู่นอกทางของเธอจะเป็นพิรุธให้ภากรเห็น เธอควรจะทำหน้าที่ของเจ้าภาพให้ดี โดยเฉพาะเขาเป็นแขกคนสำคัญของแม่ แขกที่แม่ไม่ได้ร้องขอให้เธอบอกเขา แต่เธออยากให้เขามาหาแม่เป็นครั้งสุดท้าย เพราะมั่นใจอย่างที่สุดว่าถ้าแม่ได้เจอเขา แม่คงจะอาการดีขึ้น
พรบุหลันค้นหาที่อยู่ของเขาจากเอกสารเก่าเก็บในลิ้นชักของแม่ แล้วก็เจอชื่อเขาอยู่ในนั้น ชื่อของเขาที่จ่าหน้าซองจดหมายที่แม่เขียน แต่ไม่เคยส่งไป แม้ว่าเขาจะมาช้าไปแล้วก็ตาม แต่เธอก็จะทำให้เขาขึ้นไปกล่าวไว้อาลัยกับแม่เป็นครั้งสุดท้ายให้ได้
“ไปสิ ผมตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว แต่คุณ...”
อารัญให้คำตอบในทันทีที่เธอสอบถามว่าเขาจะขึ้นไปร่วมพิธีการด้วยหรือไม่ ดวงตาคมเข้มมองลึกไปในตาคู่สวยที่มองเขาดั่งอยู่ในภวังค์ รอยยิ้มอ่อนโยนส่งออกไปให้ลูกสาวของรัชนีกร เพราะเขาเห็นแววเต้นระริกด้วยความตื่นเต้นบางอย่างเจืออยู่ในนั้น
“พรบุหลันค่ะ ฉันชื่อพรบุหลัน”
“อย่างนั้นต้องรบกวนคุณพรบุหลันแนะนำผมด้วยนะครับ เพราะผมไม่เข้าใจประเพณีไทยเลย นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมมางาน เอ่อ...แบบนี้น่ะครับ”
“ได้ค่ะ ฉันจะคอยแนะนำเอง” พรบุหลันรับคำพลางหลบสายตา เพราะกลัวตัวเองจะแสดงสิ่งไม่เหมาะสมออกไปมากกว่านี้ และเมื่อเธอมองเลยไปที่ด้านหลังเขา ก็เพิ่งเห็นว่านอกจากอารัญแล้วยังมีชายหนุ่มหน้าตาดีมากับเขาด้วยอีกคน ดูท่าแล้วก็น่าจะเป็นคนไทย แต่ในฐานะเจ้าภาพเธอควรจะเป็นคนแนะนำทุกอย่างให้เขาเองมากกว่า และเมื่อสัญญาณประชุมเพลิงดังขึ้น เธอจึงเชิญเขาขึ้นไปบอกลาแม่เป็นครั้งสุดท้าย
อารัญหยิบดอกไม้จันทน์จากพานที่พรบุหลันยื่นมาให้นำไปวางไว้ที่ฐานของโลงตามที่ผู้อื่นวางไว้อยู่ก่อนแล้ว จากนั้นจึงขยับเลี่ยงออกมายืนอยู่ด้านหน้ารูปผู้ตาย
ดวงตาคมเข้มทอดมองใบหน้าของเธอที่ส่งรอยยิ้มตรงมาให้เขา เพิ่งได้เห็นใกล้ๆ ว่ารัชนีกรในวัยสามสิบเจ็ดปีนั้นยังสวยงามไม่ต่างจากเมื่อสิบห้าปีก่อนสักเท่าไร เพียงแต่ดวงตาไม่ได้สุกสกาวเหมือนดวงดาวบนฟากฟ้าอีกแล้ว ทว่าคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของรูปภาพนั้นกลับไม่ใช่...
อารัญมองใบหน้าของพรบุหลันสลับกับมองใบหน้าของรัชนีกร ‘คล้ายกันมาก’ แต่คนที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้าเขาดูสวยกว่า พรบุหลันสวย สาว บอบบาง ดุจดอกไม้แรกแย้ม และยังมีชีวิต แวบหนึ่งของความคิดนั้นคือเขาอยากใช้ความสวยของเธอคนนี้ให้คุ้มค่า
พรบุหลันมองเขาวางฝ่ามือบนกรอบรูปของแม่ ปลายนิ้วเรียวยาวไล้สัมผัสลงมาตามกรอบรูปในตำแหน่งของเส้นผม ก่อนจะแตะนิ่งๆ อยู่บนซีกแก้มผ่านกระจกใสอย่างแผ่วเบา เขาทำราวกับคนตกอยู่ในภวังค์ หรือเขากำลังกล่าวไว้อาลัยกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย
รอยยิ้มทั้งน้ำตาเกิดขึ้นเมื่อเห็นสิ่งนั้น แม้ตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้อีกก็ตาม เพราะเธออยากส่งแม่ด้วยความเข้มแข็ง ไม่อยากให้แม่ต้องห่วงอะไรอีก แต่ภาพความประทับใจที่เธอพาเขามาหาแม่ได้ ทำให้เธอฝืนน้ำตาไว้ไม่ไหวจริงๆ
- Writer
