EP.05
1036 Words
‘คุณไม้คะ คุณไม้อยากรู้อะไรคะ หรือไม่เข้าใจตรงไหน ถามพี่สิคะ’
ใบหน้าเธอเอียงน้อยๆ อย่างต้องการคำตอบ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน แต่ริมฝีปากอมยิ้มน้อยๆ คล้ายกับจะเอ็นดูเขาอยู่มาก หรือนั่นคือเธอกำลังเอียงอายกันแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เขาประหม่ามากขึ้นไปอีก แต่ถ้าไม่พูดออกไปเขาคงอัดอั้นจนไม่มีสมาธิฟังในสิ่งที่เธอสอนแน่
‘ผม...เอ่อ... ผมอยากรู้ว่า...ว่า... เอ่อ...พี่เดือน...พี่เดือนมีแฟนหรือยังครับ’
นั่นคือคำถามที่โพล่งออกไปตามใจคิด และหัวใจของเขาก็พองโตมากขึ้น เพราะระยะที่ใกล้กันเพียงโต๊ะกั้นทำให้เขามองเห็นริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันน้อยๆ ดวงตาสวยหวานหลุบมองลงต่ำ รวมทั้งแก้มสีขาวนวลที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ อาการที่เห็นนี้แปลว่า ‘มี’ หรือ ‘ยังไม่มี’ กันนะ ดังนั้นคำถามรุกเร้าจึงเดินหน้าต่อ
‘ว่ายังไงล่ะครับ พี่เดือนมีแฟนแล้วหรือยัง’
‘เอ่อ...พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับการเรียนของเรานะคะ คุณไม้ถามเฉพาะเรื่องเรียนดีกว่า อย่าสนใจเรื่องของพี่เลย ตั้งใจเรียนจะได้สอบได้คะแนนเยอะๆ คุณแม่ของคุณไม้จะได้ไม่ตำหนิพี่ด้วย มาเถอะค่ะ สงสัยข้อไหนบอกพี่มาเร็ว’
‘ไม่สนใจได้ยังไงครับ ก็ผม...’
‘คะ?’ ใบหน้าและดวงตาที่ฉายชัดถึงความสนเท่ห์ทำให้เขาตัดสินใจ
‘ผม...ผมสนใจว่าพี่เดือนมีแฟนหรือยัง สนใจว่าพี่เดือนจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่าตอนกลับไปบ้าน สนใจว่าในวันหยุดพี่เดือนจะภาวนาให้ถึงวันสอนผมเร็วๆ บ้างมั้ย ผมสนใจว่าในความฝันของพี่จะเคยมีผมอยู่ในนั้นหรือเปล่า และผมก็สนใจว่าพี่เดือน...จะคิดเหมือนกันกับผม...บ้างมั้ย’
ทุกสิ่งที่เขาคิดถูกพูดออกไปจนหมดสิ้น เพราะถ้าไม่ได้พูดครั้งนี้ ครั้งต่อไปเขาก็คงจะไม่กล้า หรืออาจจะไม่มีโอกาสได้เปิดเผยความในใจอีกก็ได้
‘คุณไม้!... คุณไม้พูดอะไรออกมาคะ’
ริมฝีปากของรัชนีกรสั่นระริก ดวงตาเบิกกว้าง ตื่นตะลึงจนใบหน้าแดงระเรื่อมองเห็นได้ชัดมากยิ่งขึ้น ทำให้เขาจดจ่อกับคำตอบ และเขาต้องรู้ให้ได้
‘ผมชอบพี่เดือน พี่เดือนล่ะครับ ชอบผมบ้างมั้ย บอกผมสิครับ ผมอยากรู้ว่าพี่เดือนชอบผมหรือเปล่า อยากรู้ว่าเราคิดตรงกันใช่มั้ย’
‘คุณไม้...เอ่อ... คุณไม้จะชอบพี่ได้ยังไงคะ พี่แก่กว่าคุณไม้ตั้งหกปีนะ’
เธอตอบไม่ตรงคำถาม ทั้งยังหลบสายตา ไม่ต่างจากเด็กสาวที่เคยมาสารภาพรักกับเขาหรือนำของขวัญวันสำคัญต่างๆ มามอบให้เลยสักนิด เธอเหล่านั้นเอียงอายที่จะสารภาพและมีทีท่าเขินอายแบบนี้ แต่เขากลับไม่เคยคิดจะมอง ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ แต่กับรัชนีกร เขาอยากจะมองและสัมผัสแก้มแดงๆ นั้นเหลือเกิน
‘อายุเป็นเพียงตัวเลขไม่ใช่เหรอครับ แค่เราชอบกันก็พอ ผมชอบพี่เดือน พี่เดือนชอบผม อายุไม่เห็นสำคัญเลย พี่เดือนครับ บอกผมเถอะครับ พี่เดือนชอบผมบ้างหรือเปล่า’
อาการชะงักของเธอทำให้เขากล้าที่จะก้าวเข้าใกล้ ร่างสูงใหญ่เป็นหนุ่มเต็มตัวของเขาจึงก้าวเข้าหาหญิงสาวรุ่นพี่ที่ ทำให้เขาคิดว่าอายุเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ เมื่อได้พบเธอ เขาอายุสิบหก ส่วนเธอนั้นอายุยี่สิบสอง และเชื่อได้ว่าหากเขาพาเธอไปอวดเพื่อนๆ จะไม่มีใครคิดว่าเธอแก่แน่นอน ทุกคนจะต้องอิจฉาที่เขามีแฟนสวยและอ่อนหวานราวกับนางฟ้าแบบนี้
‘แต่มันไม่เหมาะสมนะคะ พี่เป็นคุณครูสอนพิเศษของคุณไม้ คุณไม้เป็นนายจ้าง’
‘ผมไม่ใช่นายจ้างของพี่เดือนนะครับ แม่ต่างหาก และพี่เดือนก็แค่มาติวคณิตศาสตร์ให้ผมด้วย ไม่ใช่คุณครูของผมจริงๆ สักหน่อย แต่ถ้าพี่เดือนคิดว่าวันนี้ยังไม่เหมาะสม อย่างนั้นในอนาคตผมขอเป็นคนรักของพี่เดือนนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะตั้งใจเรียน พี่เดือนเป็นกำลังใจให้ผมนะครับ’
เขาก้าวเข้าไปประชิดเพราะต้องการเร่งรัดคำตอบ แต่เธอกลับขยับออกห่าง ทั้งที่ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อไปด้วยเลือดลมฉีดพล่าน
‘เอ่อ... อย่างนั้นคุณไม้ตั้งใจเรียนก่อนนะคะ’
‘ครับ ผมจะตั้งใจเรียนสุดๆ ไปเลย เพื่อพี่เดือน’
แม้ว่ารัชนีกรจะไม่ตอบสิ่งที่เขาถามและเปลี่ยนเรื่องเป็นสอนบทเรียนใหม่ให้เขา แต่เขาก็มั่นใจว่าเธอคิดตรงกับเขาอย่างแน่นอน เพราะแวบหนึ่งนั้นเขาเห็นความประหม่าอายจากดวงตาคู่สวย แม้จะเป็นเพียงเด็กหนุ่มมัธยมปลาย แต่เขาก็มั่นใจว่าดูไม่ผิด เพราะนับจากนั้นเขาก็ดูจะเข้าใจในสิ่งที่เธอสอนได้ง่ายขึ้น อาจเพราะหัวใจเขาเปิดรับทุกสิ่งจากเธอ เขาตั้งใจเรียนมากขึ้นเพราะมีเธอเป็นกำลังใจให้อย่างสม่ำเสมอ แต่เหตุการณ์ที่ดำเนินไปอย่างมีความสุขก็กลับจางหายไปโดยไม่ได้ร่ำลา
‘แม่ครับ’
‘มีอะไรหรือไม้ ทำไมต้องโทร. ตามแม่ด่วนขนาดนี้ด้วย แม่ต้องเข้าประชุมรอบบ่ายนะ’
แม่ดูจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเพราะเขาโทรศัพท์ไปเร่งเร้าให้กลับมาบ้านด่วนที่สุด แต่เพราะความีร้อนใจมากจนรอแม่กลับจากออฟฟิศไม่ไหว เขาจึงทำสิ่งไม่เหมาะสมลงไป
‘ว่ายังไงล่ะไม้ มีอะไร...’ น้ำเสียงและสายตาของแม่เร่งเร้าให้เขาต้องพูดออกไป
‘แม่ครับ... เดือนไม่มาหลายวันแล้ว แม่มีที่อยู่ที่บ้านเดือนมั้ยครับ ผมจะไปหาเดือน’
‘ทำไมต้องไปหาด้วย’ แม่ที่ดูไม่แปลกใจส่งคำถามกลับมาจนเขาชะงัก แววตาของแม่คือรู้อยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ
- Writer
